Wojciech Baranowski (1548–1615)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Wojciech Baranowski
Prymas Polski i Litwy
Ilustracja
Herb duchownego
Kraj działania

I Rzeczpospolita

Data urodzenia

1548

Data śmierci

23 września 1615

Miejsce pochówku

bazylika prymasowska Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Gnieźnie

Arcybiskup gnieźnieński, Prymas Polski
Okres sprawowania

1608–1615

Wyznanie

katolicyzm

Kościół

rzymskokatolicki

Prezbiterat

1581

Nominacja biskupia

11 lutego 1585

Sakra biskupia

23 kwietnia 1585

Faksymile

Wojciech Baranowski herbu Jastrzębiec (ur. 1548, zm. 23 września 1615) – arcybiskup gnieźnieński i prymas Polski, podkanclerzy koronny, kantor gnieźnieńskiej kapituły katedralnej, prepozyt płockiej kapituły katedralnej w latach 1584-1590[1], scholastyk łęczycki, kanonik kujawski, kruszwicki, kanonik gnieźnieńskiej kapituły katedralnej[2].

Jako senator wziął udział w sejmach: 1609, 1611, 1613 (I), 1613 (II) i 1615 roku[3].

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Był autodydaktą. W 1581 przyjął święcenia kapłańskie. Został sekretarzem królewskim Stefana Batorego i towarzyszył mu w kampanii pskowskiej. W 1581 został sekretarzem wielkim koronnym, w 1585 objął biskupstwo przemyskie. W 1585 był już podkanclerzym koronnym. Podpisał pacta conventa Zygmunta III Wazy w 1587 roku[4]. W 1587 roku podpisał reces, sankcjonujący wybór Zygmunta III Wazy[5]. W 1587 powitał w imieniu senatu elekta Zygmunta III na statku w Gdańsku, nalegając by podpisał pacta conventa zawierające obietnicę przyłączenia Estonii do Rzeczypospolitej. W 1589 roku był sygnatariuszem ratyfikacji traktatu bytomsko-będzińskiego na sejmie pacyfikacyjnym[6]. Mianowany 30 stycznia 1591 biskupem płockim w 1591 złożył podkanclerstwo. W latach 1595-1596 posłował w imieniu króla do papieża Klemensa VIII. 14 maja 1607 przeniesiony na biskupstwo kujawsko-pomorskie. 28 lipca 1608 otrzymał nominację na arcybiskupa gnieźnieńskiego, rządy w diecezji objął 20 października 1608.

Był wielkim miłośnikiem muzyki; na jego dworze w Łowiczu pracował kompozytor, organista i dyrygent Mikołaj Zieleński, którego wydania kompozycji w Wenecji Baranowski był sponsorem.

9 września 1594 r. ufundował seminarium duchowne w Pułtusku, które funkcjonowało do 30 czerwca 1865 r.

Pochowany w Katedrze Gnieźnieńskiej w Kaplicy Baranowskiego, która posiada najwyższy ołtarz i najwyższy nagrobek, który należy do Wojciecha Baranowskiego.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Antoni Julian Nowowiejski, Płock : monografia historyczna / napisana podczas wojny wszechświatowej i wydrukowana w roku 1930, Płock [1931], s. 354.
  2. Jan Korytkowski, Prałaci i kanonicy katedry metropolitalnej gnieźnieńskiej od roku 1000 aż do dni naszych. Podług źródeł archiwalnych. T.1, Gniezno 1882, s. 29.
  3. Leszek Andrzej Wierzbicki, Senatorowie koronni na sejmach Rzeczypospolitej, Warszawa 2017, s. 36.
  4. Volumina Legum, t. II, Petersburg 1859, s. 248.
  5. Reces Warszawski Około Elekciey nowey krola Je[go] M[i]ł[o]ści Zygmunta trzeciego Roku Pańsk[iego] M. D. LXXX VII – Wyd. B, [b.n.s]
  6. Codex diplomaticus Regni Poloniae et Magni Ducatus Lituaniae, wydał Maciej Dogiel, t. I, Wilno 1758, s. 237.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]