Wina serbskie
Wina serbskie – wina tłoczone na terytorium Serbii.
Uprawy skupiają się w dolinach dużych rzek: Dunaju i Morawy[1]. Archeolodzy znajdowali liczne dowody na uprawę winorośli na terytorium Serbii już w epoce brązu[2]. Winnice były karczowane w okresie, gdy Serbia wchodziła w skład Imperium Osmańskiego[1]. Później panujący Habsburgowie popierali winiarstwo[1]. Inaczej niż w innych państwach wchodzących w skład byłej Jugosławii, winnice serbskie nie ucierpiały znacząco w działaniach wojennych podczas rozpadu Jugosławii, gdyż walki toczyły się poza Serbią[2][3].
Osiem regionów winiarskich skupia ok. 75 000 ha winnic[2]. Historycznie w skład Serbii wchodzi Kosowo, lecz niejasny status polityczny regionu utrudnia klasyfikację[3]. Kosowo było znane z lekkiego wina pod marką Amselfelder (Amselfeld – niemiecka nazwa Kosowego Pola)[3], które w latach 60. było najpopularniejszym winem w Zachodnich Niemczech[4]. Importer zrezygnował z kontraktu dopiero na początku XXI wieku ze względu na problematyczny status regionu[3].
Ważną rolę odgrywa rodzima odmiana winorośli prokupac, mieszana z pinot noir (crni burgundac) i gamay (pod nazwą gamé)[1]. Prokupac prawdopodobnie pochodzi z Serbii i był na jej terenach na pewno uprawiany już w średniowieczu[5]. W Serbii jest podstawową odmianą o ciemnej skórce[5]. Wysoko oceniane są wina z odmiany sauvignon blanc, zwłaszcza z okolic Kruševaca, a dobrze dostosowane do uprawy w dorzeczu Morawy Południowej są odmiany bordoskie (cabernet sauvignon, merlot)[1][3]. W Wojwodinie, na północy kraju, popularne są odmiany kojarzone z Węgrami, np. ezerjó, kadarka, traminer[3][1]. O wpływach węgierskich świadczy również popularność słodkich win białych oraz odmiany pinot noir[1].
Kilkanaście komercyjnie uprawianych odmian winorośli jest wymienianych jako pochodzące z Serbii[6]. W kilku niepewnych przypadkach w grę wchodzą również Rumunia i Węgry[6].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f g Hugh Johnson, Jancis Robinson: Wielki atlas świata win. Buchmann, 2008, s. 272. ISBN 978-83-7670-164-6. (pol.).
- ↑ a b c Patrick Fiévez i inni, Kraje śródziemnomorskie, [w:] André Dominé, Wino, wyd. 2, Ożarów Mazowiecki: Wydawnictwo Olesiejuk, 2009, s. 723, ISBN 978-83-7626-712-8 (pol.).
- ↑ a b c d e f Tom Stevenson: The Sotheby's Wine Encyclopedia. Wyd. 4. Londyn: Dorling Kindersley, 2005, s. 427. ISBN 0-7566-1324-8. (ang.).
- ↑ Stumpf und Stiel. „Der Spiegel”, 26 sierpnia 1968. [dostęp 2017-01-02]. (niem.).
- ↑ a b Jancis Robinson, Julia Harding, José Vouillamoz: Wine Grapes. HarperCollinsPublishers, 2012, s. 852. ISBN 978-0-06-220636-7. (ang.).
- ↑ a b Jancis Robinson, Julia Harding, José Vouillamoz: Wine Grapes. HarperCollinsPublishers, 2012, s. XXXIV. ISBN 978-0-06-220636-7. (ang.).