Przejdź do zawartości

Wojciech Sławnikowic

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Zobacz też: Święty Wojciech w innych znaczeniach tej nazwy.
Wojciech Sławnikowic
Vojtěch Slavníkovec
Adalbert z Pragi
biskup i męczennik
Apostoł Prusów
Ilustracja
Najstarszy znany wizerunek św. Wojciecha, relief z XI lub XII w. na studzience w kościele św. Bartłomieja na Wyspie Tyberyjskiej w Rzymie
Herb duchownego
Data i miejsce urodzenia

ok. 956
Libice

Data i miejsce śmierci

23 kwietnia 997
Prusy, okolice grodu Cholin (prawd. Święty Gaj w powiecie elbląskim lub Tenkity w obwodzie królewieckim)

Miejsce pochówku

katedra w Gnieźnie,
od 1038 katedra Świętych Wita, Wacława i Wojciecha w Pradze

Biskup Pragi
Okres sprawowania

982–996

Wyznanie

katolicyzm

Kościół

rzymskokatolicki

Prezbiterat

977

Nominacja biskupia

982

Sakra biskupia

29 czerwca 983

Multimedia w Wikimedia Commons
Wiadomości w Wikinews
Święty
Ilustracja
Św. Wojciech z atrybutem – różą na tarczy[1]
Kanonizacja

999
Rzym
przez Sylwestra II

Wspomnienie

23 kwietnia

Atrybuty

paliusz, pastorał, wiosło, włócznia, topór, ster

Patron

Polski, Czech, Prus, Węgier, Gniezna, Mławy, archidiecezji gdańskiej, archidiecezji gnieźnieńskiej, archidiecezji warmińskiej, diecezji koszalińsko-kołobrzeskiej, diecezji elbląskiej, diecezji ełckiej

Szczególne miejsca kultu

katedra w Gnieźnie, katedra św. Wita, Wacława i Wojciecha w Pradze, bazylika św. Wojciecha w Ostrzyhomiu, bazylika św. Bartłomieja w Rzymie

Wojciech Sławnikowic, także Adalbert z Pragi (cz. Vojtěch Slavníkovec, łac. Adalbertus, niem. Adalbert; ur. ok. 956 w Libicach, zm. 23 kwietnia 997 w pobliżu grodu Cholin w Prusach[a]) – czeski książę z rodu Sławnikowiców, biskup Pragi, misjonarz do Prus, męczennik, święty Kościoła katolickiego, patron Polski, Czech i Węgier.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]
Polska i Czechy za panowania Bolesława Chrobrego. Oznaczono miejsce misji Wojciecha do Prus, a także: Księstwo Libickie, Magdeburg, Pragę, Gniezno i Ostrzyhom
Cesarz Otton II w 983 roku w Weronie mianuje Wojciecha biskupem praskim. Relief z Drzwi Gnieźnieńskich (II poł. XII wieku)
Biskup Wojciech oskarża księcia czeskiego Bolesława II Pobożnego i żydowskich kupców radanitów (postacie w nakryciach głowy) o handel chrześcijańskimi niewolnikami. Scena z Drzwi Gnieźnieńskich
Śluby zakonne Wojciecha (Adalberta) w regule benedyktyńskiej złożone w 990 roku w klasztorze na Awentynie w Rzymie
Śmierć Wojciecha z rąk Prusów 23 kwietnia 997 r. Scena z Drzwi Gnieźnieńskich

Wojciech urodził się około 956 roku w Libicach, jako syn Sławnika i Strzeżysławy[3]. Miał pięciu rodzonych braci: Sobiesława, Spitymira, Pobrasława, Porzeja i Czasława oraz dwóch braci przyrodnich – Radzima Gaudentego i Radłę[4]. Sławnik pochodził z rodu Sławnikowiców i był spokrewniony z Ottonami saskimi[5]. Strzeżysława (Adilburga) była spokrewniona z Przemyślidami[4]. Początkowo rodzice chcieli przeznaczyć Wojciecha do wojska, jednak gdy dziecko ciężko zachorowało złożyli śluby, że gdy wyzdrowieje, poślą go do zakonu[6]. Początkową naukę pobierał w Libicach, a następnie został przez ojca wysłany do Magdeburga, gdzie arcybiskupem był przyjaciel rodziny – Adalbert[7]. To on udzielił Wojciechowi bierzmowania, który wybrał imię Adalbert na cześć biskupa[8]. W 972 podjął studia z zakresu sztuk wyzwolonych, a jego mistrzem był wówczas Oktryk[8], który był mentorem kilkudziesięciu kleryków z całej Środkowej Europy[9]. Studiował przez 9 lat, co może świadczyć o tym, że nie był pilnym uczniem[10]. Jako jeden z pierwszych czeskich duchownych, Wojciech miał dostęp do edukacji na najwyższym dostępnym w tym czasie poziomie[9]. Po zakończeniu studiów w 981 roku powrócił w rodzinne strony jako jeden z najlepiej wykształconych kleryków w kraju[9].

Po powrocie do Czech przyjął święcenia kapłańskie z rąk praskiego biskupa Thietmara[11]. Po śmierci biskupa przeżył przemianę duchową i porzucił życie rycerza[11]. Kapituła zaproponowała kandydaturę Wojciecha na wakującą diecezję, a on sam udał się do Werony, aby spotkać się z Ottonem II[12]. Cesarz zatwierdził jego wybór, a sakry biskupiej udzielił arcybiskup Moguncji Willigis[12]. W 983 roku Wojciech objął kanonicznie diecezję[12]. Podjął się reorganizacji dochodów biskupstwa, dzieląc je na cztery części, z czego najmniejszą zachował dla siebie[13]. Ponadto chciał zrealizować trzy cele: zwalczyć wielożeństwo, promować celibat duchownych i zlikwidować handel niewolnikami[13]. Ponieważ w tej ostatniej kwestii istniał duży opór społeczny, postanowił opuścić Pragę i udać się do Rzymu[14]. Spotkał się tam z Janem XV i Teofano wdową po cesarzu, która wsparła jego pomysł podróży do Ziemi Świętej[15]. Następnie Wojciech udał się do benedyktyńskiego klasztoru na Monte Cassino[15]. Pomimo że mnisi odnosili się do niego z życzliwością, okazało się, że opat chciał wykorzystać Wojciecha do poświęcenia nowych kościołów[16]. Wobec tego biskup opuścił klasztor, lecz niedługo potem spotkał Nila z Rossano, który przekonał go by nie jechał do Jerozolimy i wstąpił do klasztoru św. Bonifacego i Aleksego w Rzymie[17]. Pozostawał tam od 990 do 992 roku[17]. Willigis postanowił wysłać po Wojciecha poselstwo złożone z brata księcia czeskiego Strachkwasa Chrystiana i brata samego Wojciecha – Radła[18]. Synod nakazał biskupowi powrót do Pragi, a ten po powrocie rozpoczął przerwaną wcześniej ewangelizację[18]. Wkrótce potem wystąpił przeciwko księciu Bolesławowi, którego stronnik nakrył swoją żonę na cudzołóstwie[19]. Kobietę chciano zamordować, a Wojciech stanął w jej obronie[19]. Nie przyniosło to skutku, bo kobieta została stracona, a biskup ponownie opuścił Pragę i wyjechał do Rzymu[20].

W 996 roku, przebywając w Wiecznym Mieście, poznał Ottona III, z którym się zaprzyjaźnił[21]. Jednocześnie dowiedział się, że większość jego rodziny została wymordowana przez Wrszowców – krewnych kobiety, której usiłował bronić[22]. Jedynymi ocalałymi byli bracia: Sobiesław i Radzim Gaudenty[23]. Czekając na możliwość powrotu do Pragi, wędrował po Europie, odwiedzając m.in. Moguncję, Tours, opactwo Fleury i księstwo Węgier, gdzie miał bierzmować Stefana I (na pewno nie chrzcił Gejzy)[24]. Pod koniec 996 roku otrzymał informację, że nie może wrócić do Pragi, podjął więc decyzję by wyruszyć na misję[25]. Otton III poradził mu by wybrał się do Prus[25]. Prawdopodobnie konsultował się w tej sprawie także z Bolesławem Chrobrym[26]. W kwietniu 997 roku dotarł do Gdańska, gdzie nauczał i udzielał chrztów[27]. Tam wsiadł na mały statek, razem z bratem Radzimem Gaudentym, tłumaczem Benedyktem-Boguszem i 30 zbrojnymi[28].

Po przybyciu do Pomezanii, Wojciech kazał zbrojnym powrócić do Gdańska[29]. Wkrótce potem zostali oni otoczeni przez wrogich tubylców[30]. Misjonarze postanowili przeprawić się na drugą stronę Wąskiej, by tam rozpocząć ewangelizację[30]. Tam, kapitan portu zaprowadził Wojciecha do osady, w której obradował sąd wiecowy[30]. Biskup przedstawił swoje stanowisko, jednak tubylcy zdecydowali wygnać ich pod groźbą kary śmierci[31]. W drodze powrotnej zatrzymali się na pięć dni w Żuławce, żeby omówić sytuację[31]. Rozważali udanie się na Połabie, ale ostatecznie postanowili spróbować jeszcze raz wrócić do Prusów[31]. 23 kwietnia 997 roku odprawili rano mszę na polanie, a następnie odpoczywali[32]. Następnie otoczył ich agresywny miejscowy tłum, który zaczął ich atakować[32]. Wojciech zginął od wielu ran włóczniami, które rzucono na rozkaz pogańskiego kapłana Sicco[32]. Potem tubylcy odcięli głowę biskupa i nadziali ją na pal[32]. Radzima i Benedykta Prusowie puścili wolno[33].

Miejsce śmierci, znajdujące się według źródeł w pobliżu pruskiego grodu Cholin lub Chollinun lokalizuje się albo na południowych brzegach jeziora Drużno (tradycyjnie w pobliżu wsi Święty Gaj koło Pasłęka w powiecie elbląskim[2] lub według Gerarda Labudy w pobliżu wsi Pachoły koło Dzierzgonia w powiecie sztumskim[34]) albo na Sambii (np. w miejscowości Tenkity lub Rybaki[b])[28].

Głowę z pala zdjął potajemnie i przewiózł do Gniezna nieznany Pomorzanin. Wkrótce potem Chrobry wykupił resztę ciała Wojciecha na wagę złota i rozkazał pochować w Gnieźnie[35]. Do jego grobu w 1000 roku pielgrzymował Otton III (zjazd gnieźnieński)[36]. W czasie jego wizyty w Gnieźnie założono metropolię arcybiskupią, której Wojciech został patronem, a jego brat Radzim Gaudenty stanął na czele[37].

Relikwie

[edytuj | edytuj kod]
Domniemana czaszka świętego Wojciecha przechowywana w katedrze w Pradze. Szczątki św. Wojciecha przeniesiono z Gniezna do Pragi w 1038 roku podczas najazdu Brzetysława
Replika barokowego relikwiarza w bazylice gnieźnieńskiej.
Relikwiarz z kością ramienia św. Wojciecha przechowywany w skarbcu katedry w Ostrzyhomiu, gdzie biskup miał rzekomo ochrzcić Stefana I, króla Węgier.

Wykupione przez Bolesława Chrobrego ciało znalazło się w Gnieźnie, gdzie było przechowywane w katedrze gnieźnieńskiej jako relikwia[36].

W 1000 roku Otton III przybył z pielgrzymką do grobu św. Wojciecha w Gnieźnie gdzie uzyskał od Bolesława I relikwiarz z ramieniem Wojciecha[38]. Wracając zostawiał częśc relikwii w różnych kościołach, a następnie zaczął fundować kościoły jego imienia, między innymi w Akwizgranie, Kolonii, Subiaco i na Wyspie Tyberyjskiej[39].

W roku 1001 jako miejsce kultu świętego powstała również bazylika św. Wojciecha w Ostrzyhomiu, główna katedra Węgier i siedziba prymasa (obecnie jako bazylika pod wezwaniem Wniebowzięcia Marii Panny i św. Wojciecha)[40]. W katedrze również prezentuje się relikwie św. Wojciecha, m.in. jego kość ramienia, które znalazły się tam dzięki staraniom Stefana I[36].

W roku 1038 podczas najazdu czeskiego na Polskę relikwie św. Wojciecha oraz jego brata Radzima zostały wywiezione z Gniezna do Czech przez księcia Brzetysława I[41]. Do dziś znajdują się w katedrze św. Wita w Pradze. Nie udało się bowiem ich odzyskać, pomimo interwencji hierarchii kleru polskiego[42].

W czasie odbudowy katedry w Gnieźnie w 1088, podobno odnaleziono szczątki zmarłego, natomiast jego głowę rzekomo odnaleziono w 1127 (według Roczników Polskich), choć była ona przechowywana w Pradze[43]. W 1923 skradziono z gnieźnieńskiej katedry relikwiarz w postaci złotej puszki z rzekomą głową świętego. Pomimo poszukiwań, ani złota puszka, ani czaszka nie zostały odnalezione, nie schwytano też złodzieja[44]. W 1928 rzymskie relikwie w postaci fragmentu kości (odpiłowanej z przedramienia) przekazano Polsce na prośbę prymasa Augusta Hlonda[45].

W czasie II wojny światowej, gdy zaistniało podejrzenie, iż gestapo – po zmuszeniu do wyjazdu do Inowrocławia wikariusza generalnego katedry ks. Edwarda Blericqa – zażąda wydania srebrnego relikwiarza, co równało się zniszczeniu relikwii, ks. Paul Mattausch[c] poprosił znajomego żołnierza Wehrmachtu Urbana Thelena o przewiezienie paczki z relikwiami z Gniezna do Inowrocławia. Thelen podjął się tej misji – relikwie św. Wojciecha dotarły do ks. Blericqa i zostały wmurowane w posadzce zakrystii kościoła św. Mikołaja, skąd po wojnie wróciły do Gniezna. W roku 1992 Urban Thelen towarzyszył legatowi prymasa Polski w drodze do Kleve, gdzie część uratowanych przezeń relikwii – jako dar Kościoła polskiego – została złożona w ołtarzu kościoła pw. Niepokalanego Poczęcia NMP. W roku 1997 abp Henryk Muszyński zaprosił Thelena na uroczystości 1000-lecia śmierci świętego do Gniezna, gdzie został przedstawiony papieżowi Janowi Pawłowi II[46].

W nocy z 19 na 20 marca 1986 z archikatedry gnieźnieńskiej został skradziony relikwiarz św. Wojciecha w postaci srebrnej trumienki, wykonanej w 1662 przez holenderskiego złotnika Petera von der Rennena. Trumienka została przetopiona, jednak dzięki gdańskiemu złotnikowi, któremu złodzieje chcieli sprzedać srebrny złom, trzej sprawcy kradzieży zostali schwytani przez Milicję Obywatelską a gdańscy złotnicy z odzyskanego srebra bardzo dokładnie odtworzyli relikwiarz, tak aby był zgodny z pierwowzorem[45].

Znaczenie polityczne

[edytuj | edytuj kod]
Pieczęć kapituły gnieźnieńskiej z wizerunkiem św. Wojciecha

Bolesław Chrobry maksymalnie wykorzystał sytuację, jaka powstała po śmierci Wojciecha[35]. Śmierć Wojciecha w czasie misji zorganizowanej przez Bolesława przydawała polskiemu księciu ogromnego prestiżu w oczach zachodnich chrześcijan[36].

Pogrzebane w Gnieźnie relikwie biskupa stały się fundamentem założonej w roku 1000 przez jego przyjaciela, cesarza Ottona III, archidiecezji w Gnieźnie[47]. Podlegały jej diecezje w Krakowie, Wrocławiu i Kołobrzegu[37]. Ustalenia powstały najprawdopodobniej podczas zjazdu gnieźnieńskiego wspólnie przez księcia Bolesława i cesarza Ottona[47]. Świadczyć może o ty fakt, że na jej czele stanął Radzim-Gaudenty, a nie Unger, popierany przez polskiego władcę[37].

O wadze związanego z relikwiami kultu tak ważnego świętego także świadczy wywiezienie tychże relikwii do Pragi przez księcia Brzetysława I (pochodzącego przecież z wrogiej rodowi Sławnikowiców dynastii Przemyślidów), który splądrował Gniezno ponad 40 lat po śmierci misjonarza[48]. 25 sierpnia odbyła się uroczysta translacja relikwii do katedry św. Wita[49].

Rzekome autorstwo „Bogurodzicy”

[edytuj | edytuj kod]

Według późnej tradycji św. Wojciech miał być autorem pieśni Bogurodzica[50] (w rzeczywistości pochodzącej z ok. XIII-XIV wieku)[51]. Mimo iż nie znajduje to potwierdzenia w materiałach źródłowych, Józefa Birkenmajera zawarł tę informację w swojej monografii bazując na wpisie Jana Łaskiego w Statucie z 1506 roku[52][53].

Hagiografia

[edytuj | edytuj kod]

Istnieją trzy znane dziś żywoty św. Wojciecha, które powstały tuż po jego śmierci:

  • Żywot I, tzw. Est locus powstał najprawdopodobniejok. 998-999 roku, ale z pewnością nie później niż w 1003 roku, gdyż w dziele papież Sylwester II (zm. 1003) jest osobą jeszcze żyjącą. Autorstwo jest często przypisywane Janowi Kanapariuszowi, benedyktynowi z opactwa na Awentynie w Rzymie. Według innej teorii Żywot jest dziełem anonimowym, powstałym w dużej części na podstawie relacji zaczerpniętych od towarzyszy św. Wojciecha, Radzima i Boguszy[54].
  • Żywot II, spisany w dwóch wersjach (krótkiej i dłuższej) autorstwa św. Brunona z Kwerfurtu (zm. 1009) powstał ok. 1004[55].
  • Pasja z Tegernsee, której jedyny rękopis został odnaleziony w bibliotece w Bawarii w klasztorze w Tagernsee, a spisany został zapewne w Polsce w XI wieku przez obcokrajowca[56].

Wzmianki o św. Wojciechu znajdują się w Kronice Thietmara oraz w rocznikach polskich i czeskich. Tuż po 1003 mogła powstać zaginiona Pasja św. Wojciecha (być może autorstwa Brunona z Kwerfurtu), której istnienie domniemywa się na podstawie wzmianki w Kronice Galla Anonima[57]. Swoistym żywotem można określić odlane w spiżu XII-wieczne Drzwi Gnieźnieńskie, złożone z 18 reliefów ze scenami z jego życia[58].

Ikonografia

[edytuj | edytuj kod]

W ikonografii chrześcijańskiej święty przedstawiany jest w stroju biskupa, w paliuszu, z pastorałem[55].

Jego atrybuty to paliusz, pastorał, księga, a także orzeł, wiosło oraz włócznie, od których zginął, ampułki, obraz Matki Bożej, naczynie puchar na wodę, zwój z pierwszymi słowami hymnu Bogurodzica, palma męczeństwa, głowa trzymana w ręku[55][59].

Galeria
Pomnik św. Wojciecha na Placu Wacława w Pradze
Św. Wojciech chrzci Czcibora, mal. Jan Matejko (fragment)
Biskup Wojciech udziela chrztu Stefanowi I, królowi Węgier, mal. Gyula Benczúr
Scena śmierci św. Wojciecha z książki Żywoty Świętych Pańskich na wszystkie dnie roku, 1910 r.
Portret św. Wojciecha, mal. Mihály Kovács, 1855
Św. Stanisław i św. Wojciech, patroni Polski, mal. Hans Dürer ok. 1530
Popiersie relikwiarzowe Św. Wojciecha, Praga 2 dekada XVI wieku
Św. Wojciech (u góry lewej karty) jako apostoł Prusów. Strona tytułowa Kroniki ziemi pruskiej Piotra z Dusburga
Pomnik św. Wojciecha i jego brata Radzima Gaudentego w Libicach
Św. Wojciech na witrażu, ufundowanym przez „Vitral Servis” ze Starego Hrozenkova w Czechach, w Kościele Mariackim w Darłowie
Św. Wojciech na dystynktorium Kapituły Kolegiackiej Staroszkockiej – autorstwa Gennadija Jerszowa (srebro, złoto i kamień)
Kamienna Góra, kościół pw. śś. Piotra i Pawła – św. Wojciech – fresk autorstwa Jana Molgi
Rzeźba św. Wojciecha, retabulum kościoła w Bączalu Dolnym
Św. Wojciech mal. Zbigniew Kotyłło

Patronat

[edytuj | edytuj kod]
 Zobacz też kategorie: parafie pod wezwaniem św. Wojciecha, Świątynie pod wezwaniem św. Wojciecha.

Św. Wojciech jest jednym z trzech głównych katolickich patronów Polski[55]. Patronuje również diecezji koszalińsko-kołobrzeskiej, diecezji elbląskiej, archidiecezji gdańskiej i archidiecezji gnieźnieńskiej – w szczególności Gniezna[55].

Przez katolików jest uznawany również za patrona Czech (z głównym miejscem kultu w katedrze świętych Wita, Wacława i Wojciecha w Pradze) oraz Węgier (pod jego wezwaniem jest główna katedra węgierska bazylika św. Wojciecha w Ostrzyhomiu), a także za patrona Prus[60].

Dzień obchodów

[edytuj | edytuj kod]

Wspomnienie liturgiczne w Kościele katolickim i ewangelickim obchodzone jest 23 kwietnia[61].

W polskim Kościele wspomnienie ma rangę uroczystości liturgicznej, a dodatkowa uroczystość „Translatio sancti Adalberti”, translacja relikwii, obchodzona jest 20 października. W tym dniu odczytywane jest życie i cuda świętego w kościołach polskich[40].

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Uwagi

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ Tradycyjna lokalizacja miejsca śmierci św. Wojciecha to Święty Gaj koło Pasłęka w powiecie elbląskim lub Tenkity (dziś Letnoje) na Sambii w obwodzie królewieckim[2]. Gerard Labuda wskazuje na wieś Pachoły koło Dzierzgonia (→ Labuda 2000 ↓, s. 219).
  2. ↑ Aleksander Czechowski w swojej szczegółowej pracy Opis ziem zamieszkanych przez Polaków wydanej w Warszawie w 1904 podaje na str. 329, że św. Wojciech zginął w okolicach pruskiego miasta Rybaki (obecna nazwa Primorsk), a także wspomina, że miejsce śmierci biskupa zostało oznaczone pięknym krzyżem wystawionym w 1831 roku przez polską hrabinę – Wielopolską. Wersję tę może w pewien sposób potwierdzać fakt istnienia w tym mieście przed II wojną światową kościoła ewangelickiego (został całkowicie zniszczony w 1945) w którym jedną z kaplic była katolicka kaplica nosząca nazwę św. Wojciecha.
  3. ↑ Po wojnie zmienił nazwisko na Paweł Matausz.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ Znak břevnovského kláštera. [dostęp 2023-08-31]. (cz.).
  2. ↑ a b Anna Wojtas: Św. Wojciech. Archidiecezja poznańska. [dostęp 2012-01-08]. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-08-25)].
  3. ↑ Pobóg-Lenartowicz 2002 ↓, s. 8-9.
  4. ↑ a b Pobóg-Lenartowicz 2002 ↓, s. 9.
  5. ↑ Pobóg-Lenartowicz 2002 ↓, s. 8.
  6. ↑ Pobóg-Lenartowicz 2002 ↓, s. 9-10.
  7. ↑ Pobóg-Lenartowicz 2002 ↓, s. 10.
  8. ↑ a b Pobóg-Lenartowicz 2002 ↓, s. 11.
  9. ↑ a b c Jiří Slama: Střední Č e.hy kolé bka národní ch patronů. Kladno: 2015, s. 122. ISBN 978-80-904728-9-1. [dostęp 2024-04-17].
  10. ↑ Pobóg-Lenartowicz 2002 ↓, s. 12.
  11. ↑ a b Pobóg-Lenartowicz 2002 ↓, s. 13.
  12. ↑ a b c Pobóg-Lenartowicz 2002 ↓, s. 14.
  13. ↑ a b Pobóg-Lenartowicz 2002 ↓, s. 15.
  14. ↑ Pobóg-Lenartowicz 2002 ↓, s. 18.
  15. ↑ a b Pobóg-Lenartowicz 2002 ↓, s. 20.
  16. ↑ Pobóg-Lenartowicz 2002 ↓, s. 20-21.
  17. ↑ a b Pobóg-Lenartowicz 2002 ↓, s. 21.
  18. ↑ a b Pobóg-Lenartowicz 2002 ↓, s. 22.
  19. ↑ a b Pobóg-Lenartowicz 2002 ↓, s. 23.
  20. ↑ Pobóg-Lenartowicz 2002 ↓, s. 23-24.
  21. ↑ Pobóg-Lenartowicz 2002 ↓, s. 24-24.
  22. ↑ Pobóg-Lenartowicz 2002 ↓, s. 28.
  23. ↑ Pobóg-Lenartowicz 2002 ↓, s. 29.
  24. ↑ Pobóg-Lenartowicz 2002 ↓, s. 29-30.
  25. ↑ a b Pobóg-Lenartowicz 2002 ↓, s. 30.
  26. ↑ Pobóg-Lenartowicz 2002 ↓, s. 32.
  27. ↑ Pobóg-Lenartowicz 2002 ↓, s. 33-34.
  28. ↑ a b Pobóg-Lenartowicz 2002 ↓, s. 34.
  29. ↑ Pobóg-Lenartowicz 2002 ↓, s. 34-35.
  30. ↑ a b c Pobóg-Lenartowicz 2002 ↓, s. 35.
  31. ↑ a b c Pobóg-Lenartowicz 2002 ↓, s. 36.
  32. ↑ a b c d Pobóg-Lenartowicz 2002 ↓, s. 37.
  33. ↑ Pobóg-Lenartowicz 2002 ↓, s. 39.
  34. ↑ Labuda 2000 ↓, s. 219.
  35. ↑ a b Pobóg-Lenartowicz 2002 ↓, s. 43.
  36. ↑ a b c d Pobóg-Lenartowicz 2002 ↓, s. 45.
  37. ↑ a b c Pobóg-Lenartowicz 2002 ↓, s. 47.
  38. ↑ Pobóg-Lenartowicz 2002 ↓, s. 54.
  39. ↑ Pobóg-Lenartowicz 2002 ↓, s. 56.
  40. ↑ a b Kult św. Wojciecha. archidiecezja.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-11-07)]. na stronie archidiecezji gnieźnieńskiej.
  41. ↑ Zieliński 2012 ↓, s. 77.
  42. ↑ Zieliński 2012 ↓, s. 80.
  43. ↑ Zieliński 2012 ↓, s. 79.
  44. ↑ Zieliński 2012 ↓, s. 80–81.
  45. ↑ a b Zieliński 2012 ↓, s. 83.
  46. ↑ H.P.. Człowiek, który uratował relikwie św. Wojciecha. „Wspólnota Polska”. 5, s. 48-49, 2008. Warszawa. ISSN 1429-8457. [dostęp 2022-10-09]. (pol.). 
  47. ↑ a b Pobóg-Lenartowicz 2002 ↓, s. 46-47.
  48. ↑ Pobóg-Lenartowicz 2002 ↓, s. 56-57.
  49. ↑ Pobóg-Lenartowicz 2002 ↓, s. 57.
  50. ↑ Birkenmajer 1937 ↓, s. 1-2.
  51. ↑ Mirosław Korolko: Średniowieczna pieśń religijna polska. Wrocław: Ossolineum, 1980, s. 3. ISBN 83-04-00737-1. (pol.).
  52. ↑ Michałowska 1995 ↓, s. 9-10.
  53. ↑ Birkenmajer 1937 ↓, s. 9-10.
  54. ↑ Michałowska 1995 ↓, s. 76-82.
  55. ↑ a b c d e Święty Wojciech, biskup i męczennik. Internetowa Liturgia Godzin. [dostęp 2022-10-09]. (pol.).
  56. ↑ Michałowska 1995 ↓, s. 91-93.
  57. ↑ Michałowska 1995 ↓, s. 85.
  58. ↑ Pobóg-Lenartowicz 2002 ↓, s. 52-53.
  59. ↑ Marecki i Rotter 2009 ↓, s. 621.
  60. ↑ Święty Wojciech. Patron Polski zabity przez Prusów. Polskie Radio 24. [dostęp 2025-11-11]. [zarchiwizowane z tego adresu]. (pol.).
  61. ↑ Adalbert von Prag. Ökumenisches Heiligenlexikon. [dostęp 2022-10-09]. (niem.).

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]
Biskupi prascy
Biskupi prascy (973–1344)
Arcybiskupi prascy (1344–1471)
Arcybiskupi prascy (od 1561)

Katoliccy patroni Polski
Współcześni
Główni patroni Polski
Drugorzędni patroni Polski
Historyczni


Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Wojciech_Sławnikowic&oldid=78023699”