Wojciech Gunia
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Narodowość |
polska |
| Język |
polski |
| Alma Mater | |
| Dziedzina sztuki |
Literatura grozy, fotografia |
| Strona internetowa | |
Wojciech Gunia (ur. 1983 w Nowym Sączu) – polski pisarz, autor utworów prozą poruszających się w rejonach dziwności i grozy, także fotograf, publicysta oraz tłumacz[1].
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Literaturoznawca, absolwent Wydziału Polonistyki Uniwersytetu Jagiellońskiego.
Zadebiutował w 2013 roku w antologii Po drugiej stronie. Weird fiction po polsku.
W 2018 roku objął funkcję redaktora prowadząego polskiego rocznika weird fiction pt. Sny umarłych[2].
Prowadzi bloga Labirynt z liści[3][4].
W 2021 roku zadebiutował jako fotograf. Złe wszechświaty – połączenie albumu fotograficznego i zbioru prozy poetyckiej[5] – ukazały się nakładem Wydawnictwa IX.
Mieszkał w Krakowie i Belgradzie[6]. Obecnie mieszka z rodziną w Warszawie.
Charakterystyka pisarstwa[edytuj | edytuj kod]
Prozę Guni zaludniają anonimowi antybohaterowie stawiani najczęściej w niemożliwych do zniesienia sytuacjach, co odzwierciedla skrajny nihilizm autora. Gunia niejednokrotnie sięga po motywy klasyków literatury absurdu: w Powrocie odnaleźć można nawiązanie do Zamku, zaś w Domu wszystkich snów pojawia się motyw z Becketta, gdzie narratorzy czekają na kogoś, kto nie nadejdzie.
W przekładzie[edytuj | edytuj kod]
W grudniu 2021 roku zadebiutował na amerykańskim rynku książkowym. Opowiadanie pt. Wojna z debiutanckiego Powrotu ukazało się w antologii Book of World Horror Stories[7] z ramienia wydawnictwa Valancourt Books[8], pomieszczającej autorów literatury grozy z całego świata.
Inspiracje[edytuj | edytuj kod]
Wojciech Gunia pytany o najważniejsze[9] inspiracje dla swojego pisarstwa, podaje Samuela Becketta, Franza Kafkę, Bruno Schulza, Stanisława Lema oraz Fernanda Pessoę. Klasycy literatury grozy – Edgar Allan Poe i H.P. Lovecraft także są dla niego ważni. Gunia także wysoko ceni opowiadania Stefana Grabińskiego, krótkie prozy Andrzeja Bursy[6] oraz prozę poetycką Zbigniewa Herberta[6]. Współczesny pisarz poruszający się w obszarach dziwności i grozy – Thomas Ligotti, również miał silny wpływ na prozę Gunii.
Wysoko ceni także Zagubioną autostradę Davida Lyncha[10]
Głównymi inspiracjami[6] dla fotografii Guni są prace Edwarda Hartwiga i Tomasza Gudzowatego.
Twórczość[edytuj | edytuj kod]
Zbiory opowiadań[edytuj | edytuj kod]
- Powrót, Agharta 2014; Wydawnictwo IX 2020[11]
- Miasto i rzeka, Dom Horroru 2017
- Dom wszystkich snów, Wydawnictwo Literate 2020
Powieści[edytuj | edytuj kod]
- Nie ma wędrowca, C&T 2016
- Dom Motta, Literate 2020 (w ramach tomu Dom wszystkich snów)[12]
- Złodzieje motyli, Alegoria 2023 (współautorstwo z Barbarą Mikulską)[13]
Albumy fotograficzne[edytuj | edytuj kod]
- Złe wszechświaty, Wydawnictwo IX 2021
Opowiadania rozproszone[edytuj | edytuj kod]
- Wieża milczenia – w antologii Maszyna. Antologia horroru industrialnego, 2017
- Zachwyt – w antologii Fantazmaty t. I, 2018
- Ogród, nocne niebo – w Fenix Antologia 2-3/2019
- Płyną – w antologii Tarnowskie Góry Fantastycznie, 2019
- Ciemność jest ogromna i cierpliwa – w antologii Ku gwiazdom, 2021.
Recepcja i nagrody[edytuj | edytuj kod]
Gunia już od momentu debiutanckiego Powrotu stał się ważnym głosem w polskiej literaturze grozy. O Powrocie Jakub Winiarski pisał: „Cóż za kosmiczna afera! Jak niebywałe pisarskie ambicje! Co za styl! Zaprawdę, powiadam wam: sięgając po Powrót Wojciecha Guni, pakujecie się w poezję, metafizykę i grozę. Nie mówcie, że nie ostrzegałem”[14]. Dawid Kain również wyraził uznanie, pisząc: „Opowiadania Wojciecha Guni czyta się, jakby były efektem tajnej współpracy Bruno Schulza, Franza Kafki i Thomasa Ligottiego. To nastrojowa proza skupiona na sprawach ostatecznych”[14].
W 2017 roku za Nie ma wędrowca otrzymał nagrodę im. Stefana Grabińskiego[15].
W 2021 roku jako pierwszy w historii otrzymał w tym samym roku dwie najważniejsze nagrody środowiska literatury fantastycznej: nagrodę im. Macieja Parowskiego[16] przyznawaną przez redakcję Nowej Fantastyki oraz nagrodę główną im. Jerzego Żuławskiego[17] za "Dom Motta" (powieść w ramach tomu "Dom wszystkich snów").
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ https://www.okultura.pl/pl/p/Thomas-Ligotti-Piesni-umarlego-marzyciela/137.
- ↑ http://www.phantombooks.pl/index.php/produkt/sny-umarlych-polski-rocznik-weird-fiction-2020-tom-1/.
- ↑ Wojciech Gunia, [w:] encyklopediafantastyki.pl [online] [dostęp 2020-12-08].
- ↑ Notka biograficzna na stronie wydawcy. [w:] Wydawnictwo IX - strona oficjalna [on-line]. [dostęp 2020-12-08].
- ↑ https://wydawnictwoix.pl/produkt/wojciech-gunia-zle-wszechswiaty/.
- ↑ a b c d https://zupelnieinnaopowiesc.com/2022/01/13/wojciech-gunia-pisze-krwia-i-zolcia-rozmawia-jacek-szafranowicz/.
- ↑ https://www.valancourtbooks.com/the-valancourt-book-of-world-horror-stories-vol-2.html.
- ↑ https://www.valancourtbooks.com/.
- ↑ Literatura jest sexy – „Chcę być czytany przez tych, którym jest to potrzebne”. Rozmowa z Wojciechem Gunią.
- ↑ https://badloopus.pl/czlowiek-za-murem/.
- ↑ https://wydawnictwoix.pl/produkt/wojciech-gunia-powrot/.
- ↑ Przemysław Poznański, Lęk przed milczącą nieobecnością | Wojciech Gunia, Dom wszystkich snów, Zupełnie Inna Opowieść, 9 czerwca 2021 [dostęp 2023-07-05] (pol.).
- ↑ Przemysław Poznański, Cena marzeń | Barbara Mikulska, Wojciech Gunia, Złodzieje motyli, Zupełnie Inna Opowieść, 24 kwietnia 2023 [dostęp 2023-07-05] (pol.).
- ↑ a b https://wydawnictwoix.pl/produkt/wojciech-gunia-powrot/.
- ↑ https://nagrodagrabinskiego.pl/laureaci-nagrody-polskiej-literatury-grozy/.
- ↑ http://instytutksiazki.pl/aktualnosci,2,nagrody-nowej-fantastyki-2021,6433.html.
- ↑ https://naekranie.pl/aktualnosci/nagroda-zulawskiego-2021-poznalismy-wyroznione-tytuly-z-fantastyki-1632168164.