Złamanie prącia

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Złamanie prącia

Złamanie prącia (łac. Fractura penis) – rzadka forma urazu prącia (około 1–2% jego urazów), polegająca na przerwaniu ciągłości błony białawej ciała jamistego w trakcie wzwodu członka, najczęściej w wyniku tępego urazu[1]. Urazowi towarzyszy najczęściej silny ból, obrzęk powodujący ugięcie oraz możliwy jest do usłyszenia charakterystyczny trzask pękających naczyń – stąd też popularnie przytoczona nazwa „złamania”.

W Polsce po raz pierwszy opisaną przez Konstantego Porcyankę w roku 1838. Z „prawdziwym” złamaniem nie ma ono wiele wspólnego, człowiek nie posiada bowiem prawie nigdy kości prącia – uraz polega na przerwaniu otoczki białawej ciała jamistego prącia.

Przyczyną jest najczęściej anormalny stosunek płciowy lub masturbacja, może być nią jednak także pozornie błahy uraz.

Cechy charakterystyczne złamania prącia to:

  • występowanie zawsze w czasie erekcji (rozciągnięta osłonka biaława traci wówczas elastyczność)
  • odczuwalny podczas złamania silny ból
  • czasami możliwy słyszalny „trzask” (stąd też nazwa złamanie)
  • natychmiastowe ustąpienie erekcji
  • bardzo szybko tworzący się krwiak
  • złamane prącie często przybiera charakterystyczny, saksofonopodobny kształt, odginając się w kierunku przeciwnym do miejsca przerwania otoczki białawej
  • urazowi temu może towarzyszyć uszkodzenie cewki moczowej.

Obowiązującym postępowaniem lekarskim jest operacja w trybie nagłym.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Jagodic K., Erklavec M., Bizjak I., Poteko S., Korosec Jagodic H. A case of penile fracture with complete urethral disruption during sexual intercourse: a case report.. „J Med Case Reports”, s. 14, 2007. DOI: 10.1186/1752-1947-1-14. PMID: 17474981. 

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Jan Leńko, Kazimierz Adamkiewicz: Urologia : podręcznik dla studentów medycyny. Warszawa: Państwowy Zakład Wydawnictw Lekarskich, 1987. ISBN 83-200-1187-6.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]