Witold Antonowicz

Witold Antonowicz
Data i miejsce urodzenia	5 kwietnia 1897 ; Płock
Data i miejsce śmierci	1940 ; Mińsk?
	Poseł V kadencji Sejmu (II RP)
Okres	od 1938; do 1939
Przynależność polityczna	Obóz Zjednoczenia Narodowego
	Odznaczenia

Witold Antonowicz (ur. 5 kwietnia 1897 w Płocku, zm. 1940^[1]^[2]^[3]) – polski nauczyciel, polityk, poseł na Sejm II RP w latach 1938–1939, działacz społeczny i samorządowy.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w rodzinie Walerego i Stanisławy z domu Trzcińskiej, zdobył wykształcenie średnie i ukończył kursy administracyjne. Po ukończeniu kształcenia rozpoczął pracę w Izbie Przemysłowo-Handlowej w Wilnie, później przeprowadził się do Białegostoku, gdzie pełnił funkcję przewodniczącego Rady Nadzorczej Bazaru Przemysłowo-Ludowego a także członka Rady Nadzorczej Chrześcijańskiej Spółdzielni Spożywców „Zjednoczenie”, zasiadał również w radzie miasta Białegostoku. Następnie był dyrektorem w szkole handlowej. W 1924 założył i został dyrektorem oraz nauczycielem Gimnazjum Kupieckiego w Białymstoku. W tym samym roku współorganizował Polskie Towarzystwo Krzewienia Wiedzy Ekonomicznej i Handlowej. Utworzył również, w 1930, Publiczną Szkołę Powszechną na Powietrzu – dla dzieci zagrożonych gruźlicą, wadami postawy bądź innymi schorzeniami. Szkoła ta mieściła się w lesie Zwierzyniec w okolicach Białegostoku. Uczniów naświetlano lampami kwarcowymi, stosowano gimnastykę korekcyjną, zaś lekcje były, okresowo, prowadzone w ogrodach placówki, na świeżym powietrzu^[4].

Antonowicz do Sejmu V kadencji został wybrany w okręgu nr 40 (Białystok), zasiadał w klubie OZN i pracował w komisji przemysłowo-handlowej, administracyjno-samorządowej i budżetowej (zastępca członka). Po inwazji sowieckiej w 1939, został aresztowany przez NKWD^[5] i wg jednej z wersji zmarł w więzieniu^[1], lub został zamordowany w ramach zbrodni katyńskiej w Mińsku^[3].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Złoty Krzyż Zasługi (dwukrotnie: 9 listopada 1932^[6], 11 listopada 1937^[7])

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ ^a ^b Jacek Majchrowski: Kto był kim w drugiej Rzeczypospolitej. Warszawa: BGW, 1994. ISBN 83-7066-569-1.
↑ Na mocy postanowienia sądu uznany za zmarłego z dniem 31 grudnia 1946.
↑ ^a ^b MaciejM. Wyrwa MaciejM., Nieodnalezione ofiary Katynia., Warszawa 2015, s. 41 .
↑ Oświata lat międzywojennych: Białystok może być dumny [dostęp 22 grudnia 2009].
↑ Małgorzata Smogorzewska: Posłowie i Senatorowie Rzeczypospolitej Polskiej 1919–1939. Słownik biograficzny. Tom I A-D. Wyd. I. Warszawa: Wydawnictwo Sejmowe, 1998. ISBN 83-7059-392-5.
↑ M.P. z 1932 r. nr 259, poz. 297 „za zasługi na polu pracy społecznej”.
↑ M.P. z 1937 r. nr 260, poz. 411 „za zasługi na polu pracy społecznej”.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Publikacja W. Antonowicza pt. Kryzys trzeba wziąć za rogi w zbiorach Biblioteki Narodowej - wersja cyfrowa na Polona.pl

[Majchrowski-1] Jacek Majchrowski: Kto był kim w drugiej Rzeczypospolitej. Warszawa: BGW, 1994. ISBN 83-7066-569-1.

[2] Na mocy postanowienia sądu uznany za zmarłego z dniem 31 grudnia 1946.

[:0-3] MaciejM. Wyrwa MaciejM., Nieodnalezione ofiary Katynia., Warszawa 2015, s. 41 .

[4] Oświata lat międzywojennych: Białystok może być dumny [dostęp 22 grudnia 2009].

[Smogorzewska-5] Małgorzata Smogorzewska: Posłowie i Senatorowie Rzeczypospolitej Polskiej 1919–1939. Słownik biograficzny. Tom I A-D. Wyd. I. Warszawa: Wydawnictwo Sejmowe, 1998. ISBN 83-7059-392-5.

[6] M.P. z 1932 r. nr 259, poz. 297 „za zasługi na polu pracy społecznej”.

[7] M.P. z 1937 r. nr 260, poz. 411 „za zasługi na polu pracy społecznej”.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]