Wiwerka malajska
| ||
| Viverricula indica[1] | ||
| (É. Geoffroy Saint-Hilaire, 1803) | ||
.jpg)
| ||
| Systematyka | ||
| Domena | eukarionty | |
| Królestwo | zwierzęta | |
| Typ | strunowce | |
| Podtyp | kręgowce | |
| Gromada | ssaki | |
| Podgromada | żyworodne | |
| Infragromada | łożyskowce | |
| Rząd | drapieżne | |
| Podrząd | kotokształtne | |
| Rodzina | wiwerowate | |
| Podrodzina | wiwery | |
| Rodzaj | Viverricula Hodgson, 1838 | |
| Gatunek | wiwerka malajska | |
| Kategoria zagrożenia (CKGZ)[2] | ||
 | ||
| Zasięg występowania | ||
| ||
Wiwerka malajska (Viverricula indica) – gatunek ssaka z rodziny wiwerowatych. Zamieszkuje południowo-wschodnią Azję w dziewięciu podgatunkach. Nie jest zagrożony wyginięciem.
Taksonomia[edytuj | edytuj kod]
Po raz pierwszy gatunek opisał Étienne Geoffroy Saint-Hilaire w 1803 w Catalogue des Mammifères du Museum National d’histoire naturelle. Nadał nowemu gatunkowi nazwę Civetta indica. Holotyp pochodził z Indii[3]. Do rodzaju Viverricula wydzielił wiwerkę malajską Brian Houghton Hodgson w 1838; spostrzeżeniami podzielił się na łamach „Calcutta journal of natural history”[4]. Wyróżnia się 9 podgatunków[5]:
- V. i. indica (Geoffroy Saint-Hilaire, 1803)
- V. i. pallida (Gray, 1831)
- V. i. bengalensis (Gray & Hardwicke, 1832)
- V. i. deserti (Bonhote, 1898)
- V. i. thai (Kloss, 1919)
- V. i. muriavensis (Sody, 1931)
- V. i. mayori (Pocock, 1933)
- V. i. wellsi (Pocock, 1933)
- V. i. baptistæ (Pocock, 1933)
Morfologia[edytuj | edytuj kod]
Długość ciała wynosi 74–106 cm, a masa ciała – 2–4 kg. Samce są większe od samic. Sierść wiwerek malajskich ma w większości barwę brązową, żółtą lub płowopomarańczową. Dostrzec można białe i czarne obroże na szyi. Ciało pokryte jest ciemniejszymi plamkami, które na grzbiecie tworzą 6–8 pasów. Ogon paskowany, czarno-biały. Pierś jest jaśniejsza od reszty ciała, do tego bardziej szara lub brązowawa. Łapy są ciemnobrązowe lub czarne[6].
Zasięg występowania[edytuj | edytuj kod]
Wiwerki malajskie zamieszkują Afganistan, Bangladesz, Mjanmę, Kambodżę, Chiny, Hongkong, Indie, część Indonezji, Laos, Malezję, Nepal, Pakistan, Sri Lankę, Tajwan, Tajlandię i Wietnam. Zostały introdukowane do Jemenu, na Zanzibar i Pembę, Sokotrę, Madagaskar, Komory i Filipiny[5].
Ekologia i zachowanie[edytuj | edytuj kod]
Wiwerki malajskie przystosowane są do życia w wielu środowiskach, również w pobliżu siedlisk ludzkich. Preferują obszary otwarte, jak nadrzeczne lasy, lasy z drzewami zrzucającymi liście czy obszary trawiaste; rzadziej obserwowane są w gęstych lasach deszczowych. Są to ssaki żyjące samotnie, prowadzące nocny tryb życia. Sypiają w norach lub pustych pniach drzew. Są mięsożerne; zjadają głównie niewielkie kręgowce, takie jak gryzonie. Zjadają również owoce, padlinę i odpadki[6].
U samic żyjących w niewoli zaobserwowano dwa okresy rui: od lutego do kwietnia i od sierpnia do września. W niewoli mioty liczyły po 2–5 młodych; przestawały pić mleko matki w wieku 4–4,5 miesięcy. Nie jest wiadome, jak długo żyją wiwerki malajskie na wolności; w niewoli mogą żyć 20 lat i więcej[6].
Status[edytuj | edytuj kod]
IUCN uznaje wiwerkę malajską za gatunek najmniejszej troski (LC, Least Concern).
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Viverricula indica, [w:] Integrated Taxonomic Information System [online] (ang.).
- ↑ Viverricula indica, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species [online] (ang.).
- ↑ Étienne Geoffroy Saint-Hilaire: Catalogue des Mammifères du Museum National d'histoire naturelle. 1803, s. 113.
- ↑ B. H. Hodgson. On the Civet of the continent of India. „Calcutta journal of natural history”. 2, s. 47–56, 1838.
- ↑ a b D.E. Wilson, D.M., eds. Reeder, Mammal Species of the World: A Taxonomic and Geographic Reference (3rd ed.), Johns Hopkins University Press, 2005, s. 559, ISBN 978-0-8018-8221-0.
- ↑ a b c Ethan Shirley: Viverricula indica, small Indian civet. W: Animal Diversity Web [on-line]. Michigan State University, 2009. [dostęp 23 lutego 2017].