Xiannongtan
|
||
 Xiannongtan – pawilon Taisui |
||
| Państwo |  Chiny |
|
| Miejscowość | Pekin | |
| Wyznanie | ||
| Historia | ||
| Data budowy | 1420 | |
| Dane świątyni | ||
| Stan obecny | Pekińskie Muzeum Architektury Starożytnej | |
|
Położenie na mapie Chin
 Xiannongtan w Pekinie
|
||
 39°52′35,5″N 116°23′10,1″E/39,876528 116,386139 |
||
Xiannongtan (chin. upr. 先农坛, chin. trad. 先農壇, pinyin Xiānnóngtán) – dawna pekińska świątynia znajdująca się w dzielnicy Xuanwu, położona po północno-zachodniej stronie bramy Yongdingmen, na wschód od parku Taoranting i naprzeciwko Świątyni Nieba.
Zbudowana w 1420 roku[1] była miejscem, w którym cesarze składali ofiary bogu rolnictwa Shennongowi[2]. Władcy udawali się do świątyni wczesną wiosną by modlić się o pomyślne zbiory[3] i deszcz, a także dokonać rytualnego zaorania pierwszej bruzdy[2]. Xiannongtan było również miejscem kultu innych bogów, m.in. boga wiatru, boga planety Jowisz i boga gór[3].
Po upadku monarchii w 1911 roku pozbawiony funkcji kultowych kompleks podupadł; na jego terenie utworzono w 1916 roku park miejski[4] i rynek, zaś poszczególne budynki przekształcono m.in. w szkołę i fabryki[3]. Zabudowania w części południowej wyburzono i w 1936 roku postawiono na ich miejscu stadion sportowy[4]. Renowację ocalałych budynków rozpoczęto dopiero w 1988 roku. Trwała ona do 2003 roku i pochłonęła 1,61 mln juanów[1]. W jej trakcie odrestaurowano pawilony i naprawiono ponad 500-metrowy odcinek muru[1].
Do najważniejszych zachowanych budowli należą m.in. Ołtarz Xiannonga, Świątynia boga planety Jowisz, Sala Modłów, Pawilon Qingcheng[3], a także pawilon w którym przebierał się cesarz oraz pawilony w których przygotowywano ofiary[5]. Wyłożony kamiennymi blokami ołtarz ma wymiary 15×15 m i 1,5 metra wysokości[6]. Po jego północno-wschodniej stronie znajduje się najbardziej okazała część całego kompleksu, pawilon Taisui. Naprzeciw niego znajduje się pawilon Bai, zaś oba połączone są dziedzińcem zamkniętym po bokach dwoma kolejnymi pawilonami[7].
W ocalałych świątynnych pawilonach od 1991 roku mieści się Pekińskie Muzeum Architektury Starożytnej[8][9].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c The Temple of Xiannong (ang.). en.beijing2008.cn. [dostęp 19 marca 2010].
- ↑ a b Wiesław Olszewski: Chiny. Zarys kultury. Poznań: Wydawnictwo Naukowe UAM, 2003, s. 310. ISBN 83-232-1272-4.
- ↑ a b c d Temple of Xiannong (ang.). english.cri.cn. [dostęp 19 marca 2010].
- ↑ a b Beiping during Republic of China (1911 - 1949) (ang.). bjchinese.bjedu.cn. [dostęp 19 marca 2010].
- ↑ Temple of Agriculture (Xiannongtan) (ang.). babylon.com. [dostęp 19 marca 2010].
- ↑ Beijing Xiannong Altar (ang.). vjourney.com. [dostęp 19 marca 2010].
- ↑ Beijing Ancient Architecture Museum (ang.). beijingtrip.com. [dostęp 19 marca 2010].
- ↑ Beijing Ancient Architecture Museum (ang.). daxinganling.china.com.cn. [dostęp 19 marca 2010].
- ↑ Beijing Ancient Architecture Museum (ang.). chinadaily.com.cn. [dostęp 19 marca 2010].
