Witold Gruca
|
||
 Z Marią Krzyszkowską w balecie Luigi Nono „Czerwony płaszcz” (1962) |
||
| Data i miejsce urodzenia | 15 sierpnia 1927 Kraków |
|
| Data i miejsce śmierci | 11 lipca 2009 Skolimów |
|
| Zawód | tancerz, choreograf | |
| Narodowość | polska | |
Witold Gruca (ur. 15 sierpnia 1927 w Krakowie, zm. 11 lipca 2009 w Skolimowie[1]) – polski tancerz i choreograf.
Życiorys[edytuj]
Uczył się tańca w latach 1941-1948 w Krakowie. Był tancerzem i aktorem w sezonie 1946-1947 w Teatrze Ziemi Opolskiej w Opolu, w roku 1948 tancerzem Opery Wrocławskiej, w latach 1949-1952 Opery Poznańskiej, w latach 1952-1956 Opery Warszawskiej. Występował w latach 1956-1961 w duecie z Barbarą Bittnerówną. W roku 1961 powrócił do Opery Warszawskiej. W latach 1967-1968 pełnił funkcję kierownika baletu Teatru Wielkiego w Warszawie.
Oprócz występów na scenie baletowej zajmował się choreografią. Opracował układy taneczne wielu przedstawień dramatycznych, operowych i estradowych, programów telewizyjnych i filmów.
Laureat I nagrody na Międzynarodowym Konkursie Tańca w Vercelli we Włoszech oraz nagrody Ministra Kultury i Sztuki I stopnia. Został również odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski (1983).
Ciekawostki[edytuj]
Wzmianka o Witoldzie Grucy pojawia się w piosence „Inżynierowie z Petrobudowy” autorstwa Stanisława Staszewskiego, wykonywanej m.in. przez Jacka Kaczmarskiego i zespół KULT. Wers brzmi:
W Warszawie Ptaszyn niech zdziera płuca,
Niech tańczy Gruca, Holoubek gra.
Artysta został pochowany w kwaterze aktorów na cmentarzu w Konstancinie.
Przypisy
- ↑ Witold Gruca nie żyje (pol.). film.onet.pl. [dostęp 2009-07-14].
Bibliografia[edytuj]
- Biogram Witolda Grucy na stronach Teatru Wielkiego w Warszawie
- Wspomnienie o Witoldzie Grucy w „Gazecie Wyborczej”
- Jan Stanisław Witkiewicz: Grand jeté, czyli wielki skok. Rozmowa z Witoldem Grucą. Warszawa: „Iskry”, 2004. ISBN 83-207-1745-0.
Linki zewnętrzne[edytuj]
- Witold Gruca na zdjęciach w bazie Filmoteki Narodowej „Fototeka”
