Wojska Rakietowe Przeznaczenia Strategicznego
Wojska Rakietowe Przeznaczenia Strategicznego (ros.) Ракетные войска стратегического назначения (РВСН) – jeden z rodzajów wojsk Sił Zbrojnych Federacji Rosyjskiej, sprawujący kontrolę nad rosyjskimi międzykontynentalnymi systemami balistycznych pocisków rakietowych (ICBM), odpowiedzialny za ich utrzymanie w stanie gotowości bojowej oraz operacyjne użycie w warunkach bojowych. Ten rodzaj wojsk jest jednym z trzech elementów rosyjskiej triady nuklearnej, obok strategicznych komponentów Marynarki Wojennej i Sił Powietrzno-Kosmicznych.
Spis treści
Struktura organizacyjna[edytuj | edytuj kod]
Wojska Rakietowe Przeznaczenia Strategicznego są jednym z trzech rodzajów wojsk SZ Federacji Rosyjskiej. Obecnie składają się z[1]:
- stacjonarnych wojsk rakietowych;
- mobilnych wojsk rakietowych;
- wojsk specjalnych (stanowią je w szczególności wojska komunikacyjne oraz techniczne służby nuklearne);
- jednostek służb tyłowych i instytucji.
Dowództwo[edytuj | edytuj kod]
Pośrednią kontrolę nad RWSN sprawuje Dowódca Wojsk Rakietowych Przeznaczenia Strategicznego, będący przełożonym Sztabu Głównego RWSN, odpowiedzialnego za planowanie i operacyjną kontrolę na wojskami rakietowymi:
- 2010: gen. por. Andriej Szwajczenko.
Sztab składa się z odpowiedzialnych za poszczególne działy Zarządów[1]:
- Zarząd Operacyjny Sztabu Głównego - odpowiedzialny za dowodzenie operacyjne i kontrolę nad jednostkami bojowymi oraz planowanie w zakresie działań bojowych;
- Główny Zarząd Uzbrojenia Rakietowego (GURWO) - kierowany przez Zastępcę Dowódcy ds. uzbrojenia, odpowiedzialny jest za dokonywanie wyborów specyfikacji systemów rakietowych, wsparcie dla przemysłu w zakresie rozwoju nowych pocisków i systemów rakietowych oraz testy systemów i pocisków. Zarząd ten kieruje także instytutami naukowymi Wojsk Rakietowych Przeznaczenia Strategicznego oraz ich polami testowymi;
- Główny Zarząd Służb Technicznych Broni Rakietowej i Urządzeń (GUERWO) - odpowiedzialny za bieżący serwis i utrzymanie techniczne systemów rakietowych;
- Zarząd Treningu Bojowego i Wojskowych Instytucji Akademickich - kierowany przez Zastępcę Dowódcy ds. wyszkolenia bojowego, odpowiedzialny za szkolenie personelu wojsk rakietowych. Szkolenie oraz szkolenie zaawansowane oficerów odbywa się w czterech instytutach inżynieryjnych w Krasnodarze, Permie, Rostowie nad Donem oraz w Sierpuchowie, a także w Akademii Wojskowej im. Piotra Wielkiego w Moskwie.
- Zarząd Łączności - dowodzony przez Szefa Wojsk Łączności, odpowiedzialny za funkcjonowanie systemu C3 (ang. Command, Conntrol and Communication). Zarząd ten sprawuje nadzór i kontrolę nad wojskami łączności oraz odpowiednimi instytutami naukowo-badawczymi;
- Zarząd Szósty - odpowiedzialny za serwis głowic i ładunków nuklearnych. W szczególności, Zarząd ten odpowiedzialny jest za dopuszczenie głowic do wyposażenia wojska w zakładach przemysłowych, transport głowic i ładunków nuklearnych do scentralizowanych składów, ich transfer do jednostek bojowych, planowanie inspekcji głowic nuklearnych oraz przechowywanie głowic nie będących w gotowości bojowej.
- Biuro Służb Tyłowych odpowiedzialne za zaopatrzenie wojsk rakietowych w pozostałym niezbędnym zakresie.
Szefami poszczególnych Zarządów, są Zastępcy Dowódcy w podległych im działach oraz Sztab Główny, będący kolegialnym I Zastępcą Dowódcy[1].
Organizacja jednostek wojsk rakietowych[edytuj | edytuj kod]
Strategiczne wojska rakietowe podzielone są na armie rakietowe, dywizje rakietowe, pułki rakietowe, jednostki wydzielone oraz instytucje akademickie[1].
- Armie rakietowe są najwyższymi hierarchicznie związkami operacyjnymi wojsk rakietowych, zwykle składają się kilku dywizji pocisków ICBM. W ich skład wchodzą także wojska specjalne oraz składy fizycznie nierozmieszczonych w wyrzutniach pocisków.
- Dywizje rakietowe są najmniejszymi związkami taktycznymi, zdolnymi do samodzielnego wypełniania zadań bojowych. Dywizje składają się z kilku pułków rakietowych, dywizjonu dowodzenia oraz technicznej bazy remontowej i bazy serwisowej pocisków. Dywizje wyposażone w mobilne systemy rakietowe posiadają dodatkowo samodzielny batalion inżynieryjno-saperski odpowiedzialny za przygotowanie pozycji oraz patrolowanie tras poruszania się systemów rakietowych.
- Pułki rakietowe są podstawowymi jednostkami bojowymi, bezpośrednio odpowiedzialnymi za prowadzenie operacji bojowych. W skład pułku wchodzi kilka dywizjonów, pułkowe stanowisko dowodzenia oraz jednostki wsparcia. Dokładna kompozycja pułku rakietowego uzależniona jest od typu znajdujących się na jego wyposażeniu pocisków rakietowych.
Podstawowe wyposażenie[edytuj | edytuj kod]
Podstawowe wyposażenie strategicznych sił rakietowych stanowią międzykontynentalne pociski balistyczne klasy ICBM oraz ich stacjonarne (silosy) oraz mobilne, samochodowe wyrzutnie typu TEL. Według stanu na 1 stycznia 2009 roku, w posiadaniu tych wojsk znajdowały się 454 podziemne silosy startowe oraz 370 rozmieszczonych w nich międzykontynentalnych pocisków balistycznych czterech typów. 1 stycznia 2009 roku, wojska rakietowe dysponowały ponadto piętnastoma mobilnymi wyrzutniami samochodowymi wraz z pociskami do nich. Szczegółowy wykaz według stanu zgłoszonego zgodnie z wymogami traktatu START I, przedstawia zamieszczona niżej tabela.
| Typ | kod NATO | Liczba wyrzutni | Rozmieszczone pociski |
|---|---|---|---|
| R-36M2 | SS-18 | 104 | 68 |
| RS-18B | SS-19 | 120 | 72 |
| RT-2PM Topol | SS-25 | 180 | 180 |
| RS-12M2 Topol-M | SS-27 | 50 | 50 |
| RS-12M1 Topol-M | SS-27 | 15 (mobilnych) | 15 |
| Razem | 469 | 385 | |
Lekkie i średnie pułki rakietowe ICBM posiadają 10 wyrzutni w postaci silosów. Ciężkie pułki rakietowe natomiast, dysponują sześcioma wyrzutniami. Pięć z sześciu ciężkich dywizji posiada w swoim składzie jeden pułk z 10 dziesięcioma wyrzutniami. Pułki mobilne posiadają 10 wyrzutni mobilnych[1].
Lekkie i średnie dywizje rakietowe składają się z 4 do 11 pułków (łącznie 40 do 110 wyrzutni). Dywizje ciężkie natomiast, rozmieszczone są z pięcioma do dziesięciu pułków, posiadającymi odpowiednio 30 do 64 silosów[1].
Historia[edytuj | edytuj kod]
W końcu 1959 roku, Siły Zbrojne ZSRR dysponowały jedną jednostką wojskową międzykontynentalnych pocisków balistycznych, kilkoma brygadami inżynieryjnymi oraz ponad dwudziestoma pułkami uzbrojonymi w pociski pośredniego zasięgu (IRBM)[2]. Osiemnaście pułków inżynieryjnych w rezerwie najwyższego dowództwa było częścią Strategicznych Sił Powietrznych wchodzących w skład Sił Wojenno-Powietrznych ZSRR. Pozostałe pułki podlegały Zastępcy Ministra Obrony do spraw broni specjalnej i inżynierii rakietowej. Taka decentralizacja komplikowała jednak sposób używania oraz rozwój broni rakietowej. W konsekwencji tych trudności, dekretem Rady Ministrów Związku Radzieckiego, 17 grudnia 1959 roku, utworzono Wojska Rakietowe Przeznaczenia Strategicznego ZSRR[2]. Mniej więcej w tym samym czasie, do służby operacyjnej skierowany został pierwszy pocisk międzykontynentalny R-7. Utworzenie strategicznych sił rakietowych jako samodzielnego rodzaju sił zbrojnych, pozytywnie wpłynęło na zdolność bojową radzieckich sił rakietowych i (chociaż nieco przedwcześnie[2]) pozwoliło im pełnić funkcje strategiczne bez zewnętrznej pomocy ze strony pozostałych rodzajów wojsk.
W 2014 r. RWSN przyjmą 22 pociski Jars[3].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f Paweł Podwig, Oleg Bukharin, Timur Kadyshew, Eugeni Miasnikow, Igor Sutyagin i inni: Russian Strategic Nuclear Forces. The MIT Press i Moskow Institute of Physics and Technology, 2004, s. 147 - 149. ISBN 0-262-16202-4.
- ↑ a b c Op.cit. Russian Strategic Nuclear Forces. s. 144 - 147.
- ↑ Altair Agencja Lotnicza, www.altair.com.pl [dostęp 2017-11-27] (ang.).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Paweł Podwig, Oleg Bukharin, Timur Kadyshew, Eugeni Miasnikow, Igor Sutyagin i inni: Russian Strategic Nuclear Forces. The MIT Press i Moskow Institute of Physics and Technology, 2004. ISBN 0-262-16202-4.
| ||||||||||||||||
.svg){kind=small}
