Złodziej dzieci

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
(Przekierowano z Złodzieje dzieci Rosetta)
Złodziej dzieci
Il ladro di bambini
Gatunek

dramat obyczajowy

Rok produkcji

1992

Data premiery

10 kwietnia 1992

Kraj produkcji

Włochy
Szwajcaria
Francja

Język

włoski

Czas trwania

114 min

Reżyseria

Gianni Amelio

Scenariusz

Gianni Amelio
Giorgia Cecere

Główne role

Enrico Lo Verso
Valentina Scalici
Giuseppe Ieracitano

Muzyka

Franco Piersanti

Zdjęcia

Tonino Nardi
Renato Tafuri

Scenografia

Andrea Crisanti

Kostiumy

Gianna Gissi
Luciana Morosetti

Montaż

Simona Paggi

Produkcja

Angelo Rizzoli Jr.

Wytwórnia

RAI
Canal+
Arena Films
Alia Film

Nagrody
MFF w Cannes (Wielka Nagroda Jury, Nagroda Jury Ekumenicznego)
Felix (najlepszy europejski film roku)
David di Donatello (najlepszy film, reżyser, muzyka, montaż)
Srebrna Taśma (najlepsza reżyseria i scenariusz)
Nagroda Młodych Artystów (najlepsza młoda aktorka w filmie obcojęzycznym)

Złodziej dzieci[1][2] (wł. Il ladro di bambini) – włosko-szwajcarsko-francuski dramat obyczajowy z 1992 roku w reżyserii Gianniego Amelio. Zdjęcia kręcono na Sycylii (m.in. Ragusa, Noto).

W filmie opowiadającym historię młodego kalabryjskiego karabiniera, eskortującego dwójkę nastolatków do zakładu wychowawczego, zagrali obok Enrico Lo Verso: Vincenzo Peluso, Celeste Brancato i Florence Darel. Operatorami w filmie byli Tonino Nardi i Renato Tafuri, a muzykę skomponował Franco Piersanti.

Fabuła[edytuj | edytuj kod]

Film rozpoczyna scena rozgrywająca się w Mediolanie, w rodzinie sycylijskich imigrantów. Matka samotnie wychowuje dziewięcioletniego Luciano i jedenastoletnią Rosettę, którą zmusza do prostytucji, by utrzymać siebie i rodzinę. Luciano ma astmę. W końcu o całym procederze dowiadują się władze. Matka trafia do więzienia. Dzieci muszą udać się do zakładu wychowawczego do Rzymu. Do eskorty zostaje przyznany młody karabinier Antonio. Po drodze napotykają na różnego rodzaju trudności. Antonio zostaje nawet oskarżony o uprowadzenie dzieci.

Nagrody[edytuj | edytuj kod]

Film zdobył wiele nagród, z których najważniejsze to nagrody na Festiwalu Filmowym w Cannes w 1992 i nominacja do Złotej Palmy. Otrzymał ponadto Felixa w kategorii Najlepszy Film Fabularny, Srebrną Taśmę za najlepszą reżyserię i scenariusz oraz Nagrodę Młodych Artystów za najlepszą rolę kobiecą dla Valentiny Scalici.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Portal filmowy. portalfilmowy.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-12-20)].
  2. Kino Nowe Horyzonty

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]