Wilhelm Böhmer (historyk)
| Pełne imię i nazwisko |
Heinrich Wilhelm Ludwig Böhmer |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | |
| Data i miejsce śmierci | |
| Zawód, zajęcie |
nauczyciel, historyk, badacz |
| Narodowość |
Wilhelm Böhmer, właśc. Heinrich Wilhelm Ludwig Böhmer (ur. 30 listopada 1791 w Szczecinie, zm. 27 lutego 1842 tamże) – niemiecki nauczyciel i historyk, badacz historii Pomorza.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Do 1810 roku Böhmer uczęszczał do Ratslyzeum w Szczecinie, następnie studiował na Uniwersytecie we Frankfurcie nad Odrą oraz na Uniwersytecie Fryderyka Wilhelma w Berlinie.
W 1813 jako ochotnik walczył przeciwko Napoleonowi i brał udział w bitwach pod Großgörschen, pod Budziszynem, pod Dreznem oraz pod Lipskiem. Na własną prośbę przeniesiony do pułku piechoty. Został ranny pod Antwerpią w styczniu 1814 roku i wycofany ze służby wojskowej. Odznaczono go Krzyżem Żelaznym. Ukończył studia teologiczne w Berlinie i przez krótki czas pracował tamtejszym w gimnazjum[1].
W 1817 został nauczycielem Pedagogium w rodzinnym Szczecinie, którą to funkcję sprawował do śmierci. W 1824 zdobył tytuł doktora filologii na Uniwersytecie w Greifswaldzie, a w 1826 otrzymał tytuł profesora gimnazjum. Oferowano mu urzędy pastora ewangelickiego w Rzymie oraz dyrektora gimnazjum, jednak za każdym razem odmawiał[1].
Böhmer badał historię Pomorza, był aktywnym członkiem powstałego w 1824 Pomorskiego Towarzystwa Historyczno-Archeologicznego (Gesellschaft für pommersche Geschichte und Altertumskunde). Publikował w wydawanych przez towarzystwo czasopismach „Baltische Studien” oraz „Neue Pommersche Provinzialblätter”. W 1831 opracował Zbiór gwar dolnoniemieckich na Pomorzu (Sammlung der Niederdeutschen Mundarten in Pommern. Przełomowe okazały się badania Böhmera nad pomorskim kronikarzem Thomasem Kantzowem. Jego wydanie Kroniki Pomorza w gwarze dolnoniemieckiej (Chronik von Pommern in Niederdeutscher Mundart) Kantzowa z 1835 r. wznowiono w 1973.
Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]
Böhmer poślubił w 1824 roku Ernestinę Giesebrecht (ur. 1796, zm. 1861). Nawiązał kontakt z jej licznymi krewnymi; jego szwagrami stali się Ludwig Giesebrecht i Karl Friedrich Wilhelm Hasselbach, z którymi wykładał w Pedagogium.
Małżonkowie doczekali się córki oraz dwóch synów. Jeden z nich, Eduardem Böhmerem (ur. 1827, zm. 1906), został profesorem na Uniwersytecie w Strasburgu.
Pisma[edytuj | edytuj kod]
- De Pommeranorum historia litteraria, 1824 (rozprawa).
- Die Belagerungen Stettins seit Anfang des 12. Jahrhunderts, Szczecin 1832.
- Thomas Kantzow’s Chronik von Pommern in Niederdeutscher Mundart. Friedrich Heinrich Morin, Szczecin 1835. (Przedruk: Sändig, Walluf bei Wiesbaden 1973, ISBN 3-500-28260-1).
- Übersicht der Allgemeinen Chroniken Pommerns seit Kantzow „Baltische Studien” 1835.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Gottfried von Bülow: Heinrich Wilhelm Ludwig Böhmer, [w:] Allgemeine Deutsche Biographie (ADB). Band 47, Duncker & Humblot, Leipzig 1903, s. 79-81.
- Eckhard Wendt: Stettiner Lebensbilder (Veröffentlichungen der Historischen Kommission für Pommern. Reihe V, Band 40). Böhlau, Köln/Weimar/Wien 2004, ISBN 3-412-09404-8, s. 88-90.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Wilhelm Böhmer – Encyklopedia Pomorza Zachodniego - pomeranica.pl [online], encyklopedia.szczecin.pl [dostęp 2021-08-27].