Yolanda Ostaszewska
 Lucien Simon, 1932 Portret Jolanty Ostaszewskiej | |
| Pseudonim |
Mimi Ostaszewska |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
6 stycznia 1907 |
| Data i miejsce śmierci |
11 listopada 2002 |
| Instrumenty | |
| Gatunki | |
| Instrument | |
| skrzypce | |
.jpg)
Yolanda Ostaszewska (ur. 6 stycznia 1907 Turze Pole, zm. 11 listopada 2002 Lailly-en-Val) – pedagog, muzyk, skrzypaczka, zamieszkała i działająca przez większą część życia w Paryżu.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodziła się w polsko-duńskim małżeństwie. Jej ojciec, Kazimierz Ostaszewski, był hodowcą koni wyścigowych. Matka, Helena Pio de Saint-Gilles, Dunka z rodziny o francuskich korzeniach, była córką duńskiego profesora Jean’a Pio[1].
Uczyła się w Austrii, najpierw w katolickim konwencie w Gmunden, potem w szkole sióstr Sacré Coeur Pressbaum koło Wiednia. Szczególny wpływ na jej osobowość, oprócz podziwianego przez nią ojca, wywarła cioteczna siostra ojca, Róża z Żeleńskich hr. Perponcher (1867-1933) i jej mąż Aleksander hr. Perponcher (1854-1937), właściciele Nowizny.[2]
Od dzieciństwa przejawiała talent do skrzypiec. Uczęszczała do konserwatorium w Lipsku, gdzie kształciła się pod okiem wybitnych muzyków, m.in. Charlesa Müncha, późniejszego dyrektora muzycznego Bostońskiej Orkiestry Symfonicznej. Z Münchem łączyła ją przyjaźń, żywa zwłaszcza w latach trzydziestych ubiegłego stulecia, gdy ten znany muzyk dyrygował orkiestrami symfonicznymi w Paryżu. Zachowała się jej korespondencja z dyrygentem z lat 1936-1937.[3]
Münch, w jednym z listów do niej, pisał: "Najpiękniejszą kadencją graną z koncertem Brahmsa będzie zawsze kadencja Joachima, skomponowana pod bezpośrednią kontrolą autora. Co do Beethovena, graj proszę kadencję Kreislera"[4].
W Paryżu, dokąd często przyjeżdżała, obracała się w międzynarodowym środowisku artystycznym i literackim. W 1932 francuski malarz Lucien Simon namalował jej portret, pokazany na wystawie światowej w Paryżu w 1937 r.
Blisko przyjaźniła się z rodziną pisarza Fritza von Unruh (1885-1970), który w 1932 roku zdecydował się opuścić faszystowskie Niemcy i zamieszkał w Paryżu. Korespondencja z pisarzem z lat 1937-1970 znajduje się w Bibilotece Ossolineum[5].
Jej karierę muzyczną wcześnie przerwała choroba Parkinsona, uniemożliwiając koncertowanie. Zamieszkała w Paryżu, gdzie udzielała się ucząc muzyki i filologii germańskiej (miała m.in. dyplom uniwersytecki Sorbony z literatury niemieckiej).
Odwiedzając Polskę, zatrzymywała się w rodzinnym dworku w Ladzinie.
Od 1974 była zamężna z Georgesem Coulantem[6].
"Była jedną z najwspanialszych osób, jakie spotkałem", napisał o niej muzykolog Iwo Załuski[7].
Zmarła w Lailly-en-Val w wieku 95 lat.[8]
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ daty urodzenia i śmierci – zob. http://www.sejm-wielki.pl
- ↑ Nowizna [online], www.dokumentyslaska.pl [dostęp 2019-01-15] (pol.).
- ↑ Iwo Załuski: The Ogiński Gene. The History of a Musical Dynasty. Gomer Press, 2010, s. 274. ISBN 978-0956659903.
- ↑ "La plus belle cadence qu’on joue avec le concerto de Brahms sera toujours celle de Joachim, composée sous le contrôle direct de l’auteur. Pour Beethoven prenez la cadence de Kreisler". W 1933 roku Charles Münch pisał do jej matki: “J’aurais le plus grand plaisir de revoir et de nouveau travailler avec Mlle Yolande.” Zob. Inwentarz rękopisów Biblioteki Zakładu Narodowego im. Ossolińskich we Wrocławiu, tom 17, Wrocław 2000, s. 153, poz. 17865. Zob też: https://web.archive.org/web/20180616205338/http://www.oginskidynasty.com/Ostaszewski.aspx
- ↑ Inwentarz rękopisów Biblioteki Zakładu Narodowego im. Ossolińskich we Wrocławiu, tom 17, Wrocław 2000, s. 153-154; Hanna Kulesza, Nabytki Działu Rękopisów Biblioteki Ossolineum w latach 1989-1994, [w]: Czasopismo Zakładu Narodowego im. Ossolińskich, zeszyt 6 (1995), s. 152
- ↑ używał także nazwiska de Pontécoulant
- ↑ "She was one of the most delightful persons I had ever met". Zob.: Iwo Załuski: The Ogiński Gene. The History of a Musical Dynasty. Gomer Press, 2010, s. 346. ISBN 978-0956659903.
- ↑ "Gazeta Wyborcza", 18 listopada 2002, s. 2
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Z.A.Judycki: Mała encyklopedia Polonii francuskiej. Warszawa: 2021. ISBN 978-83-7901-299-2.