Witold Gruca

Witold Gruca
Z Marią Krzyszkowską w balecie Luigi Nono „Czerwony płaszcz” (1962)
Data i miejsce urodzenia	15 sierpnia 1927 Kraków
Data i miejsce śmierci	11 lipca 2009 Konstancin-Jeziorna
Zawód, zajęcie	tancerz, choreograf
Narodowość	polska
Odznaczenia

Grób Witolda Grucy na Cmentarzu w Skolimowie

Witold Gruca (ur. 15 sierpnia 1927 w Krakowie, zm. 11 lipca 2009 w Konstancinie-Jeziornie) – polski tancerz i choreograf.

Życiorys

Uczył się tańca w latach 1941–1948 w Krakowie. Był tancerzem i aktorem w sezonie 1946–1947 w Teatrze Ziemi Opolskiej w Opolu, w roku 1948 tancerzem Opery Wrocławskiej, w latach 1949–1952 Opery Poznańskiej, w latach 1952–1956 Opery Warszawskiej. Występował w latach 1956–1961 w duecie z Barbarą Bittnerówną. W roku 1961 powrócił do Opery Warszawskiej. W latach 1967–1968 pełnił funkcję kierownika baletu Teatru Wielkiego w Warszawie.

Oprócz występów na scenie baletowej zajmował się choreografią. Opracował układy taneczne wielu przedstawień dramatycznych, operowych i estradowych, programów telewizyjnych i filmów.

Laureat I nagrody na Międzynarodowym Konkursie Tańca w Vercelli we Włoszech oraz nagrody Ministra Kultury i Sztuki I stopnia. Został również odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski (1983) oraz Medalem 40-lecia Polski Ludowej (1984).

Ciekawostki

Wzmianka o Witoldzie Grucy pojawia się w piosence „Inżynierowie z Petrobudowy” autorstwa Stanisława Staszewskiego, wykonywanej m.in. przez Jacka Kaczmarskiego i zespół KULT. Wers brzmi:

W Warszawie Ptaszyn niech zdziera płuca,
Niech tańczy Gruca, Holoubek gra.

Miejsce spoczynku

Artysta został pochowany w kwaterze aktorów na cmentarzu w Skolimowie.

Bibliografia

• Biogram Witolda Grucy na stronach Teatru Wielkiego w Warszawie
• Wspomnienie o Witoldzie Grucy w „Gazecie Wyborczej”
• Jan Stanisław Witkiewicz: Grand jeté, czyli wielki skok. Rozmowa z Witoldem Grucą. Warszawa: „Iskry”, 2004. ISBN 83-207-1745-0.

Linki zewnętrzne

• Witold Gruca na zdjęciach w bazie Filmoteki Narodowej „Fototeka”