Wodorotlenek kadmu
| ||||||||||||||||||||||
| Ogólne informacje | ||||||||||||||||||||||
| Wzór sumaryczny |
Cd(OH) | |||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Masa molowa |
146,43 g/mol | |||||||||||||||||||||
| Wygląd |
biały proszek[1] | |||||||||||||||||||||
| Identyfikacja | ||||||||||||||||||||||
| Numer CAS | ||||||||||||||||||||||
| PubChem | ||||||||||||||||||||||
| ||||||||||||||||||||||
| ||||||||||||||||||||||
| ||||||||||||||||||||||
| ||||||||||||||||||||||
| Jeżeli nie podano inaczej, dane dotyczą stanu standardowego (25 °C, 1000 hPa) | ||||||||||||||||||||||
2.png)
Wodorotlenek kadmu, Cd(OH)
2 – nieorganiczny związek chemiczny kadmu z grupy wodorotlenków.
Można go otrzymać w postaci drobnego osadu w wyniku strącania z roztworu soli kadmu w rozcieńczonym kwasie azotowym[4][5]:
- Cd2+
+ 2OH−
→ Cd(OH)
2↓
W innych układach powstają zwykle sole zasadowe[4].
Przez ogrzewanie wodorotlenku kadmu można otrzymać tlenek kadmu, CdO[6].
Wykorzystywany jest jako elektroda w akumulatorach niklowo-kadmowych[7]:
- ładowanie: Cd(OH)
2 + 2e−
→ Cd + 2OH− - rozładowywanie: Cd + 2OH−
→ Cd(OH)
2 + 2e−
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Dale L. Perry, Sidney L. Phillips, Handbook of Inorganic Compounds, CRC Press, 1995, s. 78, ISBN 0-8493-8671-3.
- ↑ Wodorotlenek kadmu (nr 494046) w katalogu produktów Sigma-Aldrich (Merck). [dostęp 2019-07-17].
- ↑ a b CRC Handbook of Chemistry and Physics, David R. Lide (red.), wyd. 88, Boca Raton: CRC Press, 2007, s. 4-53, ISBN 978-0-8493-0488-0 (ang.).
- ↑ a b Karl-Heinz Schulte-Schrepping, Magnus Piscator, Cadmium and Cadmium Compounds, [w:] Ullmann’s Encyclopedia of Industrial Chemistry, Weinheim: Wiley‐VCH, 2005, s. 8, DOI: 10.1002/14356007.a04_499 (ang.).
- ↑ Norman N. Greenwood, Alan Earnshaw, Chemistry of the Elements, wyd. 2, Oxford–Boston: Butterworth-Heinemann, 1997, s. 1209, ISBN 0-7506-3365-4 (ang.).
- ↑ David L. Heiserman, Księga pierwiastków chemicznych, Warszawa: Prószyński i S-ka, 1997, s. 205, ISBN 83-7180-123-8.
- ↑ Norman N. Greenwood, Alan Earnshaw, Chemistry of the Elements, wyd. 2, Oxford–Boston: Butterworth-Heinemann, 1997, s. 1204, ISBN 0-7506-3365-4 (ang.).