Wisaginia

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Wisaginia
Visaginas
Ilustracja
Bloki mieszkalne w Wisaginii
Herb Flaga
Herb Flaga
Państwo

 Litwa

Okręg

 uciański

Rejon

wisagiński

Burmistrz

Erlandas Galaguz

Powierzchnia

58 km²

Wysokość

149–156 m n.p.m.

Populacja (2005)
• liczba ludności


28 438

Nr kierunkowy

386

Kod pocztowy

LT-31139

Położenie na mapie Litwy
Mapa konturowa Litwy, po prawej nieco u góry znajduje się punkt z opisem „Wisaginia”
Położenie na mapie Polski w 1939
Mapa konturowa Polski w 1939, blisko górnej krawiędzi po prawej znajduje się punkt z opisem „Wisaginia”
Ziemia55°36′N 26°25′E/55,600000 26,416667
Strona internetowa

Wisaginia (lit. Visaginas, w latach 1975–1992 Sniečkus) – miasto na Litwie, w okręgu uciańskim, w północno-wschodniej części kraju, niedaleko granicy z Białorusią (ok. 10 km) i Łotwą (ok. 15 km), siedziba administracyjna rejonu wisagińskiego. Ludność (2001): ok. 29,5 tys. osób, z czego Litwini stanowili niespełna 16%, a Rosjanie ponad 55% (Białorusini – 10%, Polacy – 9%, Ukraińcy – 5%).

Miasto zbudowano w czasach ZSRR (od 1975) na miejscu składającej się z kilku drewnianych chałup wsi wraz z elektrownią jądrową Ignalino i do 1992 nosiło nazwę Sniečkus (od Antanasa Sniečkusa)[1]. Elektrownia nazwę wzięła od nazwy pobliskiej większej miejscowości – Ignalino, siedziby starostwa. 3 tysiące mieszkańców Wisaginii było do niedawna zatrudnionych w elektrowni i firmach z nią współpracujących[1].

Elektrownia ta, typu czarnobylskiego (RBMK-1500), była jedną z najbliższych granic Polski. Składała się z dwóch reaktorów po 1500 MW i została uruchomiona w połowie lat 80. Zgodnie z ustaleniami podjętymi w związku z przystąpieniem Litwy do UE, reaktory RBMK-1500 zostały zlikwidowane. Pierwszy z reaktorów wyłączono w grudniu 2004, a drugi w grudniu 2009. W pobliżu planuje się jednak wybudowanie około roku 2025 nowej elektrowni atomowej; przedsięwzięcie to miałoby być wspólnym projektem Litwy, Polski, Łotwy i Estonii.

Na centralnym placu miasta stoi wysoki na kilkanaście metrów pomnik z wyobrażeniem lecącego żurawia na szczycie (ptak ten na niebieskiej tarczy jest herbem miasta; widoczny jest m.in. na zdjęciu u wejścia elektrowni, za herbem Litwy), pod którym widnieje wyświetlacz licznika Geigera, pokazujący aktualny poziom promieniowania w mieście (na zdjęciu: 5 μR/h). Niżej znajduje się mosiężna tablica z napisem w języku rosyjskim i litewskim upamiętniająca miejsce zakopania listu – „posłania do młodego pokolenia roku 2100 od młodzieży roku 2000”. Uroczystość ta miała miejsce 21 kwietnia 2000.

Historia[edytuj | edytuj kod]

W czasach zaborów wieś leżała w granicach Imperium Rosyjskiego.

W dwudziestoleciu międzywojennym wieś leżała w Polsce, w województwie nowogródzkim (od 1926 w województwie wileńskim), w powiecie brasławskim[2], w gminie Rymszany[3].

Według Powszechnego Spisu Ludności z 1921 roku zamieszkiwało tu 28 osób, wszystkie były wyznania rzymskokatolickiego i zadeklarowały polską przynależność narodową. Było tu 5 budynków mieszkalnych[3]. W 1931 w 7 domach zamieszkiwało 30 osób[4].

Wierni należeli do parafii rzymskokatolickiej w Rymszanach. Miejscowość podlegała pod Sąd Grodzki w m. Turmont i Okręgowy w Wilnie; właściwy urząd pocztowy mieścił się w Rymszanach[5].

Religia[edytuj | edytuj kod]

Wisaginia jest siedzibą prawosławnego dekanatu wisagińskiego i wchodzących w jego skład dwóch parafii – pw. Narodzenia św. Jana Chrzciciela i pw. św. Pantelejmona[6]. Działa tu również parafia rzymskokatolicka pw. św. Pawła Apostoła[7].

Świątynie parafialne w mieście:

Galeria[edytuj | edytuj kod]

miejsce przyszłego miasta na dawnej mapie

Miasta partnerskie[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b Robert Mickiewicz. Co dalej z atomowym miastem Wisaginia. „Rzeczpospolita”, s. A13, 2009-12-31. (pol.). 
  2. Dz.U. z 1925 r. nr 67, poz. 472
  3. a b Skorowidz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej: opracowany na podstawie wyników pierwszego powszechnego spisu ludności z dn. 30 września 1921 r. i innych źródeł urzędowych., t. 7, część 2, 1924, s. 11.
  4. Wykaz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej, t. 1, Warszawa 1938, s. 12.
  5. Skorowidz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej z oznaczeniem terytorjalnie im właściwych władz i urzędów oraz urządzeń komunikacyjnych, Przemyśl, Warszawa 1933, s. 1924.
  6. ВИЛЕНСКО-ЛИТОВСКАЯ ЕПАРХИЯ. ВИСАГИНСКОЕ.. orthodoxy.lt. [dostęp 2021-03-26]. (ros.).
  7. a b Visaginas – parafia p.w. św. Pawła Apostoła. vilnensis.lt. [dostęp 2021-03-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-02-09)]. (pol.).
  8. ХРАМ В ЧЕСТЬ РОЖДЕСТВА ПРОРОКА И ПРЕДТЕЧИ И КРЕСТИТЕЛЯ ИОАННА. orthodoxy.lt. [dostęp 2021-03-26]. (ros.).
  9. ХРАМ В ЧЕСТЬ ВВЕДЕНИЯ ВО ХРАМ БОЖИЕЙ МАТЕРИ И ВО ИМЯ ВЕЛИКОМУЧЕНИКА ПАНТЕЛЕИМОНА. orthodoxy.lt. [dostęp 2021-03-26]. (ros.).

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Kowalski M., 1997, Problemy miasta Wisaginia (Visaginas) na Litwie jako przykład skutków migracji transgranicznych. [w:] J. Kitowski (red.) Społeczne koszty migracji transgranicznych. Rozprawy i Monografie Wydziału Ekonomicznego nr 12, Filia UMCS, Rzeszów 1997, s. 387–400.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]