Władysław Dziadosz

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Władysław Dziadosz
Ilustracja
Władysław Dziadosz (1931)
Data i miejsce urodzenia

13 lutego 1893
Tarnów, Austro-Węgry

Data i miejsce śmierci

13 marca 1980
Londyn, Wielka Brytania

Wojewoda kielecki
Okres

od 9 lipca 1934
do wrzesień 1939

Poprzednik

Stanisław Jarecki (p.o.)

Następca

wygaśnięcie urzędu

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Niepodległości Krzyż Walecznych (1920–1941) Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości Wielki Oficer Orderu Chrystusa Komandor Orderu Chrystusa Wielki Oficer Orderu Korony Włoch Komandor Orderu Korony Rumunii
Multimedia w Wikimedia Commons

Władysław Dziadosz (ur. 13 lutego 1893[1] w Tarnowie, zm. 13 marca 1980 w Londynie) – doktor praw, major audytor Wojska Polskiego, uczestnik walk o niepodległość, działacz państwowy II Rzeczypospolitej, w latach 1934–1939 wojewoda kielecki.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w rodzinie komisarza straży skarbowej. Ukończył I Gimnazjum w Tarnowie (1913), następnie wstąpił na wydział prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego, który ukończył po przerwie wojennej w 1926, ze stopniem naukowym doktora praw[2]. Należał do Związku Walki Czynnej i Związku Strzeleckiego.

W czasie I wojny światowej w Legionach – oficer II baonu 5 pułku piechoty Legionów Polskich, ciężko ranny w bitwie pod Konarami 23 maja 1915. W opinii swego ówczesnego przełożonego, gen. dyw. Leona Berbeckiego „był zawsze dowódcą dającym wzór honoru, pewności siebie w niebezpieczeństwie, wywierał wybitnie dodatni wpływ na szeregi i kolegów”. W czasie służby w Legionach awansował na chorążego (2 lipca 1915 roku) i podporucznika (1 listopada 1916 roku)[3].

W latach 1917–1918 komendant POW w Tarnowie, gdzie w październiku 1918 dowodził rozbrajaniem wojsk austriackich. Jeszcze w 1918 r. uczestnik bitwy o Lwów.

Później oficer Wojska Polskiego w czasie wojny polsko-bolszewickiej. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu majora ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 457. lokatą w korpusie oficerów piechoty[4]. W lipcu tego roku został przeniesiony do 35 Pułku Piechoty w Łukowie na stanowisko dowódcy batalionu[5]. Do wiosny 1924 pełnił służbę w 12 pułku piechoty w Wadowicach, pozostając oficerem nadetatowym 35 pp. W kwietniu tego roku został przeniesiony do 5 pułku piechoty Legionów w Wilnie z równoczesnym odkomenderowaniem z dniem 5 maja na kurs oficerów sztabowych piechoty w Grupie[6][7]. W styczniu 1927 został przeniesiony z 1 pp Leg. do 30 Pułku Strzelców Kaniowskich w Warszawie na stanowisko kwatermistrza[8]. W kwietniu tego roku został zwolniony z zajmowanego stanowiska i przeniesiony służbowo do Ministerstwa Spraw Wewnętrznych na okres sześciu miesięcy[9][10]. 2 kwietnia 1927 roku minister spraw wewnętrznych mianował go prowizorycznym naczelnikiem wydziału w Urzędzie Wojewódzkim w Krakowie[11]. 17 listopada 1928 został przeniesiony do Urzędu Wojewódzkiego w Tarnopolu[12].

W grudniu 1928 został przeniesiony do korpusu oficerów sądowych w stopniu majora ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 55,89 lokatą oraz przydzielony macierzyście do kadry oficerów służby sprawiedliwości z pozostawieniem w dyspozycji MSWojsk[13].

30 lipca 1929 przeniesiony ze stanowiska naczelnika wydziału w Urzędzie Wojewódzkim w Tarnopolu do Kielc, gdzie objął funkcję wicewojewody kieleckiego. Z dniem 31 sierpnia 1929 roku został przeniesiony w stan spoczynku[14].

Dekretem Ministra Spraw Wewnętrznych z 25 lutego 1930 został z kolei przeniesiony do Urzędu Wojewódzkiego w Białymstoku, gdzie powierzone zostało mu stanowisko wicewojewody białostockiego. Pełnił następnie funkcję dyrektora Biura Sejmu w Warszawie oraz naczelnika Wydziału Bezpieczeństwa w Urzędzie Wojewódzkim w Krakowie.

W 1934 pozostawał na ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Warszawa Miasto III i figurował na liście starszeństwa oficerów stanu spoczynku sądowych w stopniu majora ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 21. lokatą w korpusie oficerów sądowych (od 1937 roku – korpus oficerów audytorów)[15].

3 lipca 1934 mianowany został na wojewodę kieleckiego, funkcję objął w dniu 9 lipca. Ostatni, najdłużej urzędujący wojewoda kielecki okresu międzywojennego, zadania swe wypełniał do agresji III Rzeszy i ZSRR na Polskę. Od 1939 na emigracji w Londynie. W czerwcu 1954 został ministrem spraw wewnętrznych i kierownikiem Ministerstwa dla Spraw Obywateli Polskich na Obczyźnie w rządzie Stanisława Mackiewicza, ale ustąpił z tych funkcji w sierpniu tegoż roku. Był członkiem I (1954–1957) i III Rady Rzeczypospolitej Polskiej (1963–1968).

Władysław Dziadosz spoczywa na cmentarzu komunalnym w Nowym Targu - Skotnica (kwatera 4, rząd 1, grób 45)[16].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ W „Roczniku Oficerskim” z 1924 podano, że urodził się 12 lutego 1893.
  2. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 51 z 30 listopada 1926 roku, s. 424.
  3. ↑ Lista starszeństwa 1917 ↓, s. 22.
  4. ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 35.
  5. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 22 z 22 lipca 1922 roku, s. 548.
  6. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 40 z 19 kwietnia 1924 roku, s. 227.
  7. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 133, 347.
  8. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 55 z 31 grudnia 1926 roku, s. 455.
  9. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 31 marca 1927 roku, s. 97.
  10. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 119, 170.
  11. ↑ Dziennik Urzędowy Ministerstwa Spraw Wewnętrznych, t. 1–2, 30 czerwca 1927, s. 169.
  12. ↑ Ruch służbowy. „Dziennik Urzędowy Ministerstwa Spraw Wewnętrznych”. 1, s. 99, 1929-01-31. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wewnętrznych. .
  13. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 29 stycznia 1929 roku, s. 9.
  14. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 6 lipca 1929 roku, s. 220.
  15. ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 368.
  16. ↑ Cmentarz - strona główna [online], www.ecmentarz.nowytarg.pl [dostęp 2022-12-06].
  17. ↑ a b c d e f g h Czy wiesz kto to jest?. Stanisław Łoza (red.). Wyd. II popr. Warszawa: Główna Księgarnia Wojskowa, 1938, s. 158–159.
  18. ↑ M.P. z 1931 r. nr 260, poz. 345 „za zasługi na polu administracji państwowej”.
  19. ↑ Zaszczytne odznaczenie. „Ilustrowany Kuryer Codzienny”. 315, 14 listopada 1931. 
  20. ↑ M.P. z 1931 r. nr 87, poz. 137 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  21. ↑ a b CIDADÃOS ESTRANGEIROS AGRACIADOS COM ORDENS PORTUGUESAS. presidencia.pt. [dostęp 2011-05-02]. (port.).

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Wojewodowie kieleccy (II Rzeczpospolita)

Kielce

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Władysław_Dziadosz&oldid=71674525”