Wilhelm I (książę Bergu)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Wilhelm I (II)
Ilustracja
Wilhelm I (w prawym dolnym rogu), witraż w kościele opactwa Altenberg
ilustracja herbu
hrabia Bergu jako Wilhelm II, od 1380 książę Bergu jako Wilhelm I
Okres

od 1360
do 1408

Poprzednik

Gerard

Następca

Adolf

hrabia Ravensbergu
Okres

od 1360
do 1404

Poprzednik

Gerard

Następca

Wilhelm

Dane biograficzne
Data śmierci

25 czerwca 1408

Ojciec

Gerard

Matka

Małgorzata z Ravensbergu

Żona

Anna z Palatynatu Reńskiego

Dzieci

Małgorzata, Gerard, Adolf, Robert, Wilhelm, Beatrycze

Wilhelm I (II) (zm. 25 czerwca 1408 r.) – hrabia Bergu i hrabia Ravensbergu od 1360 r., w 1380 r. podniesiony do rangi księcia Bergu.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Wilhelm był jedynym synem hrabiego Bergu i Ravensbergu Gerarda i Małgorzaty, córki hrabiego Ravensbergu Ottona. Gerard zginął w 1360 i Wilhelm objął po nim dziedzictwo, początkowo wspólnie z matką. W 1363 poślubił Annę, córkę palatyna reńskiego Ruprechta II z rodu Wittelsbachów. Ze związku tego pochodziło sześcioro dzieci:

Wilhelm próbował poszerzać granice księstwa, ze zmiennym szczęściem. Był przyjacielem wybranego w 1376 na króla Niemiec Wacława IV Luksemburskiego. Służył wiernie zarówno Wacławowi, jak i jego ojcu Karolowi IV Luksemburskiemu. Tej zażyłości zawdzięczał wyniesienie go w 1380 przez Wacława do godności księcia Rzeszy (jako księcia Bergu). Wacław pozwolił także zrealizować plany Wilhelma w zakresie ustanowienia ceł, m.in. zgadzając się na ich pobieranie w Düsseldorfie. Polityka celna Wilhelma doprowadziła jednak do jego konfliktu z arcybiskupem Kolonii Fryderykiem III z Saarwerden, zakończonego rozejmem w 1387.

Wilhelm nie tylko pragnął dochodów z ceł w Düsseldorfie, ale także od 1386 uczynił z tego miasta swoją rezydencję i dbał o jego rozwój. Rozbudowywał budynki użyteczności publicznej starając się nadać miejscowości charakter rezydencji książęcej.

W 1395 Wilhelm wywołał konflikt z hrabią Mark Dytrykiem, którego wspomógł jego brat, hrabia Kleve Adolf II. W 1397 Wilhelm wkroczył ze swoimi wojskami na tereny hrabstwa kliwijskiego, ale w wyniku bitwy pod Kleverhamm dostał się wraz ze swym wojskiem do niewoli. Wykup z niewoli kosztował wysokie sumy, ponadto musiał zwolnić z ceł poddanych hrabiów Mark i Kleve. Dalsze lata życia wypełniły Wilhelmowi zmagania ze swoimi synami Adolfem, Gerardem i Wilhelmem, którzy wystąpili przeciwko ojcu. W 1404 Adolf uwięził ojca i objął władzę w Bergu, został jednak zmuszony do ustąpienia w 1405 przez króla Niemiec Ruprechta Wittelsbacha. Wilhelm ostatecznie przekazał jednak Adolfowi większość władzy w księstwie.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]