Wytyczne techniczne G-2.2
Wytyczne techniczne G-2.2 – archiwalne wytyczne, zbiór zasad technicznych dotyczący wykonywania prac geodezyjnych w Polsce związanych z projektowaniem osnowy wysokościowej, pomiarami i opracowaniem wyników tych pomiarów[1], wprowadzony zaleceniem[2] Dyrektora Biura Rozwoju Nauki i Techniki Andrzeja Zglińskiego z 2 lipca 1982 roku w sprawie stosowania wytycznych technicznych "G-2.2 Szczegółowa osnowa wysokościowa". Wytyczne stanowią uzupełnienie instrukcji G-2 będącej do 8 czerwca 2012[3] standardem technicznym w geodezji[4].
Wytyczne zostały wprowadzone w celu ujednolicenia sposobów zakładania osnowy wysokościowej III i IV klasy. Jedynym wydaniem jest wydanie I z 1983 opracowane w Okręgowym Przedsiębiorstwie Geodezyjno-Kartograficznym we Wrocławiu przez zespół w składzie: Antoni Kaltenberg, Władysław Kluczewski, Józefa Pajdzik, Tadeusz Wabiszczewicz, Stanisław Wójtowicz oraz Kamila Zubik, zgodnie z zaleceniami Biura Rozwoju Nauki i Techniki Głównego Urzędu Geodezji i Kartografii reprezentowanego przez Leona Alexandrowicza i Edwarda Jarosińskiego. Wprowadzenie wytycznych spowodowało uchylenie zalecenia GUGiK[5] do stosowania "Wzorów i przykładów do instrukcji B-II. Osnowa wysokościowa lokalnego znaczenia I – VI klasy"[1].
Wytyczne techniczne G-2.2 opisują charakterystykę szczegółowej osnowy wysokościowej i definiują:
- podział oraz cele zakładania osnów III i IV klasy,
- wymogi dokładnościowe,
- konstrukcje sieci osnów oraz ich części składowe,
- nawiązanie sieci,
- kontrolę pomiarów niwelacyjnych[1].
Ponadto wytyczne przedstawiają zasady techniczne oraz porządkowe obowiązujące przy:
- projektowaniu osnów (opracowanie założeń i wykonanie projektu technicznego),
- posadowieniu reperów (lokalizacja znaków stanowiących sieci osnowy, ich stabilizacja na gruncie, ochrona i konserwacja),
- doborze sprzętu pomiarowego (niwelatory, łaty),
- pomiarze osnowy (optymalne warunki wykonywania pomiarów),
- opracowaniu wyników pomiarów (obliczenia polowe odcinków i linii, wprowadzanie poprawek, analiza dokładności, zestawienia wyników),
- wyrównaniu sieci niwelacyjnych (zasady stosowania wag, metody wyrównania, ocena dokładności, zestawienia wysokości znaków)[1].
Zgodnie z wytycznymi osnowę III i IV klasy zakłada się przede wszystkim dla potrzeb geodezyjnej obsługi inwestycji przemysłowych oraz komunalnych, pomiaru elementów infrastruktury technicznej, budowli i rzeźby terenu oraz w celu oparcia wysokościowej osnowy fotogrametrycznej i topograficznej. Sieci osnowy są tworzone za pomocą ciągów niwelacyjnych (o długości od 6 do 18 km) łączących repery węzłowe i nawiązania oraz odcinków niwelacyjnych (o długości od 1 do 5 km) będących połączeniem sąsiednich znaków wysokościowych jednego ciągu[1].
Dokładność osnowy została określona zgodnie z instrukcją G-2[6]:
- dla III klasy – błąd nie większy niż 4 mm/km niwelacji (przy średnim błędzie określenia wysokości reperu ≤ 0,01 m)
- dla IV klasy – błąd nie większy niż 10 mm/km niwelacji (przy średnim błędzie określenia wysokości reperu ≤ 0,02 m).
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e Wytyczne techniczne G-2.2 Szczegółowa osnowa wysokościowa. Projektowanie, pomiar i opracowanie wyników. Warszawa: Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 1983.
- ↑ zalecenie GUGiK nr TE.4.422/G-2.2/82 wydane na podstawie instrukcji technicznej G-2 "Wysokościowa osnowa geodezyjna" wprowadzonej zarządzeniem nr 4. Prezesa Głównego Urzędu Geodezji i Kartografii z 11 kwietnia 1980 roku
- ↑ Dz.U. z 2021 r. poz. 214
- ↑ Dz.U. z 1999 r. nr 30, poz. 297
- ↑ zalecenie GUGiK nr TE.2/204/1/75 z 12 sierpnia 1975 roku
- ↑ Instrukcja techniczna G-2. Warszawa: GUGiK, 1988.
