Wincenty Zbyszewski
 major piechoty
| |
| Data i miejsce urodzenia |
22 stycznia 1893 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
wiosna 1940 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Stanowiska | |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
    
| |
Wincenty Antoni Zbyszewski (ur. 22 stycznia 1893 w Warszawie, zm. wiosną 1940 w Charkowie) – major piechoty Wojska Polskiego.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodził się 22 stycznia 1893 w Warszawie, w rodzinie Szymona i Antoniny[1] z Kauffmanów[2].
Służył w 34 Pułku Piechoty w Białej Podlaskiej[3][4]. 3 maja 1926 został mianowany majorem ze starszeństwem z 1 lipca 1925 roku i 12. lokatą w korpusie oficerów piechoty[5]. W październiku tego roku został wyznaczony na stanowisko dowódcy III batalionu[6]. W maju 1927 został przeniesiony do 41 Pułku Piechoty w Suwałkach na stanowisko kwatermistrza[7][8]. W marcu 1929 do Powiatowej Komendy Uzupełnień Kalisz na stanowisko pełniącego obowiązki kierownika I referatu administracji rezerw i zastępcy komendanta[9], a już w lipcu tego roku zwolniony z zajmowanego stanowiska i oddany do dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr VII[10]. Z dniem 30 listopada 1929 został przeniesiony w stan spoczynku[11]. W 1934, jako oficer stanu spoczynku pozostawał w ewidencji PKU Kalisz. Posiadał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr VII. Był wówczas „przewidziany do użycia w czasie wojny”[12].
28 czerwca 1932 Komitet Krzyża i Medalu Niepodległości przyznał mu Medal Niepodległości[13], lecz nie przedstawiono wniosku prezydentowi RP z powodu „ujemnej opinii Związku Legionistów w Kaliszu”[2]. 2 kwietnia 1936 Komitet ponownie rozpatrzył jego wniosek, lecz Krzyża Niepodległości nie przyznał[2]
W czasie kampanii wrześniowej 1939 dostał się do sowieckiej niewoli[a]. Przebywał w obozie w Starobielsku. Wiosną 1940 został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w Charkowie i pogrzebany w Piatichatkach. Od 17 czerwca 2000 spoczywa na Cmentarzu Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie.
5 października 2007 minister obrony narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie na stopień podpułkownika[14]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007, w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.
Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
- Krzyż Walecznych czterokrotnie[15][16][17]
- Medal Niepodległości – 27 czerwca 1938 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”[18][2]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 „Polska Swemu Obrońcy”[1]
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości[1]
- Medal Międzysojuszniczy „Médaille Interalliée”[15]
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
- Jeńcy polscy w niewoli radzieckiej (od 1939 roku)
- Obozy NKWD dla jeńców polskich
- Ofiary zbrodni katyńskiej – zamordowani w Charkowie
- Zbrodnia katyńska
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Autorzy „Księgi Cmentarnej Polskiego Cmentarza Wojennego” podali, że major Wincenty Zbyszewski w 1939 był dowódcą II batalionu 48 pp, gdy faktycznie tym batalionem dowodził mjr piech. Tadeusz Jakub Byszewski, poległy 17 września 1939 w lasach janowskich.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 631.
- ↑ a b c d Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-04-02]..
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 224, 405.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 208, 352.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 18 z 3 maja 1926 roku, s. 125.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 42 z 11 października 1926 roku, s. 340.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 15 z 23 maja 1927 roku, s. 145.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 57, 178.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 5 z 12 marca 1929 roku, s. 90.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 6 lipca 1929 roku, s. 186.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 16 z 18 października 1929 roku, s. 330.
- ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 327, 990.
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-04-02]..
- ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
- ↑ a b Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 57.
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-04-02]..
- ↑ Tu jako Żegota Zbyszewski Wincenty por. Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-04-02]..
- ↑ M.P. z 1938 r. nr 177, poz. 323.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, 1934.
- Jerzy Ciesielski, Zuzanna Gajowniczek, Grażyna Przytulska, Wanda Krystyna Roman, Zdzisław Sawicki, Robert Szczerkowski, Wanda Szumińska: Charków. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Jędrzej Tucholski (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2003. ISBN 83-916663-5-2.
- Ludzie urodzeni w Warszawie
- Dowódcy batalionów 34 Pułku Piechoty (II RP)
- Kwatermistrzowie 41 Suwalskiego Pułku Piechoty
- Majorowie piechoty II Rzeczypospolitej
- Odznaczeni Krzyżem Walecznych (II Rzeczpospolita)
- Odznaczeni Krzyżem Walecznych (czterokrotnie)
- Odznaczeni Medalem Niepodległości
- Odznaczeni Medalem Pamiątkowym za Wojnę 1918–1921
- Odznaczeni Medalem Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
- Oficerowie Wojska Polskiego zamordowani w Charkowie
- Oficerowie komend uzupełnień II Rzeczypospolitej
- Polacy odznaczeni Medalem Zwycięstwa
- Uczestnicy kampanii wrześniowej (strona polska)
- Uczestnicy wojny polsko-bolszewickiej (strona polska)
- Uczestnicy wojny polsko-ukraińskiej (strona polska)
- Urodzeni w 1893
- Zmarli w 1940