Wojciech Kryski (zm. 1562)
nagrobek Wojciecha i jego rodziców | |
Data urodzenia |
ok. 1530 |
---|---|
Data śmierci |
24 listopada 1562 |
Zawód, zajęcie |
sekretarz królewski, podkomorzy płocki |
Wojciech Kryski (ur. ok. 1530, zm. 24 listopada 1562) – dworzanin Zygmunta Augusta, sekretarz królewski, podkomorzy płocki.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Syn Pawła Kryskiego (zm. 1543) i wojewodzianki płockiej Anny Szreńskiej. Miał 2 braci: Stanisława i Feliksa (ur. po 1530, zm. 1573) i 4 siostry[1]. Od 1543 roku studiował w Bolonii u profesora retoryki Romolo Amaseo, a potem prawo i filozofię w Padwie[1]. W 1550 roku został dworzaninem Zygmunta Augusta. Szybko awansuje i rok później zostaje sekretarzem królewskim. W 1554 roku otrzymuje starostwo dobrzyńskie, a w 1557 roku zostaje starostą mławskim[1]. W maju 1562 roku wrócił do kraju i po kilku miesiącach zmarł[1].
Jeden z głównych bohaterów Dworzanina polskiego Łukasza Górnickiego, przyjaciel Jana Kochanowskiego, który poświęcił mu 2 epitafia[1]. Pochowany w kościele w Drobinie, gdzie w 1576 brat Stanisław ufundował nagrobek dla Wojciecha i rodziców Pawła i Anny. Na nagrobku Wojciech leży u stóp rodziców[2].
Misje dyplomatyczne
[edytuj | edytuj kod]Podczas pobytu na dworze król Zygmunt August powierzał mu misje dyplomatyczne: w 1552 do papieża Juliusza III, Marii Tudor, Filipa II elektora brandenburskiego Joachima II. W 1555 roku do Anglii na ślub Marii Tudor z Filipem hiszpańskim, a w 1558 roku w sprawie spadku po królowej Bonie do Filipa II. Ta ostatnia misja zajęła mu 4 lata[1].
Epitafia
[edytuj | edytuj kod]Jan Kochanowski poświęcił Wojciechowi Kryskiemu mu 2 epitafia, które zostały umieszczone w księdze pierwszej Fraszek[3]:
EPITAFIUM WOJCIECHOWI KRYSKIEMU
Płaczą cię starzy, płaczą cię i młodzi,
Dwór wszytek w czerni prze cię, Kryski chodzi.
Abowiem ludzkość i dworstwo przy tobie,
W jednymże zaraz pochowano grobie.
DRUGIE TEMUŻ
Hiszpany, Włochy i Niemce zwiedziawszy,
Królowi swemu cnotliwie służywszy
Umarłeś, Kryski, i leżysz w tym grobie;
Mnieś wielki smutek zostawił po sobie.
A iż płacz próżny i żałość w tej mierze,
Tym więtszą i płacz, i żałość moc bierze.
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d e f Sas B.Genealogia Feliksa v. Szczęsnego Kryskiego, kanclerza wielkiego koronnego Rocznik Mazowiecki 2012 nr 24, s.109-118
- ↑ Jesionowska I., Tyszka P. Dwa nagrobki w Drobinie - dzieło mistrza i jego naśladowców Spotkania z zabytkami 2010 nr 7-8 s. 34-37
- ↑ Fraszki Jana Kochanowskiego, księgi pierwsze (35-68) - Kącik poezji - LIBERTAS.PL [online], www.libertas.pl [dostęp 2019-02-20] .