Witold Pogorzelski

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania
Witold Pogorzelski
Data i miejsce urodzenia 13 września 1895
Warszawa
Data śmierci 3 stycznia 1963
Profesor nauk matematycznych
Specjalność: równania całkowe w teorii równań różniczkowych cząstkowych
Alma Mater Uniwersytet Jagielloński
Doktorat 1919
Uniwersytet Jagielloński
Habilitacja 1921
Uniwersytet Jagielloński
Profesura 1922
Doktor honoris causa
(Politechnika Łódzka – 1961)
Nauczyciel akademicki
Uczelnia Politechnika Warszawska
Dziekan
Wydział Mechaniczny PW
Okres spraw. 1937/38 i 1948/49
Odznaczenia
Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski
Wikicytaty Cytaty w Wikicytatach

Witold Pogorzelski (ur. 13 września 1895 w Warszawie, zm. 3 stycznia 1963[1]) – polski matematyk, profesor Politechniki Warszawskiej, ewangelik reformowany.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Ukończył gimnazjum im. Stanisława Staszica w Warszawie[2]. Przez rok studiował matematykę i fizykę na Uniwersytecie w Nancy, gdzie uzyskał licencjat z nauk ścisłych. Następnie studiował rok mechanikę teoretyczną i fizykę na Sorbonie.

Po powrocie do Polski kontynuował studia na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie, gdzie w 1919 roku uzyskał stopień doktora filozofii na podstawie pracy „Badanie równań całkowych i całkowo-różniczkowych nieliniowych” (wyd. Wiadomości Matem. 22, 1918). Jego promotorem był wybitny matematyk Stanisław Zaremba. Na tym samym uniwersytecie obronił w 1921 roku pracę habilitacyjną „Teoria promieniowania i kwantów energii” (wyd. przez Państwowy Instytut Meteorologiczny w 1925) i uzyskał tytuł docenta. W 1922 roku w wieku 27 lat został profesorem nadzwyczajnym Politechniki Warszawskiej.

Od 1916 roku pracował jako nauczyciel w gimnazjum dla dziewcząt w Warszawie. Od 1920 roku wykładał matematykę na Wolnej Wszechnicy, na Wydziale Chemicznym Politechniki Warszawskiej skąd po roku przeniósł się na Katedrę Matematyki na Wydziale Mechanicznym oraz fizykę teoretyczną i matematykę na Uniwersytecie Warszawskim, gdzie był zatrudniony jako docent do 1933 roku. W 1923 roku objął Katedrę Matematyki na Wydziale Mechanicznym PW, którą kierował przez 40 lat z przerwą w latach wojennych i wykładał matematykę na Wydziale Mechanicznym i Elektrycznym PW.

W 1938 roku uzyskał tytuł profesora zwyczajnego oraz został członkiem Polskiej Akademii Nauk Technicznych. W latach 1937–1939 pełnił funkcję dziekana Wydziału Mechanicznego Politechniki Warszawskiej. W czasie okupacji niemieckiej uczył na tajnych kompletach Uniwersytetu Warszawskiego.

Był współtwórcą Wydziału Mechanicznego Politechniki Łódzkiej i kierownikiem Katedry Matematyki Politechniki Łódzkiej w latach 1945–1947. W latach 1946–1948 prowadził wykłady z teorii potencjału, równań całkowych i geometrii różniczkowej na Uniwersytecie Warszawskim. W 1951 zorganizował Katedrę Matematyki w utworzonej wówczas Wojskowej Akademii Technicznej w Warszawie, której był kierownikiem i wykładowcą do 1957 roku.

Jego dorobek naukowy obejmuje 98 prac dotyczących równań całkowych, równań o pochodnych cząstkowych, funkcje analityczne, fizyki matematycznej i rachunku prawdopodobieństwa. Był promotorem prac doktorskich 19 matematyków, z których 7 się habilitowało, a 6 otrzymało tytuł naukowy profesora[1].

Działał w Polskim Towarzystwie Matematycznym. W ostatnim roku życia został prezesem Oddziału Warszawskiego PTM i członkiem Zarządu Głównego PTM.

W 1961 uhonorowany tytułem doctor honoris causa Politechniki Łódzkiej[3].

Został pochowany w Alei Zasłużonych na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie[1] (kw.75).

Wybrany dorobek naukowy i dydaktyczny[edytuj | edytuj kod]

  • Analiza matematyczna. Tom 1. Wydanie 4. Państwowe Wydawnictwo Naukowe, Warszawa 1956
  • Analiza matematyczna. Tom 2. Funkcje wielu zmiennych; Wzór Taylora. Równania algebraiczne; Rachunek całkowy; Zastosowania geometryczne, Wyd. 3 popr. Spółdzielnia Wydawnicza „Czytelnik” Warszawa 1949.
  • Analiza matematyczna. Tom 3. Państwowe Wydawnictwo Naukowe, Wyd. 4. Warszawa 1954.
  • Analiza matematyczna. Tom 4. Państwowe Wydawnictwo Naukowe, Wyd. 3. Warszawa 1962.
  • Równania całkowe i ich zastosowania. Tom I. Własności ogólne równań Fredholma i Volterry. Państwowe Wydawnictwo Naukowe, Warszawa, 1953.
  • Równania całkowe i ich zastosowania. Tom II. Układy równań całkowych; równania całkowe nieliniowe; zastosowania równań całkowych w teorii równań różniczkowych. Z dodatkiem R. Sikorskiego: O twierdzeniu Schaudera. Państwowe Wydawnictwo Naukowe, Warszawa, 1958.
  • Równania całkowe i ich zastosowania. Tom III. Własności całki typu Cauchy’ego. Zagadnienia brzegowe w teorii funkcyj analitycznych. Równania całkowe mocno-osobliwe liniowe i nieliniowe. Państwowe Wydawnictwo Naukowe, Warszawa, 1960.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c Prof. Witold Pogorzelski 1895–1963. pw.edu.pl. [dostęp 2015-01-22].
  2. ↑ Szkoła im. Stanisława Staszica w Warszawie 1906-1950
  3. ↑ Doktoraty honoris causa w PŁ. p.lodz.pl. [dostęp 2015-01-22].

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Józef Pilatowicz, Profesorowie Politechniki Warszawskiej w dwudziestoleciu międzywojennym, Oficyna Wydawnicza Politechniki Warszawskiej, Warszawa 1999, s. 319-320 (z fotografią)
  • Szkoła im. Stanisława Staszica w Warszawie 1906-1950. Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 1988, s. 497. ISBN 83-06-01691-2.
  • Danuta Przeworska-Rolewicz: Mój mistrz i promotor Witold Pogorzelski (1895-1963). W: IM PAN Preprint 688 [on-line]. impan.pl, 2008. [dostęp 2015-01-21].
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Witold_Pogorzelski&oldid=57071343”