Wołodymyr Zełenski

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania
Wołodymyr Zełenski
Володимир Зеленський
Ilustracja
Pełne imię i nazwisko

Wołodymyr Ołeksandrowycz Zełenski

Data i miejsce urodzenia

25 stycznia 1978
Krzywy Róg

Prezydent Ukrainy
Okres

od 20 maja 2019

Przynależność polityczna

Sługa Ludu

Pierwsza dama

Ołena Zełenśka

Poprzednik

Petro Poroszenko

podpis
Odznaczenia
Order Lwa Białego I Klasy (Czechy) Wielki Krzyż ze Złotym Łańcuchem Orderu Witolda Wielkiego (Litwa) Order Westharda I klasy (Łotwa)
Multimedia w Wikimedia Commons
Wołodymyr Zełenski i Andrzej Duda (2019)
Wołodymyr Zełenski i Alaksandr Łukaszenka (2019)
Wołodymyr Zełenski i Donald Tusk (2019)

Wołodymyr Ołeksandrowycz Zełenski[a] (ukr. Володимир Олександрович Зеленський; ur. 25 stycznia 1978 w Krzywym Rogu[1]) – ukraiński polityk, satyryk, aktor, scenarzysta, prezenter telewizyjny, producent filmowy i przedsiębiorca, z wykształcenia prawnik. Od 2019 prezydent Ukrainy.

W lutym 2022 doszło do inwazji Rosji na Ukrainę; postawa prezydenta Wołodymyra Zełenskiego w czasie tej inwazji przyniosła mu międzynarodowe uznanie[2][3][4]. Przez wielu zagranicznych komentatorów został wówczas określony jako mąż stanu i bohater narodowy[2][3][5][4][6][7].

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Pochodzenie i wykształcenie[edytuj | edytuj kod]

Urodził się Krzywym Rogu w rodzinie ukraińskich Żydów[8]. Jego ojciec Ołeksander był profesorem i specjalistą w zakresie cybernetyki. Wołodymyr Zełenski w dzieciństwie kilka lat mieszkał w mieście Erdenet w Mongolii, gdzie wówczas pracował jego ojciec. W późniejszych latach kształcił się w gimnazjum numer 95 w rodzinnej miejscowości[1]. Ukończył studia prawnicze w Krzyworoskim Instytucie Ekonomicznym (filii Kijowskiego Narodowego Uniwersytetu Ekonomicznego), nie podjął pracy w zawodzie prawniczym. W międzyczasie zainteresował się aktorstwem, grał w amatorskich przedstawieniach teatralnych[1].

Działalność zawodowa[edytuj | edytuj kod]

Wołodymyr Zełenski z żoną podczas wyborów parlamentarnych (2019)
Wołodymyr Zełenski (2022)

W połowie lat 90. dołączył do lokalnej grupy kabaretowej, biorącej udział w pojedynkach w ramach KWN (popularnym w krajach byłego ZSRR współzawodnictwie kabaretowym)[1]. Został następnie zaproszony do zespołu „Zaporiżżia – Krywyj Rih – Tranzyt”. W 1997 wraz z kilkorgiem innych aktorów współtworzył i przewodniczył grupie „95-j kwartał”, dla której pisał większość skeczów. W latach 1998–2003 grupa brała udział w najwyższych rangą zawodach ukraińskiej KWN i występowała w wielu państwach rosyjskojęzycznych. W 2003 pomiędzy grupą a firmą AMiK doszło do konfliktu, w wyniku którego zaproponowano satyrykowi porzucenie zespołu i dalsze indywidualne występy w KWN; Wołodymyr Zełenski jednak odmówił[9].

Pod koniec 2003 został współwłaścicielem przedsiębiorstwa producenckiego Studio „Kwartał 95”, które współpracowało z telewizją 1+1 przy projekcie związanym z wydaniem ich show[1]. Był pomysłodawcą, dyrektorem i prezenterem programu telewizyjnego Weczirnij kwartał na kanale Inter[9]. W międzyczasie prowadził też program kulinarny. Weczirnij kwartał zyskał znaczącą popularność wśród widzów, a jego studio producenckie realizowało kolejne programy telewizyjne. Sam pisał również scenariusze programów telewizyjnych[1].

W 2006 wraz z partnerką Ołeną Szoptenko zwyciężył w pierwszej edycji programu tanecznego Tanci z zirkamy[10]. Finał programu zgromadził ponad 87% całej widowni kanałów ukraińskich w tamtym czasie, a wygrana zapewniła mu wzrost popularności[1]. W latach 2010–2012 wchodził w skład zarządu telewizji Inter, pełniąc też funkcję głównego producenta[11]. Jako aktor występował w rosyjskojęzycznych komediach romantycznych, takich jak trzyczęściowy film Miłość w wielkim mieście (2009, 2010, 2014), 8 pierwszych randek (2012) czy 8 nowych randek (2015)[12]. Użyczył głosu tytułowemu misiowi w filmach Paddington (2014) oraz Paddington 2 (2017)[13].

W 2015 został gwiazdą satyrycznego serialu telewizyjnego Słuha narodu, w którym wcielił się w postać Wasyla Petrowycza Hołoborod’ki, nauczyciela historii, który w wyniku zbiegu okoliczności objął urząd prezydenta Ukrainy[14]. Program emitowała telewizja należąca do Ihora Kołomojskiego, oligarchy będącego przeciwnikiem politycznym Petra Poroszenki[15].

Działalność polityczna[edytuj | edytuj kod]

W grudniu 2017 jego współpracownicy wystąpili o rejestrację partii politycznej o takiej samej nazwie jak serial Słuha narodu[16]. W 2018 Wołodymyr Zełenski zaczął pojawiać się w sondażach prezydenckich, odnotowując rosnące poparcie[11]. 31 grudnia 2018 oficjalnie zapowiedział swój start w wyborach prezydenckich zaplanowanych na marzec 2019[17], dokonując następnie rejestracji swojej kandydatury[18].

W pierwszej turze głosowania, która odbyła się 31 marca 2019, Wołodymyr Zełenski uzyskał 30,2% głosów, zajmując tym samym pierwsze miejsce i przechodząc do drugiej tury z ubiegającym się o reelekcję Petrem Poroszenką[18]. W drugiej turze z 21 kwietnia 2019 otrzymał 73,2% głosów, wygrywając wybory prezydenckie[18].

Urząd prezydenta objął po zaprzysiężeniu 20 maja 2019, jeszcze tego samego dnia ogłosił rozwiązanie parlamentu[19]. W przedterminowych wyborach z 21 lipca 2019 związana z nim partia Sługa Ludu uzyskała większość bezwzględną w parlamencie[20]. Pozwoliło to powołać wspierający prezydenta rząd, którego premierem został Ołeksij Honczaruk, którego po kilku miesiącach zastąpił Denys Szmyhal[21]. Jako prezydent deklarował działania na rzecz członkostwa Ukrainy w NATO i Unii Europejskiej, które zintensyfikował zwłaszcza w obliczu militarnego zagrożenia ze strony Rosji[22].

W trakcie jego prezydentury wiosną 2021 Rosja zaczęła znacząco zwiększać liczbę swoich żołnierzy oraz sprzętu wojskowego w pobliżu swojej granicy z Ukrainą[23]. 24 lutego 2022 wojska rosyjskie na rozkaz prezydenta Władimira Putina rozpoczęły inwazję na Ukrainę[24]. Ukraiński prezydent tego samego dnia ogłosił wprowadzenie stanu wojennego[25] i powszechną mobilizację[26]. Dwa dni później Wołodymyr Zełenski odmówił skorzystania z amerykańskiej propozycji ewakuowania się z Kijowa[27]. Jego postawa i przywództwo w trakcie rosyjskiej inwazji przyniosły mu międzynarodową rozpoznawalność i uznanie, liczni zagraniczni komentatorzy określili go mianem męża stanu[3][5][5][6][7] i narodowego bohatera[2][3][4].

Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]

6 września 2003 zawarł związek małżeński z Ołeną z domu Kijaszko. Para uczęszczała do równoległych klas tej samej szkoły, znajomość nawiązali jednak dopiero na studiach, gdy Ołena Kijaszko zajmowała się pisaniem tekstów do grupy kabaretowej „95-j kwartał”[28][29]. Mają dwoje dzieci: córkę Ołeksandrę (ur. 2004) i syna Kiryłła (ur. 2013)[1].

Wołodymyr Zełenski pochodzi z rodziny ukraińskich Żydów[8]. Posługiwał się językiem rosyjskim, języka ukraińskiego zaczął się uczyć w 2017[30]. Pierwszą ukraińskojęzyczną produkcję filmową z jego udziałem zaczęto kręcić w tym samym roku[31].

Przed wyborami prezydenckimi w 2019 niektóre media zaczęły szerzej interesować się pochodzeniem jego rodziców[32][33]. Wołodymyr Zełenski odmawiał komentowania tych kwestii, twierdząc, że to jego prywatna sprawa. W trakcie prezydentury w przeciwieństwie do poprzedników nie uczestniczył w uroczystościach o charakterze religijnym, również w swoich przemówieniach nie przywoływał odniesień religijnych[34]. Po rozpoczęciu w 2022 przez Rosję inwazji na Ukrainę zaczął publicznie przywoływać swoje żydowskie pochodzenie, śmierć kilku krewnych podczas Holokaustu oraz swoich krewnych walczących z Niemcami w trakcie II wojny światowej (w tym dziadka, weterana Armii Czerwonej[35], odznaczonego dwukrotnie Orderem Czerwonej Gwiazdy). Stało się to argumentem przeciwko rosyjskiej propagandzie o „nazizmie” i „banderyzmie” ukraińskiego prezydenta i jego rządu[36][37]. Odwołania te pojawiały się także celem nakłonienia liderów środowisk żydowskich do poparcia Ukrainy[38][39].

Odznaczenia i wyróżnienia[edytuj | edytuj kod]

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ W ścisłej transkrypcji nazwisko to ma postać Zełenśkyj.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c d e f g h Зеленский Владимир (ros.). liga.net. [dostęp 2022-02-28]. [zarchiwizowane z tego adresu (2022-02-28)].
  2. ↑ a b c Bogusław Chrabota: Bohater Wołodymyr Zełenski. rp.pl, 2022-02-27. [dostęp 2022-02-28].
  3. ↑ a b c d Oliver Pieper: Ukraine’s Volodymyr Zelenskyy: From comedian to national hero (ang.). dw.com, 2022-02-28. [dostęp 2022-02-28].
  4. ↑ a b c Yuliya Talmazan: 3 years ago Zelenskyy was a TV comedian. Now he’s standing up to Putin’s army (ang.). nbcnews.com, 2022-02-25. [dostęp 2022-02-28].
  5. ↑ a b c John Daniszewski: Zelenskyy’s unlikely journey, from comedy to wartime leader (ang.). apnews.com, 2022-02-26. [dostęp 2022-02-28].
  6. ↑ a b Renata Kijowska: Jeden aktor już był bardzo wybitnym prezydentem. tvn24.pl, 2022-02-26. [dostęp 2022-03-01].
  7. ↑ a b Beata Goczał: Ukraina już wygrała z Rosją w mediach, świetna komunikacja Zełenskiego. wirtualnemedia.pl, 2022-02-28. [dostęp 2022-03-01].
  8. ↑ a b Itamar Eichner: Jewish comedian who plays Ukrainian president on TV runs for the job (ang.). ynetnews.com, 2019-08-01. [dostęp 2022-02-28]. [zarchiwizowane z tego adresu (2022-02-28)].
  9. ↑ a b Vladimir Zelenskiy (ang.). kvartal95.com. [dostęp 2022-02-28]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-12-01)].
  10. ↑ Ella Lee: Video of Ukraine President Volodymyr Zelenskyy on TV dance show goes viral amid Russia conflict (ang.). usatoday.com, 2022-02-27. [dostęp 2022-02-28]. [zarchiwizowane z tego adresu (2022-02-28)].
  11. ↑ a b Зеленський заявив про рішення йти у президенти (відео) (ukr.). unian.ua, 2019-01-01. [dostęp 2022-02-28]. [zarchiwizowane z tego adresu (2022-02-27)].
  12. ↑ Wołodymyr Zełenski w bazie IMDb (ang.). [dostęp 2022-02-28].
  13. ↑ Wołodymyr Zełenski na szpilkach i jako miś Paddington. Świat odkrywa przeszłość prezydenta Ukrainy. e-teatr.pl, 2022-03-01. [dostęp 2022-03-10].
  14. ↑ Marcin Koziestański: Serial „Sługa narodu”, który zaczął karierę Wołodymyra Zełenskiego, stał się hitem internetu. polskatimes.pl, 2022-02-28. [dostęp 2022-02-28]. [zarchiwizowane z tego adresu (2022-02-28)].
  15. ↑ Michał Kacewicz: Ihor Kołomojski. Władca marionetek. newsweek.pl, 2019-04-07. [dostęp 2022-02-28]. [zarchiwizowane z tego adresu (2022-02-27)].
  16. ↑ Юрист Зеленського зареєстрував нову політичну партію „Слуга народу” (ukr.). unian.ua, 2017-12-03. [dostęp 2019-03-05].
  17. ↑ Зеленський заявив, що йде у Президенти України (ukr.). 24tv.ua, 2019-01-01. [dostęp 2019-03-05].
  18. ↑ a b c Serwis CVK – Wybory 2019 (ukr.). [dostęp 2019-04-23].
  19. ↑ Zełenski zaprzysiężony na prezydenta Ukrainy. Pierwsza decyzja: rozwiązanie parlamentu. tvp.info, 2019-05-20. [dostęp 2019-05-20].
  20. ↑ Serwis CVK – Wybory 2019 (ukr.). [dostęp 2019-07-24].
  21. ↑ Верховна Рада призначила Прем’єр-міністром України Дениса Шмигаля (ukr.). kmu.gov.ua, 2020-03-04. [dostęp 2022-02-28].
  22. ↑ Sarakshi Rai: Zelensky: Ukraine wants ‘clear’ time frame for NATO membership (ang.). thehill.com, 2022-02-19. [dostęp 2022-03-01].
  23. ↑ Marek Menkiszak, Andrzej Wilk: Rosyjska presja na Ukrainę – wymiary wojskowy i polityczny. osw.waw.pl, 2021-04-14. [dostęp 2022-02-28].
  24. ↑ Jakub Mikulski: Rosja zaatakowała Ukrainę. Władimir Putin ogłosił rozpoczęcie operacji militarnej. rp.pl, 2022-02-24. [dostęp 2022-02-28].
  25. ↑ Nate Cohn: Putin’s Forces Attack Ukraine (ang.). nytimes.com, 2022-02-24. [dostęp 2022-03-01].
  26. ↑ Ukrainian president signs decree on general mobilisation of population (ang.). reuters.com, 2022-02-24. [dostęp 2022-03-01].
  27. ↑ Walki w Kijowie. Prezydent Ukrainy odmówił ewakuacji: Jestem tu. Nie składamy żadnej broni. polsatnews.pl, 2022-02-26. [dostęp 2022-02-28].
  28. ↑ Maja Kołodziejczyk: Ołena Zełenśka – dzieci. Pierwsza dama Ukrainy jest mamą dwójki pociech. „Patrzą na mnie. Będę obok nich”. edziecko.pl, 2022-02-28. [dostęp 2022-02-28]. [zarchiwizowane z tego adresu (2022-02-28)].
  29. ↑ Katarzyna Zuchowicz: „Nie będę panikować i płakać”. Pokazuje, że murem stoi za mężem. Kim jest żona prezydenta Ukrainy?. natemat.pl, 2022-02-28. [dostęp 2022-02-28]. [zarchiwizowane z tego adresu (2022-02-28)].
  30. ↑ Klaudia Bochenek: Tego nie wiecie o Wołodymyrze Zełenskim. Zaskakujące fakty z życia prezydenta Ukrainy. radiozet.pl, 2022-03-01. [dostęp 2022-03-08].
  31. ↑ Kateryna Czuryłowa: «Квартал 95» зніме свою першу україномовну комедію з Настею Каменських у головній ролі (ukr.). zaxid.net, 2017-06-20. [dostęp 2022-03-08].
  32. ↑ Bernard-Henri Lévy: Мої дві години з Володимиром Зеленським (ukr.). nv.ua, 2019-04-14. [dostęp 2022-03-08].
  33. ↑ Julie Masis: Is Ukraine’s top presidential candidate Jewish? Even his spokesman won’t comment (ang.). timesofisrael.com, 2019-04-05. [dostęp 2022-03-08].
  34. ↑ Dmytro Wowk: Religious Policies under President Zelensky (ang.). talkabout.iclrs.org, 2020-01-09. [dostęp 2022-03-08].
  35. ↑ Отбил 4 атаки и уничтожил врага: чем прославился дедушка Зеленского во Второй мировой войне (ros.). znaj.ua, 2019-05-09. [dostęp 2022-03-08].
  36. ↑ Gillian Brockell: Putin says he’ll „denazify” Ukraine. Its Jewish president lost family in the Holocaust (ang.). washingtonpost.com, 2022-02-25. [dostęp 2022-03-08].
  37. ↑ In emotional appeal to US Jewish leaders, Zelensky calls Russian invasion „pure Nazism”. jewishdigitaltimes.com, 2022-03-07. [dostęp 2022-03-08].
  38. ↑ Babyn Yar wasn’t bombed. But Ukraine’s Zelensky finds a useful tool to rally Jews to his cause (ang.). jta.org, 2022-03-03. [dostęp 2022-03-08].
  39. ↑ Volodymyr Zelenskyy, Ukraine’s Revolutionary Jewish Hero (ang.). haaretz.co, 2022-03-07. [dostęp 2022-03-08].
  40. ↑ Czech president to award state honour to Ukraine’s president (ang.). reuters.co, 2022-03-07. [dostęp 2022-03-08].
  41. ↑ „Showed courage and courage”: Zelensky was awarded the highest state award of the Czech Republic – the Order of the White Lion (ang.). newsreadonline.com, 2002-03-08. [dostęp 2022-03-08].
  42. ↑ Zełenski z najwyższym litewskim odznaczeniem. Nausėda wyróżnił ukraińskiego odpowiednika. kurierwilenski.lt, 2022-03-08. [dostęp 2022-03-10].
  43. ↑ Латвия наградила Зеленского Орденом Виестура – за мужество в защите Украины (ros.). gorod.lv, 2022-03-02. [dostęp 2022-03-11].
  44. ↑ Prezydent Ukrainy W. Zełeński odznaczony Nagrodą Orła Jana Karskiego. gosc.pl, 2022-02-27. [dostęp 2022-03-10].

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Prezydenci Ukrainy
Zachodnioukraińska Republika Ludowa
1918–1919
Ukraińska Republika Ludowa i Hetmanat
1917–1921 (na emigracji 1921–1992)
Ukraina od 1991

Flag of the President of Ukraine.svg

Przywódcy państw i premierzy rządów państw Europy
Przywódcy państw
Przywódcy państw
nieuznawanych
Premierzy rządów
Premierzy rządów
państw nieuznawanych

Mapa Europy (polityczna)

  1. ↑ a b Prezydent pełni równocześnie funkcję szefa rządu.
  2. ↑ Republika Kosowa jest uznawana przez 97 ze 193 państw członkowskich ONZ, 22 z 27 państw członkowskich UE oraz 26 z 30 państw członkowskich NATO (stan na 4 września 2020).
  3. ↑ Kolegialny organ pełniący funkcję głowy państwa i szefa rządu.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Wołodymyr_Zełenski&oldid=68392130”