Wyżeł włoski krótkowłosy
 Wyżeł włoski krótkowłosy | |
| Inne nazwy |
Bracco italiano, Italian Pointer |
|---|---|
| Kraj patronacki | |
| Wymiary | |
| Wysokość | |
| Masa |
od 25 do 40 kg |
| Klasyfikacja | |
| FCI |
Grupa VII, Sekcja 1.1, |
Wyżeł włoski krótkowłosy – jedna z ras psów należąca do grupy wyżłów, zaklasyfikowana do sekcji wyżłów kontynentalnych, w podsekcji psów w typie gończych. Typ wyżłowaty[1]. Podlega próbom pracy[2].
Wyżeł włoski krótkowłosy jest uznawany za przodka wyżłów kontynentalnych. Jest cięższy w budowie i masywniejszy. Pochodzi co najmniej z V w. p.n.e.[3] Na polowaniu wytrwały, sprawdza się jako posokowiec i aporter. Występuje w dwóch odmianach:
Rasa ta popularna była w renesansie, kiedy to Włosi przekazywali ją jako podarunek Francuzom i Hiszpanom.
Szata i umaszczenie[edytuj | edytuj kod]
Wyżły włoskie krótkowłose mają umaszczenie: białe z oranżem (Bianco-Arancio) lub kasztanowe (Roano-Marrone) z brązowymi, bursztynowymi łatami na pysku, uszach, ogonie i brzuchu[4].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Rino Falappi: Czworonożni przyjaciele: rasy, pielęgnacja i hodowla psów. s. 146.
- ↑ Alain Fournier: Ilustrowana encyklopedia psów rasowych. s. 305.
- ↑ David Taylor: Księga psów. s. 52-53.
- ↑ Wyżeł włoski krótkowłosy. psy-pies.com. [dostęp 2017-01-17].
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- David Alderton "Psy", Wiedza i życie", Warszawa 2006
- Rino Falappi: Czworonożni przyjaciele: rasy, pielęgnacja i hodowla psów. Warszawa: Dom Wydawniczy "Bellona", 2001. ISBN 83-11-09354-7.
- Alain Fournier: Ilustrowana encyklopedia psów rasowych. Warszawa: Carta Blanca. Grupa Wydawnicza PWN, 2012. ISBN 978-83-7705-179-5.
- Eva-Maria Krämer "Rasy psów", Oficyna Wydawnicza MULTICO, Warszawa 2003
- David Taylor: Księga psów. Warszawa: Świat Książki, 1995. ISBN 83-7129-102-7.