Yanina Wickmayer
| ||
_(19118669690).jpg)
| ||
| Państwo |  Belgia
| |
| Data i miejsce urodzenia | 20 października 1989 Lier | |
| Wzrost | 182 cm | |
| Masa ciała | 68 kg | |
| Gra | praworęczna, oburęczny backhand | |
| Status profesjonalny | 2004 | |
| Zakończenie kariery | aktywna | |
| Trener | Marc Wickmayer | |
| Gra pojedyncza | ||
| Wygrane turnieje | 6 WTA, 11 ITF | |
| Najwyżej w rankingu | 12 (19 kwietnia 2010) | |
| Australian Open | 4R (2010, 2015) | |
| Roland Garros | 3R (2010, 2011, 2016) | |
| Wimbledon | 4R (2011) | |
| US Open | SF (2009) | |
| Gra podwójna | ||
| Wygrane turnieje | 3 WTA, 12 ITF | |
| Najwyżej w rankingu | 71 (15 lutego 2010) | |
| Australian Open | 2R (2010, 2013) | |
| Roland Garros | 2R (2017) | |
| Wimbledon | 2R (2009, 2013, 2016) | |
| US Open | 1R (2008–2010, 2013, 2014, 2016) | |
| Strona internetowa | ||
Yanine Wickmayer (ur. 20 października 1989 w Lierze) – belgijska tenisistka.
Spis treści
Kariera tenisowa[edytuj | edytuj kod]
Jest tenisistką praworęczną z oburęcznym backhandem. Jest jedną z najwyżej klasyfikowanych belgijskich tenisistek w rankingu WTA. Ma na swoim koncie jedenaście zwycięstw singlowych i dziesięć deblowych w zawodach ITF. Od 2007 roku jest reprezentantką Belgii w Pucharze Federacji. Do jej największych sukcesów w Pucharze Federacji należy zwycięstwo z Ukrainką Aloną Bondarenko. Swój debiut w turnieju wielkoszlemowym odnotowała w 2008 roku podczas French Open, gdzie przegrała już w pierwszej rundzie. Najlepszy wynik w turnieju Wielkiego Szlema odniosła w 2009 roku podczas US Open, gdy doszła do półfinału, w którym uległa Caroline Wozniacki 6:3, 6:3
Pierwsze zwycięstwo w cyklu WTA Tour odniosła podczas turnieju Estoril Open 2009, pokonując w finale Rosjankę Jekaterinę Makarową 7:5, 6:2. Drugi wygrany turniej rangi WTA Tour miał miejsce w tym samym roku w Linz. Natomiast kolejny triumf odniosła na początku 2010 roku w ASB Classic, gdzie w finale pokonała wyżej notowaną Flavię Pennettę.
W końcu sezonu 2009 została ukarana przez własną federację roczną dyskwalifikacją za unikanie kontroli antydopingowej. Z pozwem przeciw temu orzeczeniu zwróciła się do belgijskiego sądu, który zawiesił wykonanie nałożonej kary do momentu rozpoznania skargi.
Na czwarty triumf Belgijka czekała do września 2015 roku, wygrywając turniej w Tokio, w finale którego pokonała Magdę Linette.
Finały turniejów WTA[edytuj | edytuj kod]
| Legenda | |
|---|---|
| Wielki Szlem | |
| Igrzyska olimpijskie | |
| WTA Tour Championships | |
| od 2009 |
|
| WTA Premier Mandatory | |
| WTA Premier 5 | |
| WTA Premier | |
| WTA International Series | |
| 1988 – 2008 |
|
| Kategoria I | |
| Kategoria II | |
| Kategoria III | |
| Kategoria IV | |
| Kategoria V | |
| WTA 125K series | |
Gra pojedyncza 13 (6–7)[edytuj | edytuj kod]
| Końcowy wynik | Nr | Data | Turniej | Nawierzchnia | Przeciwniczka | Wynik finału |
|---|---|---|---|---|---|---|
| Finalistka | 1. | 9 czerwca 2008 | Birmingham | Trawiasta |  Kateryna Bondarenko
|
6:7(7), 6:3, 6:7(4) |
| Zwyciężczyni | 1. | 8 maja 2009 | Estoril | Ceglana |  Jekatierina Makarowa
|
7:5, 6:2 |
| Finalistka | 2. | 20 czerwca 2009 | ’s-Hertogenbosch | Trawiasta |  Tamarine Tanasugarn
|
3:6, 5:7 |
| Zwyciężczyni | 2. | 18 października 2009 | Linz | Twarda (hala) |  Petra Kvitová
|
6:3, 6:4 |
| Zwyciężczyni | 3. | 9 stycznia 2010 | Auckland | Twarda |  Flavia Pennetta
|
6:3, 6:2 |
| Finalistka | 3. | 8 stycznia 2011 | Auckland | Twarda |  Gréta Arn
|
3:6, 3:6 |
| Finalistka | 4. | 15 stycznia 2012 | Hobart | Twarda |  Mona Barthel
|
1:6, 2:6 |
| Finalistka | 5. | 17 czerwca 2012 | Bad Gastein | Ceglana |  Alizé Cornet
|
5:7, 6:7(1) |
| Finalistka | 6. | 5 stycznia 2013 | Auckland | Twarda |  Agnieszka Radwańska
|
4:6, 4:6 |
| Finalistka | 7. | 10 listopada 2013 | Tajpej | Dywanowa (hala) | Alison Van Uytvanck
|
4:6, 2:6 |
| Zwyciężczyni | 4. | 20 września 2015 | Tokio | Twarda | Magda Linette
|
4:6, 6:3, 6:3 |
| Zwyciężczyni | 5. | 29 listopada 2015 | Carlsbad | Twarda |  Nicole Gibbs
|
6:3, 7:6(4) |
| Zwyciężczyni | 6. | 24 lipca 2016 | Waszyngton | Twarda | Lauren Davis
|
6:4, 6:2 |
Gra podwójna 7 (3–4)[edytuj | edytuj kod]
| Końcowy wynik | Nr | Data | Turniej | Nawierzchnia | Partnerka | Przeciwniczki | Wynik finału |
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Finalistka | 1. | 19 czerwca 2009 | ’s-Hertogenbosch | Trawiasta |  Michaëlla Krajicek
|
Sara Errani Flavia Pennetta
|
4:6, 7:5, 11–13 |
| Zwyciężczyni | 1. | 20 października 2013 | Luksemburg | Twarda (hala) |  Stephanie Vogt
|
Kristina Barrois Laura Thorpe
|
7:6(2), 6:4 |
| Zwyciężczyni | 2. | 23 lipca 2016 | Waszyngton | Twarda |  Monica Niculescu
|
 Shūko Aoyama Risa Ozaki
|
6:4, 6:3 |
| Zwyciężczyni | 3. | 3 marca 2018 | Indian Wells | Twarda | Taylor Townsend
|
Jennifer Brady Vania King
|
6:4, 6:4 |
| Finalistka | 2. | 22 kwietnia 2018 | Zhengzhou | Twarda |  Naomi Broady
|
 Duan Yingying Wang Yafan
|
6:7(5), 3:6 |
| Finalistka | 3. | 26 stycznia 2019 | Newport Beach | Twarda | Taylor Townsend
|
Hayley Carter Ena Shibahara
|
3:6, 6:7(1) |
| Finalistka | 4. | 2 marca 2019 | Indian Wells | Twarda | Taylor Townsend
|
Kristýna Plíšková Jewgienija Rodina
|
6:7(7), 4:6 |
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Profil na stronie WTA (ang.). wtatennis.com. [dostęp 29 sierpnia 2013].
- Profil na stronie ITF (ang.). itftennis.com. [dostęp 29 sierpnia 2013].
- Profil na stronie Pucharu Federacji (ang.). fedcup.com. [dostęp 29 sierpnia 2013].
