Wyżni Kieżmarski Przechód
 Wyżni Kieżmarski Przechód wśród podpisanych obiektów | |
| Państwo | |
|---|---|
| Pasmo | |
| Sąsiednie szczyty | |
Położenie na mapie Tatr  | |
Położenie na mapie Karpat  | |
 49°11′56,1″N 20°13′20,7″E/49,198917 20,222417
| |
Wyżni Kieżmarski Przechód[1], w części literatury tatrzańskiej Wyżni Kiezmarski Przechód[2] (słow. Kežmarská priehyba) – stosunkowo szeroka, płytka przełęcz w południowo-wschodniej grani Kieżmarskiego Szczytu opadającej na Huncowską Przełęcz. Na północnym zachodzie graniczy z kopułą szczytową Kieżmarskiego Szczytu, natomiast na południowym wschodzie z Kieżmarską Czubą. Siodło znajduje się w pobliżu tego ostatniego wzniesienia, mniej więcej w połowie odległości między Kieżmarskim Szczytem a Huncowską Przełęczą[2].
Północno-wschodnie stoki opadają z Wyżniego Kieżmarskiego Przechodu do Świstówki Huncowskiej (górnego piętra Doliny Huncowskiej), południowo-zachodnie – do Lejkowego Kotła w Dolinie Łomnickiej[3]. Zbocze spadające z przełęczy na północny wschód w górnej części ma charakter piarżysto-skalisty, niżej przekształca się w urwistą ścianę. Na stronę Doliny Łomnickiej opada z siodła głęboki, stromy żleb, także podcięty wysokim urwiskiem. Po lewej stronie ogranicza go Filar Grósza w południowej ścianie Kieżmarskiego Szczytu[2].
Przełęcz jest wyłączona z ruchu turystycznego. Najdogodniejsza droga dla taterników prowadzi z granią z Huncowskiej Przełęczy przez Niżni Kieżmarski Przechód. Inne drogi wiodą na Wyżni Kieżmarski Przechód od Wyżniej Kieżmarskiej Przełęczy i z sąsiednich dolin[2].
Pierwsze wejścia na przełęcz miały miejsce przy okazji pierwszych wizyt na Kieżmarskim Szczycie[2].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Grzegorz Barczyk, Ryszard Jakubowski (red.), Adam Piechowski, Grażyna Żurawska: Bedeker tatrzański. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2000, s. 411. ISBN 83-01-13184-5.
- ↑ a b c d e Witold Henryk Paryski: Tatry Wysokie. Przewodnik taternicki. Część XXII. Wyżnia Miedziana Przełączka – Mała Rakuska Czubka. Warszawa: Sport i Turystyka, 1979, s. 114–115. ISBN 83-217-2203-2.
- ↑ Jarosław Januszewski, Grzegorz Głazek, Witold Fedorowicz-Jackowski: Tatry i Podtatrze, atlas satelitarny 1:15 000. Warszawa: GEOSYSTEMS Polska Sp. z o.o., 2005, s. 125. ISBN 83-909352-2-8.