Włodzimierz Tiunin

Włodzimierz Tiunin
Data i miejsce urodzenia	12 kwietnia 1915 ; Ostróg nad Horyniem
Data i miejsce śmierci	27 kwietnia 1977 ; Warszawa
Narodowość	polska
Alma Mater	Akademia Sztuk Pięknych w Warszawie
Dziedzina sztuki	malarstwo
	Odznaczenia
	Multimedia w Wikimedia Commons

Włodzimierz Tiunin (ur. 12 kwietnia 1915 w Ostrogu nad Horyniem, zm. 27 kwietnia 1977^[1] w Warszawie) – artysta malarz, pedagog, przez wiele lat związany z Zespołem Państwowych Szkół Plastycznych im. Wojciecha Gersona w Warszawie.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w rodzinie Wiktora (1891–1956) i Jadwigi z Żółtowskich (1896–1967). Miał brata Konstantego (1919–2009)^[1]. Był absolwentem Liceum Krzemienieckiego. W 1937 rozpoczął studia na Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie w pracowni prof. Tadeusza Pruszkowskiego. W tym czasie skończył też Szkołę Podchorążych Rezerwy Łączności w Zegrzu i jako podchorąży brał udział w kampanii wrześniowej 1939 roku. Dostał się do niewoli radzieckiej i przekazany został Niemcom.

W 1945 roku podjął dalsze studia w warszawskiej ASP, w pracowni prof. Jana Cybisa i prof. Wojciecha Jastrzębowskiego, gdzie zostaje asystentem i adiunktem na Wydziale Architektury Wnętrz. Od 1949 prowadził zajęcia z przedmiotów plastycznych i pełnił funkcję zastępcy dyrektora w Zespole Państwowych Szkół Plastycznych im. Wojciecha Gersona w Warszawie.

Oprócz malarstwa zajmował się także metaloplastyką, modelarstwem, introligatorstwem, wyrobem biżuterii artystycznej, konserwacją i rekonstrukcją starych mebli i rzeźbą. Jego twórczość to głównie akwarele, pejzaże olejne, grafiki, szkice i rysunki, gdzie widać fascynację autora kolorem. Także autor serii prac dotyczących historii wojskowości.

19 stycznia 1955 na wniosek Ministra Kultury i Sztuki została odznaczona Medalem 10-lecia Polski Ludowej^[2].

Był mężem Joanny Bogusławy z Wyszomirskich (1922–2015), malarki, konserwatorki, z którą miał córkę Małgorzatę (1948–1949)^[1].

Pochowany został na cmentarzu ewangelicko-augsburskim w Warszawie (aleja 27, grób 34)^[3].

Upamiętnienie[edytuj | edytuj kod]

Z inicjatywy wychowanków Włodzimierza Tiunina, 9 maja 2007, w Podchorążówce w Łazienkach Królewskich, w gmachu mieszczącego się tam w latach 1957–1977 Państwowego Liceum Sztuk Plastycznych w Warszawie, została odsłonięta tablica upamiętniająca Jego postać^[4].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ ^a ^b ^c FamilySearch.org [online], ancestors.familysearch.org [dostęp 2023-11-29] .
↑ M.P. z 1955 r. nr 101, poz. 1400 - Uchwała Rady Państwa z dnia 19 stycznia 1955 r. nr 0/196 - na wniosek Ministra Kultury i Sztuki.
↑ śp. Włodzimierz Tiunin.
↑ Agnieszka Grędzik-Radziak. Lista polskich nauczycieli z ziem południowo-wschodnich II Rzeczypospolitej, ofiar represji niemieckich w latach 1941–1944, cz. II B. „Przegląd Historyczno-Oświatowy”. Rok LIII 1–2 (207–208), s. 195, 2010. Kielce: Wydawnictwo Pedagogiczne ZNP Spółka z o.o. ISSN 0033-2178. [dostęp 2023-11-29].

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Włodzimierz Tiunin

[:0-1] FamilySearch.org [online], ancestors.familysearch.org [dostęp 2023-11-29] .

[2] M.P. z 1955 r. nr 101, poz. 1400 - Uchwała Rady Państwa z dnia 19 stycznia 1955 r. nr 0/196 - na wniosek Ministra Kultury i Sztuki.

[3] śp. Włodzimierz Tiunin.

[4] Agnieszka Grędzik-Radziak. Lista polskich nauczycieli z ziem południowo-wschodnich II Rzeczypospolitej, ofiar represji niemieckich w latach 1941–1944, cz. II B. „Przegląd Historyczno-Oświatowy”. Rok LIII 1–2 (207–208), s. 195, 2010. Kielce: Wydawnictwo Pedagogiczne ZNP Spółka z o.o. ISSN 0033-2178. [dostęp 2023-11-29].

[1]

[2]

[3]

[4]