Wrocławski mięsny
Wrocławski mięsny[1], wrocławski wystawowy[2] – rasa gołębia skalnego (Columba livia) występująca w niewoli. Rasa ta powstała przy użyciu skrzyżowania gołębia pocztowego z rysiem polskim oraz ras amerykańskich. Celem miało być pozyskanie lotnego gołębia o dużej ilości mięsa do spożywania. Prace nad powstaniem rasy zaczęły się w 1990, a skończyły w 1994, wówczas zaczęto tą rasę intensywnie namnażać[3]. Rasa pochodzi z Wrocławia, prace nad nią odbywały się we wrocławskiej AR.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Obecnie istnieje dość mało gołębi typu mięsnych – ok. 50 ras. Ponieważ w gospodarstwach wiejskich było zapotrzebowanie na gołębie mięsne o dostatecznych zdolnościach lotnych prof. dr hab. Bolesław Nowicki, z ówczesnej Akademii Rolniczej we Wrocławiu, zapoczątkował w 1990 r. prace nad wytworzeniem nowej polskiej rasy gołębi[1]. Profesor założył, że nowa rasa będzie miała dostateczną zdolność lotną, co miało zapewnić ptakom możliwość samodzielnego żerowania poza gołębnikiem i powracania do gołębnika, a jednocześnie przysporzyć hodowcy nieco wrażeń estetycznych podczas obserwowania aktywnego zachowania się ptaków na wolności[1].
Najważniejszym jednak celem hodowlanym było uzyskanie korzystnych wartości cech użytkowości mięsnej młodych gołębi i jakości kulinarnej ich mięsa, a zwłaszcza obniżenie zawartości tłuszczu w tuszy, uzyskanie cieńszych włókien mięśniowych, a także większego udziału części jadalnych w tuszy niż w tuszach gołębi innych ras mięsnych (king, ryś polski, strasser)[1].
Prace nad rasą rozpoczęły się w 1990 roku, a skończyły w 1994[3] (niektóre źródła podają datę 1998[2]). Protoplastami wrocławskiego wystawowego były: Ryś polski, gołąb pocztowy, king i teksanery (amerykański mięsny)[2]. Początkowo, mieszańce pierwszego pokolenia (były to samce oznaczane jako F¹) powstałe w wyniku kojarzenia tych pierwszych były następnie krzyżowane z amerykańskimi gołębiami typu mięsnego – powstało po tym pokolenie oznaczone numerem F², znane dziś jako wrocławski mięsny[3].
Budowa[edytuj | edytuj kod]
Wrocławski wystawowy jest gołębiem dużym, osiąga wagę do 900 g[2] i długość 35-40 cm, mając przy tym wysoką wartość rzeźną. Już w wieku 28 dni osiąga wagę 650-750 g[3]. Pierś jest szeroka i wypukła. Linia grzbietowa łagodnie opada ku nasadzie ogona[1]. Swym pokrojem przypomina swych przodków. Skrzydła ułożone normalnie, rozpiętość skrzydeł do 76 cm. Mają bardzo dobrą nieśność: potrafią złożyć aż 12 jaj, w tym 85% z nich są zapłodnione (rodzice także dobrze wyprowadzają lęgi, ponieważ aż 90% piskląt dożywa terminu uboju)[3]. Skoki nieopierzone. Tęczówka jest barwy piaskowej lub pomarańczowej, woskówki są średniej wielkości, białe[1]. Wydajność części jadalnych wynosi od 82% do 87%.
Ptaki te mają tendencję do przybierania mniejszej masy niż oczekiwana[1]. Nie jest to korzystne, ponieważ gołębie ras mięsnych w wieku 4 tygodni przeznaczane są na ubój i mniejsza masa ciała oznacza mniejszą masę tuszki przeznaczonej do konsumpcji, z kolei gołębie o mniejszej masie ciała mają lepszą nieśność i rzadko dochodzi w lęgu to stłuczenia jaj[1].
Numer obrączki u tego ptaka powinien zawierać cyfrę 9[2].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f g h Pawlina 2016 ↓.
- ↑ a b c d e Wrocławski Wystawowy, [w:] Polski Związek hodowców Gołębi Rasowych i Drobnego Inwentarza [online] [dostęp 2022-10-09] (pol.).
- ↑ a b c d e Andrzej Dubiel, Bolesław Nowicki, Edward Pawlina, Gołębie, chów, hodowla, rasy, Wydawnictwo Rolne i Leśne, 1996, s. 104-105, ISBN 83-09-01803-7 [dostęp 2022-10-09] (pol.).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Edward Pawlina. Rasa gołębi wrocławski mięsny wyhodowana w Uniwersytecie Przyrodniczym we Wrocławiu. „Czasopismo Uniwersytetu Przyrodniczego we Wrocławiu”, 2016. Uniwersytet Przyrodniczy we Wrocławiu.