Wincenty Szeptycki

Wincenty Leon Szeptycki
	; Wincenty Szeptycki
	generał brygady
Data i miejsce urodzenia	5 kwietnia 1782 ; Liczkowce
Data i miejsce śmierci	21 stycznia 1836 ; Lwów
	Przebieg służby
Lata służby	od 1807 do 1831
Siły zbrojne	Armia Księstwa Warszawskiego (1807-1808); Wielka Armia (1808-1814); Wojsko Polskie Królestwa Kongresowego (1815-1820); Wojska Powstańcze (1830-1831)
Stanowiska	szef szwadronu; dowódca pułku; dowódca gwardii; dowódca Legii wołyńsko-rusko-litewskiej
Główne wojny i bitwy	wojny napoleońskie; Bitwa pod Somosierrą; Kampania moskiewska 1812; Powstanie listopadowe
	Odznaczenia

Wincenty Wiktor Leon Szeptycki herbu Szeptycki (ur. 5 kwietnia 1782 w Liczkowcach na Podolu, zm. w 21 stycznia 1836 we Lwowie) – generał brygady powstania listopadowego, kawaler I Cesarstwa Francuskiego, kawaler (1808), oficer Legii Honorowej (1813), odznaczony Złotym Krzyżem Orderu Virtuti Militari^[2].

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Ojciec – Jan Szeptycki, matka – Marianna Bobrowska. Ożenił się z Konstancją Czacką h. Świnka (córką Michała Mikołaja Hieronima Czackiego (1755-1828), brata Tadeusza Czackiego). Był wujem Tymona Zaborowskiego.

W roku 1807 podporucznik w 2 pułku ułanów armii Księstwa Warszawskiego. W 1808 w stopniu porucznika przeniósł się do pułku szwoleżerów Gwardii Napoleona, następnie awansował na kapitana, a w 1812 nominowany na szefa szwadronu. Większość bojowej służby spędził uczestnicząc w interwencji francuskiej. W latach 1808-1809 i 1810-1812 w Hiszpanii. Przeszedł cały szlak bojowy formacji od kampanii wojny z Austrią w 1809 do bitwy pod Linzen. Walczył m.in. w bitwie pod Somosierrą 30 listopada 1808, poza tym w bitwach pod Rio-Seco, Wagram, Smoleńskiem, Możajskiem, Lützen, Budziszynem, Arcis-sur-Aube i wielu innych.

W stopniu szefa szwadronu walczył kampanii moskiewskiej 1812, saskiej 1813 i francuskiej 1814.

Za swoje męstwo odznaczony Orderem de la Reunion i Orderem Obojga Sycylii, w 1814 awansowany na pułkownika.

W latach 1815-1820 dowódca 3 pułku ułanów w wojsku Królestwa Polskiego, w 1815 odznaczony Orderem św. Anny II klasy^[3]. Po ostrym konflikcie z Konstantym Pawłowiczem Romanowem został zdymisjonowany.

W czasie powstania listopadowego, powrócił do służby jako dowódca gwardii ruchomej w województwie lubelskim. Później dowodził całością sił oddziałów nowej formacji na Lubelszczyźnie. Walczył pod dowództwem gen. J. Dwernickiego w wyprawie na Wołyń, odznaczył się w bitwie pod Boremlem. Internowany przez Austriaków.

Po uwolnieniu powrócił do powstania. 17 czerwca 1831 awansowany na generała brygady, w tym samym roku był organizatorem Legii Wołyńsko-Rusko-Litewskiej. W ostatniej fazie powstania; dowódca obrony Wisły i szef militarny woj. lubelskiego. Działał w składzie Korpusu gen. Samuela Różyckiego i ponownie kapitulował razem z nim w zaborze austriackim.

Po upadku powstania osiadł we Lwowie, gdzie zmarł w 1836. Pochowany na cmentarzu Łyczakowskim w jednym z pierwszych na tym cmentarzu sarkofagów żeliwnych.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ Kasper Niesiecki, Jan Nepomucen Bobrowicz: Herbarz Polski. T. 8. Lipsk: 1841, s. 620.
↑ Stanisław Kirkor, Polscy donatariusze Napoleona, Londyn 1974, s. 18, 89-90.
↑ Michał Baczkowski: Szeptycki Wincenty Wiktor Leon (1782–1836). [w:] Polski Słownik Biograficzny, t. XLVIII/2012–2013 [on-line]. ipsb.nina.gov.pl. [dostęp 2018-11-19].

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

H.P. Kosk, Generalicja polska t. 2, wyd. Oficyna Wydawnicza „Ajaks” Pruszków 2001.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Wincenty Wiktor Leon Szeptycki h. wł. (ID: 3.529.155)

[Niesiecki-1] Kasper Niesiecki, Jan Nepomucen Bobrowicz: Herbarz Polski. T. 8. Lipsk: 1841, s. 620.

[2] Stanisław Kirkor, Polscy donatariusze Napoleona, Londyn 1974, s. 18, 89-90.

[psb-3] Michał Baczkowski: Szeptycki Wincenty Wiktor Leon (1782–1836). [w:] Polski Słownik Biograficzny, t. XLVIII/2012–2013 [on-line]. ipsb.nina.gov.pl. [dostęp 2018-11-19].

[1]

[2]

[3]