Władysław Madyda

Władysław Madyda
Data i miejsce urodzenia	20 czerwca 1916 ; Kraków
Data i miejsce śmierci	13 sierpnia 1970 ; Kraków
	profesor
	Specjalność: filologia klasyczna
Alma Mater	Uniwersytet Jagielloński
Doktorat	1939
Habilitacja	1947
Profesura	1954
uczelnia	Uniwersytet Jagielloński
	Odznaczenia

Władysław Madyda (ur. 20 czerwca 1916 w Krakowie, zm. 13 sierpnia 1970 tamże) – polski filolog klasyczny, grecysta, profesor Uniwersytetu Jagiellońskiego.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Syn czeladnika stolarskiego Antoniego i Marii z domu Lipiarz. W 1934 roku ukończył Gimnazjum im. Bartłomieja Nowodworskiego w Krakowie, następnie podjął studia na Uniwersytecie Jagiellońskim, kształcąc się pod kierunkiem Tadeusza Sinki. W 1938 roku obronił pracę magisterską i zdał egzamin kwalifikacyjny na nauczyciela szkół średnich, po czym podjął pracę w Gimnazjum im. Bartłomieja Nowodworskiego oraz prywatnych krakowskich gimnazjach H. Kaplińskiej i pijarów^[1]. W 1939 roku uzyskał doktorat na podstawie pracy De pulchritudine imaginum deorum quid auctores Graeci saec. II p. Chr. n. iudicaverint^[1].

Podczas II wojny światowej pracował jako pomocnik murarski i pracownik księgowości, jednocześnie angażując się w tajne nauczanie.

W 1945 roku wrócił do pracy naukowej, obejmując lektorat języków klasycznych na UJ. W 1947 roku habilitował się na podstawie pracy De arte poëtica post Aristotelem exculta quaestiones selectae^[1]. W 1949 roku uzyskał tytuł docenta, w 1954 roku profesora nadzwyczajnego, a w 1962 zwyczajnego. Wieloletni członek Komitetu Nauk o Kulturze Antycznej PAN. W 1966 roku otrzymał nagrodę im. Włodzimierza Pietrzaka za wybitne zasługi dla polskiej kultury^[1].

W swojej pracy badawczej skupiał się głównie na problematyce estetyki starożytnej, jak również dziejach teatru i wpływach kultury antycznej na literaturę polską. Publikował na łamach „Meandra”. Przetłumaczył m.in. Wyprawę Cyrusa Ksenofonta (1955), Historię rzymską Kasjusza Diona (tom 1, 1967), a także przygotował wydanie przetłumaczonego przez siebie oraz Michała Konstantego Boguckiego kompletnego zbioru Dialogów Lukiana z Samosaty (1960–1966)^[1].

Pod koniec życia chorował na stwardnienie rozsiane, co uniemożliwiło mu pracę naukową.

Zmarł w Krakowie, pochowany na cmentarzu Rakowickim (cmentarzu wojskowym przy ul. Prandoty)^[1] (kwatera LXXX-3,4-61,62,63)^[2].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski^[1]
Medal 10-lecia Polski Ludowej (15 stycznia 1955)^[3]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g Polski Słownik Biograficzny. T. XIX. Wrocław: Zakład Narodowy imienia Ossolińskich, 1974, s. 127–128.
↑ Lokalizator Grobów - Zarząd Cmentarzy Komunalnych [online], zck-krakow.pl [dostęp 2024-01-17] .
↑ M.P. z 1955 r. nr 101, poz. 1400 – Uchwała Rady Państwa z dnia 15 stycznia 1955 r. Nr 0/165 – na wniosek Ministra Szkolnictwa Wyższego.

[psb-1] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g Polski Słownik Biograficzny. T. XIX. Wrocław: Zakład Narodowy imienia Ossolińskich, 1974, s. 127–128.

[2] Lokalizator Grobów - Zarząd Cmentarzy Komunalnych [online], zck-krakow.pl [dostęp 2024-01-17] .

[3] M.P. z 1955 r. nr 101, poz. 1400 – Uchwała Rady Państwa z dnia 15 stycznia 1955 r. Nr 0/165 – na wniosek Ministra Szkolnictwa Wyższego.

[1]

[2]

[3]