Przejdź do zawartości

Wysoczyzna Damnicka

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Wysoczyzna Damnicka
Ilustracja
Wysoczyzna Damnicka na tle powiatów na których się znajduje.
Mapa regionu
Megaregion

Pozaalpejska Europa Środkowa

Prowincja

Niż Środkowoeuropejski

Podprowincja

Pobrzeża Południowobałtyckie

Makroregion

Pobrzeże Koszalińskie

Mezoregion

Wysoczyzna Damnicka

Zajmowane
jednostki
administracyjne

Polska
woj. pomorskie

Wysoczyzna Damnicka (313.44) – mezoregion fizycznogeograficzny w obrębie Pobrzeża Koszalińskiego. Od zachodu oddzielony doliną rzeki Słupia od Równiny Sławieńskiej, od wschodu – doliną Łeby (Pradolina Łeby Redy) od Wysoczyzny Żarnowieckiej, od północy ograniczony Wybrzeżem Słowińskim, na południu przechodzi w Wysoczyznę Polanowską.

Ukształtowanie terenu faliste, średnia wysokość 70 m n.p.m. Środkiem Damnickiej Wysoczyzny przepływa rzeka Łupawa.

Największe miejscowości : Słupsk, Damnica i Potęgowo.

Granice

[edytuj | edytuj kod]

Mezoregion Wysoczyzna Damnicka graniczy od zachodu z Równiną Sławieńską, od wschodu z Pradoliną Redy-Łeby) od północy Wybrzeżem Słowińskim, a od południa z Wysoczyznę Polanowską[1].

Granica mezoregionu są bardzo widoczne w terenie gdyż obszar ten leży wyżej niż otaczające go mezoregiony a na granicach znajdują się strome zbocza[1].

Mezoregion leży na terenie 3 powiatów: słupski, Słupsk i lęborski jednakże na terenie powiatu lęborskiego znajduje się niewielki fragment mezoregionu. Główna część mezoregionu leży w powiecie słupskim.

Sieć wodna

[edytuj | edytuj kod]

Największą rzeką przepływającą przez mezoregion jest Łupawa, która płynie z południa na północ przez środek mezoregionu i wpada do jeziora Gardno na Wybrzeżu Słowińskim[1].

Ludność, gospodarka, komunikacja

[edytuj | edytuj kod]

Ludność

[edytuj | edytuj kod]

Na terenie mezoregionu leży tylko jedno miasto – Słupsk (wschodnia część). Jednakże wschodnia część Słupska jest znacznie słabiej zabudowana niż jego zachodnie dzielnice.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c Jerzy Kondracki: Geografia Regionalna Polski. Warszawa: PWN, 2002, s. 58. ISBN 83-01-13897-1.