Wład Diabeł

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Wład II Diabeł
Ilustracja
hospodar Wołoszczyzny
Okres

od 1436
do 1442

Poprzednik

Aleksander Aldea

Następca

Mircza II

hospodar Wołoszczyzny
Okres

od 1443
do 1447

Poprzednik

Basarab II

Następca

Władysław II Dan

Dane biograficzne
Dynastia

Basarabów

Data urodzenia

1390

Data i miejsce śmierci

1447
Baltenia

Ojciec

Mircza Stary

Dzieci

Mircza II,
Wład Palownik,
Radu Piękny

Dzieci

nieślubne:
Wład Mnich

Wład II Diabeł (rum. Vlad Dracul; ur. ok. 1390, zm. 1447) – hospodar wołoski w latach 1436-1447, z przerwą w 1442-1443, z dynastii Basarabów.

Był nieślubnym synem hospodara wołoskiego Mirczy Starego. Czterech spośród jego synów w przyszłości zostało hospodarami wołoskimi: ślubni Mircza II, Wład Palownik i Radu III Piękny oraz nieślubny Wład IV Mnich.

Wład spędził młodość na dworze króla węgierskiego Zygmunta Luksemburskiego. W początkach 1431 roku został wprowadzony do Związku Smoczego, co miało zapewnić jego wierność Zygmuntowi, a co przyniosło mu przydomek "Draco" czyli "Smok", przekształcone przez lud wołoski w "Dracul" – "Diabeł".

W 1431 Zygmunt Luksemburski przeznaczył go na tron wołoski jako następcę Dana II. Władzę zdołał jednak przejąć Aleksander Aldea, który wcześniej wspierał starania Włada o tron, w związku z czym Wład schronił się w znajdującym się pod węgierską kontrolą Siedmiogrodzie – w prowincji Fogarasz (otrzymał wówczas stanowisko wojewody siedmiogrodzkiego). Uległość Aldei wobec Turków i łupienie kraju przez tych ostatnich spowodowało skupianie się wokół Włada opozycji bojarskiej; w efekcie w 1436 mógł on z pomocą węgierską obalić Aldeę i objąć tron wołoski, pokonując także oddziały tureckie pustoszące wówczas Wołoszczyznę.

Rok później, w 1437 Wład musiał jednak uznać wyższość turecką i złożyć hołd sułtanowi, a w 1438 roku udzielił mu pomocy w najeździe na Węgry. Mimo to został przez Turków oskarżony o sprzyjanie Węgrom, wezwany w 1442 do Stambułu i uwięziony. Na krótko tron objął jego najstarszy syn Mircza II, a następnie – zgodnie z wyborem bojarów skłaniających się wówczas ku Węgrom – syn Dana II Basarab II, protegowany nowego wojewody siedmiogrodzkiego Jana Hunyadego. Porażki Turków w starciach z Wołochami i z wojskami Hunyadego spowodowały, że Wład został zwolniony z niewoli i udało mu się odzyskać tron (1443).

Wład zrezygnował wówczas z orientacji protureckiej i starał się utrzymać, do pewnego stopnia neutralną, pozycję pomiędzy Węgrami i Turcją. Wspierał co prawda węgierskie wyprawy przeciwko Turcji w 1444 i 1445, ale w pierwszej z nich nie wziął jednak osobistego udziału (pozostawiając do dyspozycji Węgrów tylko oddział pod dowództwem swego syna Mirczy, który wziął udział w bitwie pod Warną), być może z uwagi na młodszych synów będących zakładnikami w tureckim ręku, natomiast udziałem w drugiej zyskał sobie popularność i uznanie w Europie. Brał udział w negocjacjach pokojowych w 1444. Jego rezerwa wobec Węgier spowodowała, że Hunyady wsparł przeciwko niemu Władysława II Dana i wywołał powstanie na Wołoszczyźnie – w efekcie czego, zdradzony przez swych bojarów Wład wraz z synem Mirczą zostali zamordowani w Balteni w 1447.

Literatura[edytuj | edytuj kod]

  • J. Demel: Historia Rumunii. Wrocław – Warszawa – Kraków: Zakład Narodowy im. Ossolińskich – Wydawnictwo, 1970, s. 122, 125.
  • J. Rajman: Encyklopedia średniowiecza. Kraków: Wydawnictwo Zielona Sowa, 2006, s. 1033-1034. ISBN 83-7435-263-9.