Wyręba (województwo dolnośląskie)
| ||||
| ||||
 Dom nr 8 w Wyrębie | ||||
| Państwo |  Polska
| |||
| Województwo |  dolnośląskie
| |||
| Powiat | lubański | |||
| Gmina | Siekierczyn | |||
| Liczba ludności (III 2011) | 186[1] | |||
| Strefa numeracyjna | 75 | |||
| Tablice rejestracyjne | DLB | |||
| SIMC | 0192258 | |||
Położenie na mapie gminy Siekierczyn   Wyręba | ||||
Położenie na mapie Polski  Wyręba | ||||
Położenie na mapie województwa dolnośląskiego  Wyręba | ||||
Położenie na mapie powiatu lubańskiego  Wyręba | ||||
 51°09′35,28″N 15°10′17,17″E/51,159800 15,171436
| ||||
Wyręba (do 1947 r. Dumna Góra[2]) – wieś w Polsce położona w województwie dolnośląskim, w powiecie lubańskim, w gminie Siekierczyn.
Położenie[edytuj | edytuj kod]
Wyręba to mała wieś o długości około 1,7 km, położona u północno-zachodniego podnóża Wysoczyzny Siekierczyńskiej, w górnej części doliny Żareckiego Potoku[3].
Podział administracyjny[edytuj | edytuj kod]
W latach 1975–1998 miejscowość należała administracyjnie do województwa jeleniogórskiego.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Wyręba jest starą osadą ale jej rozwój wstrzymywały wojny, zniszczenia i peryferyjne położenie[3]. Około roku 1800 został tu zbudowany dwór[3]. W 1825 roku w miejscowości było 41 domów i 3-klasowa szkoła ewangelicka, a w 1840 roku ilość domów wzrosła do 53[3]. Pod koniec XIX wieku wieś nie budziła zainteresowania turystycznego, ponieważ była położona poza głównymi trasami komunikacyjnymi[3].
Po 1945 roku Wyręba pozostała niewielką wsią rolniczą[3]. W 1988 roku było tu 28 indywidualnych gospodarstw rolnych[3].
Zabytki[edytuj | edytuj kod]
W Wyrębie znajduje się kilka niezbyt cennych zabytków, są to między innymi[3]:
- zespół dworski składający się z dworu pochodzącego z około 1800 roku i dwóch oficyn pochodzących z XVIII wieku,
- kilka domów pochodzących z XIX wieku.
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ GUS: Ludność - struktura według ekonomicznych grup wieku. Stan w dniu 31.03.2011 r.
- ↑ Wyręba. polska-org.pl. [dostęp 2019-07-14].
- ↑ a b c d e f g h Słownik geografii turystycznej Sudetów. redakcja Marek Staffa. T. 2: Pogórze Izerskie. Cz. 2: M-Ż. Wrocław: Wydawnictwo I-BiS, 2003, s. 455-457. ISBN 83-85773-61-4.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Słownik geografii turystycznej Sudetów. Marek Staffa (redakcja). T. 2: Pogórze Izerskie (M-Ż). Wrocław: Wydawnictwo I-BiS, 2003, ISBN 83-85773-61-4.
| |||||||||||
