Wojciech Zajączkowski
 Wojciech Zajączkowski jako ambasador w ChRL | |
| Data i miejsce urodzenia |
19 grudnia 1963 |
|---|---|
| Chargé d’affaires RP w Turkmenistanie | |
| Okres |
od 2000 |
| Poprzednik | |
| Ambasador RP w Rumunii | |
| Okres |
od 2008 |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Ambasador RP w Rosji | |
| Okres |
od 2010 |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Ambasador RP w ChRL | |
| Okres |
od 2018 |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Odznaczenia | |
| |
Wojciech Jacek Zajączkowski[1] (ur. 19 grudnia 1963 w Bydgoszczy) – polski politolog, historyk, urzędnik państwowy i dyplomata, ambasador w Rumunii (2008–2010), Rosji (2010–2014) i Chinach (2018–2023).
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Wykształcenie[edytuj | edytuj kod]
Maturę zdał w 1982. W 1987 ukończył studia historyczne w Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. Tytuł zawodowy magistra uzyskał na podstawie pracy pt. Prawosławie rosyjskie w poglądach Mariana Zdziechowskiego do 1917 roku, której promotorem był Ludomir Bieńkowski. Uczęszczał także na seminarium magisterskie Jerzego Kłoczowskiego[2]. W 1999 na podstawie napisanej pod kierunkiem Joanny Kurczewskiej rozprawy W poszukiwaniu tożsamości społecznej. Inteligencja baszkirska, buriacka i tatarska wobec kwestii narodowej w Cesarstwie Rosyjskim i ZSRR uzyskał stopień doktora nauk humanistycznych w zakresie nauk o polityce w Instytucie Studiów Politycznych Polskiej Akademii Nauk[3].
Praca zawodowa[edytuj | edytuj kod]
W 1987 pracował w Wydawnictwie Archidiecezji Warszawskiej, a w 1988 jako redaktor w Ośrodku Dokumentacji i Studiów Społecznych. Publikował wówczas m.in. w „Przeglądzie Politycznym”, „Przeglądzie Katolickim”, „Ładzie” i „Więzi”[2]. W 1988 przez kilka miesięcy prowadził kwerendę w Centre national de la recherche scientifique w Paryżu[4]. W latach 1989–1991 był redaktorem w „Res Publica”. W latach 1991–1994 pracował jako główny specjalista w Ośrodku Studiów Międzynarodowych przy Senacie RP. Od 1991 do 1997 był zatrudniony w Ośrodku Studiów Wschodnich w Warszawie[5]. W latach 1993–1998 pełnił funkcję dyrektora Forum Europy Środkowo-Wschodniej w Fundacji im. Stefana Batorego.
Od 1998 był radcą Ambasady RP w Moskwie. W 2000 przeszedł do pracy w Ambasadzie RP w Kijowie, gdzie w 2002 awansował na stanowisko I radcy. W latach 2000–2004 pełnił jednocześnie funkcje zastępcy ambasadora na Ukrainie oraz chargé d’affaires w Turkmenistanie. Jesienią 2004 dołączył do grupy ekspertów przygotowujących podczas pomarańczowej rewolucji w Kijowie mediację podjętą przez prezydenta Aleksandra Kwaśniewskiego[2]. W Ministerstwie Spraw Zagranicznych pełnił funkcje zastępcy dyrektora Departamentu Europy w latach 2004–2006 oraz dyrektora Departamentu Polityki Wschodniej w latach 2006–2007. Na początku 2008 objął stanowisko zastępcy dyrektora Departamentu Strategii i Planowania Polityki Zagranicznej MSZ. Od lutego do sierpnia 2008 był głównym doradcą ds. polityki energetycznej w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów[2].
31 sierpnia 2008 otrzymał nominację[6], a 9 września objął stanowisko ambasadora w Rumunii. Funkcję tę pełnił do 29 października 2010[7]. W 2009 został odznaczony rumuńskim Krzyżem Komandorskim Orderu Wiernej Służby[8][9].
16 listopada 2010 otrzymał nominację na ambasadora RP w Rosji[10], a 30 listopada złożył listy uwierzytelniające[11]. Funkcję tę pełnił do 31 lipca 2014[12]. Od 2014 do 2018 zajmował stanowisko dyrektora Departamentu Strategii Polityki Zagranicznej Ministerstwa Spraw Zagranicznych. 6 grudnia 2017 powołany na ambasadora RP w Chinach[13][11], stanowisko objął w styczniu 2018. Listy uwierzytelniające złożył na ręce przewodniczącego Chińskiej Republiki Ludowej Xi Jinpinga 23 marca 2018[14]. W 2020 wyróżniony przyznawaną przez ministra spraw zagranicznych nagrodą Amicus Oeconomiae za szczególny wkład w promocję polskiej gospodarki i wsparcie polskich przedsiębiorców za granicą[15]. Stanowisko ambasadora w Pekinie zajmował do 18 sierpnia 2023[16]. Od września 2023 był zastępcą dyrektora Departamentu Azji i Pacyfiku MSZ, w styczniu 2024 objął stanowisko dyrektora tego departamentu[17].
Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]
Posługuje się angielskim, rosyjskim, francuskim, ukraińskim i rumuńskim. Żonaty z Izabellą Zajączkowską[18], ma troje dzieci[19].
Wybrane publikacje[edytuj | edytuj kod]
- Publikacje książkowe
- Wojciech Zajączkowski (red.), Federacja czy rozpad Rosji?, Warszawa: Ośrodek Studiów Wschodnich, 1994, OCLC 749747332.
- Wojciech Zajączkowski, W poszukiwaniu tożsamości społecznej. Inteligencja baszkirska, buriacka i tatarska wobec kwestii narodowej w Cesarstwie Rosyjskim i ZSRR, Lublin: Instytut Europy Środkowo-Wschodniej, 2001, ISBN 83-85854-68-1.
- Wojciech Zajączkowski, Czy Rosja przetrwa do roku 2000, Warszawa: Oficyna Wydawnicza MOST, 1993, ISBN 83-85611-09-6.
- Wojciech Zajączkowski, Rosja i narody. Ósmy kontynent. Szkic dziejów Eurazji, Warszawa: Wydawnictwo MG, 2009, ISBN 978-83-61297-60-4; czeski przekład: Rusko a národy: Osmý kontinent, przeł. Petruška Šustrová, Praga: Misgurnus, 2011, ISBN 978-80-904931-0-0.
- Wojciech Zajączkowski, Zrozumieć innych. Metoda analityczna w polityce zagranicznej, Warszawa: Krajowa Szkoła Administracji Publicznej, 2011, ISBN 978-83-61713-37-1[20].
- Tłumaczenia
- Piotr Wandycz, The Landsof Partitioned Poland 1795–1918, Seattle: University of Washington Press, 1984; polski przekład: Pod zaborami. Ziemie Rzeczypospolitej w latach 1795–1918, przeł. Wojciech Zajączkowski, Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 1994.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Войцех Яцек Зайончковский: Отношения России и Польши развиваются очень хорошо [online], pnp.ru, 30 października 2013 [dostęp 2019-03-10] (ros.).
- ↑ a b c d Zapis przebiegu posiedzenia Komisji Spraw Zagranicznych /nr 182/ [online], sejm.gov.pl, 8 października 2010 [dostęp 2019-06-06].
- ↑ Dr Wojciech Zajączkowski, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI) [dostęp 2018-01-09].[martwy link]
- ↑ Zapis przebiegu posiedzenia Komisji Spraw Zagranicznych /nr 78/ [online], sejm.gov.pl, 28 września 2017 [dostęp 2019-06-06].
- ↑ Jacek Borkowicz, Jacek Cichocki, Katarzyna Pełczyńska-Nałęcz (red.), Okręt Koszykowa, Warszawa: Ośrodek Studiów Wschodnich, 2007, s. 378, ISBN 978-83-01-15350-2.
- ↑ Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 9 sierpnia 2008 r. nr 110-23-2008 w sprawie mianowania Ambasadora Rzeczypospolitej Polskiej (M.P. z 2008 r. nr 69, poz. 619).
- ↑ Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 16 listopada 2010 r. w sprawie odwołania Ambasadora Rzeczypospolitej Polskiej (M.P. z 2010 r. nr 96, poz. 1128).
- ↑ Cetăţeni români şi străini decoraţi cu Ordinul Naţional „Serviciul Credincios”, presidency.ro [zarchiwizowane 2017-09-13] (rum.).
- ↑ Persoane Decorate [online], canord.presidency.ro [dostęp 2024-03-07] (rum.).
- ↑ Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 16 listopada 2010 r. nr 110-66-2010 w sprawie mianowania Ambasadora Rzeczypospolitej Polskiej (M.P. z 2010 r. nr 96, poz. 1129).
- ↑ a b Nominacje dla nowych ambasadorów RP, msz.gov.pl, 13 grudnia 2017 [zarchiwizowane 2017-12-29].
- ↑ Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 15 lipca 2014 r. nr 110-24-2014 w sprawie odwołania Ambasadora Rzeczypospolitej Polskiej (M.P. z 2014 r. poz. 859).
- ↑ Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 6 grudnia 2017 r. nr 110.61.2017 w sprawie mianowania Ambasadora Rzeczypospolitej Polskiej (M.P. z 2018 r. poz. 15).
- ↑ 驻华大使到任顺序及递交国书日期 (Order of Precedence and Date of Presentation of Credentials ), fao.nx.gov.cn, 23 czerwca 2018 [zarchiwizowane 2019-06-04] (chiń. • ang.).
- ↑ Podsumowanie działań MSZ w obszarze dyplomacji ekonomicznej, gov.pl, 11 grudnia 2020 [zarchiwizowane 2020-12-11].
- ↑ Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 11 sierpnia 2023 r. nr 110.67.2023 w sprawie odwołania Ambasadora Rzeczypospolitej Polskiej (M.P. z 2023 r. poz. 935).
- ↑ Organigram funkcjonalny Ministerstwa Spraw Zagranicznych, gov.pl, 10 stycznia 2024 [zarchiwizowane 2024-01-10].
- ↑ Narodowe Czytanie – nowele polskie 12 października 2019 r. [online], pekin.orpeg.pl, 14 września 2019 [dostęp 2019-12-08].
- ↑ Посол Войцех Зайончковски (Wojciech Zajączkowski), moskwa.msz.gov.pl [zarchiwizowane 2014-05-31] (ros.).
- ↑ Wojciech Zajączkowski, Zrozumieć innych. Metoda analityczna w polityce zagranicznej, Warszawa: Krajowa Szkoła Administracji Publicznej, 2011, ISBN 978-83-61713-37-1 [dostęp 2019-06-05].
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Biuletyn Komisji Spraw Zagranicznych Sejmu RP nr 550/VI [online], sejm.gov.pl, 17 kwietnia 2008, s. 3–4 [dostęp 2018-01-09].
- Życiorys, moskwa.msz.gov.pl [zarchiwizowane 2014-07-06].
- Absolwenci Wydziału Nauk Humanistycznych Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego Jana Pawła II
- Ambasadorowie III Rzeczypospolitej w Federacji Rosyjskiej
- Ambasadorowie Polski w Chinach
- Ambasadorowie Polski w Rumunii
- Historycy dziejów Rosji
- Ludzie związani z Bukaresztem
- Ludzie związani z Kijowem
- Ludzie związani z Moskwą
- Ludzie związani z Pekinem
- Polscy historycy
- Polscy politolodzy
- Polacy odznaczeni Orderem Wiernej Służby (Rumunia)
- Pracownicy Ośrodka Studiów Wschodnich
- Urzędnicy Ministerstwa Spraw Zagranicznych (III Rzeczpospolita)
- Ludzie urodzeni w Bydgoszczy
- Urodzeni w 1963