Wojsiłka pospolita
| Panorpa communis | |
| Linnaeus, 1758 | |
| |
| Systematyka | |
| Domena | |
|---|---|
| Królestwo | |
| Typ | |
| Gromada | |
| Rząd | |
| Rodzina | |
| Rodzaj | |
| Gatunek |
wojsiłka pospolita |
Wojsiłka pospolita (Panorpa communis) – europejski gatunek owada z rzędu wojsiłek, blisko spokrewniony z Panorpa vulgaris (gatunki siostrzane), od której różni się upodobaniami siedliskowymi. Wojsiłka pospolita preferuje środowiska bardziej cieniste i wilgotne[1] – łąki, zarośla i skraje lasów[2], a także żywopłoty[3].
Imago ma smukłą budowę, długie odnóża, dwie pary skrzydeł z licznymi żyłkami, aparat gębowy wydłużony, odwłok wydłużony, u samic na końcu zwężony i rurkowaty, u samców zakończony kleszczowatymi wyrostkami (przypomina kolec jadowy skorpiona) służącymi do przytrzymania samicy podczas kopulacji[2]. Wyrostki te są smukłe, a ich szczytowe części zbieżne. Siódmy i ósmy człon odwłoka u samca stożkowate. U samicy ósmy segment odwłoka najkrótszy, prawie dwukrotnie krótszy od siódmego; szósty zaś zwężony ku tyłowi[4]. Skrzydła pokryte są brunatnymi plamkami. Rozpiętość skrzydeł około 30 mm[2]. Długość ciała do 20 mm[3].
W rozwoju wojsiłek zachodzi przeobrażenie zupełne – występuje postać poczwarki[2]. Samica składa jaja do ziemi. Gąsienicowate larwy żyją w wilgotnej glebie, żerując na chorych owadach. Przepoczwarczenie następuje w ziemi. Poczwarka typu wolnego. Osobniki dorosłe można obserwować od maja do września[3].
W Polsce gatunek występujący pospolicie, lecz jego dokładniejsze rozmieszczenie na terenie kraju nie jest dobrze poznane[1]. Można go spotkać w lasach mieszanych, wzdłuż rzek i strumieni. Odżywia się nektarem kwiatów, drobnymi, chorymi lub martwymi owadami[2].
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Fauna Polski - charakterystyka i wykaz gatunków. Bogdanowicz W., Chudzicka E., Pilipiuk I. i Skibińska E. (red.). T. II. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii PAN, 2007, s. 271. ISBN 978-83-881470-7-4.
- ↑ a b c d e Władysław Strojny: Nasze zwierzęta. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Rolnicze i Leśne, 1981, s. 191. ISBN 83-09-00045-6.
- ↑ a b c Ursula Stichmann-Marny, Erich Kretzschmar: Przewodnik. Rośliny i zwierzęta. Warszawa: Multico, 2006, s. 170. ISBN 83-7073-429-4.
- ↑ F. C. Fraser: Handbooks for the identification of British Insects. Vol. I. part 12 and 13. Mecoptera, Megaloptera, Neuroptera. Londyn: Royal Entomological Society of London, 1959, s. 8–10.
