Wyspa barierowa
Wyspa barierowa – jedna z lądowych form akumulacyjnych powstających wzdłuż wybrzeża w wyniku wzdłużbrzegowego i poprzecznego do brzegu przemieszczania się osadów, w miejscach spadku energii fal[1]. Mają najczęściej postać wąskich i długich piaszczystych i piaszczysto-żwirowych utworów o niewielkim wyniesieniu ponad poziom morza.
Łańcuch wysp barierowych osłania ok. 10 proc. wybrzeży świata. Długość tych łańcuchów wynosi 20 783 km. Trzy czwarte takich wysp znajduje się na półkuli północnej. U wybrzeży USA jest ich aż 405[2], a duże ich nagromadzenie to m.in. Sea Islands leżące u wybrzeży Karoliny Południowej i Georgii.
Za największą wyspę barierową uznaje się Padre Island, leżącą wzdłuż teksańskiego wybrzeża Zatoki Meksykańskiej, której długość przekracza 130 km, a szerokość nie przekracza 3 km.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Anna Styszyńska: Geomorfologia brzegów morskich. Akademia Morska w Gdyni, 2008-02-21. [dostęp 2023-02-03]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-07-19)].
- ↑ Krzysztof Urbański: Setki tajemniczych wysp. Portal Rzeczpospolita. [dostęp 2011-06-09].