Karabin maszynowy ZB vz. 26
| |
| Państwo | |
|---|---|
| Producent | |
| Rodzaj | |
| Historia | |
| Prototypy | |
| Produkcja | |
| Wyprodukowano |
34 600 sztuk (nie licząc wersji licencyjnych) |
| Dane techniczne | |
| Kaliber |
7,92 mm |
| Nabój | |
| Magazynek |
20 lub 30 naboi |
| Wymiary | |
| Długość |
1161 mm |
| Długość lufy |
672 mm |
| Masa | |
| broni |
9,65 kg |
| Inne | |
| Prędkość pocz. pocisku |
762 m/s |
| Szybkostrzelność teoretyczna |
500 strz./min |
| Zasięg skuteczny |
1000 m |
ZB vz. 26 (czes. Lehky Kulomet ZB vzor 26) – czechosłowacki ręczny karabin maszynowy z okresu dwudziestolecia międzywojennego.
Historia[edytuj | edytuj kod]
ZB vz. 26 został skonstruowany przez Vaclava Holka w 1926 roku w czechosłowackich zakładach zbrojeniowych Zbrojovka Brno, które rozpoczęły jego produkcję w roku 1928.
Licencję na jego produkcję wykupiła brytyjska firma Royal Small Arms Factory, która zmodyfikowała oryginalną konstrukcję i wprowadziła do uzbrojenia jako karabin maszynowy Bren. Licencyjną produkcję podjęto też w Jugosławii i w Chinach; Japończycy skopiowali częściowo broń konstruując swój karabin maszynowy Typ 96, a Hiszpanie – budując km FAO[1].
Poprawiona wersja z nieznacznie zmienioną konstrukcją wewnętrzną i sposobem produkcji była znana jako karabin maszynowy ZB vz. 30[1].
Broń ta używana była między innymi w armii czechosłowackiej, chińskiej, rumuńskiej, słowackiej, litewskiej, sowieckiej, północnokoreańskiej i jugosłowiańskiej. W Czechosłowacji służył także za uzbrojenie lekkich samochodów pancernych takich jak OA vz.30 lub OA vz.27 i tankietki Tančik vz.33. Po zajęciu Czechosłowacji przez III Rzeszę ZB vz. 26 trafił na wyposażenie jednostek Waffen-SS pod nazwą MG-26(t).
Budowa i działanie[edytuj | edytuj kod]
Broń miała bardzo prostą konstrukcję, łatwą do rozkładania i czyszczenia. Działała na zasadzie odprowadzenia gazów prochowych przez boczny otwór w lufie; gazy popychały długi tłok, umieszczony pod lufą, którego ruch odryglowywał zamek. Cylinder tłoka wyposażony był w zawór gazowy, pozwalający na regulację ciśnienia. Ryglowanie zamka przez przekoszenie w płaszczyźnie pionowej[1]. Główna sprężyna powrotna była w kolbie, druga, mniejsza, u nasady kolby łagodziła uderzenie zespołu zamka podczas jego ruchu[2].
Lufa szybkowymienna, ożebrowana dla ułatwienia chłodzenia. Zasilanie z dwurzędowego magazynka mieszczącego 20 naboi[2] (lub także 30[1]), umieszczonego na górze broni; gniazdo magazynka wyposażone w pokrywę przeciw kurzowi. Łuski wyrzucane były przez okno na spodzie broni, także wyposażone w pokrywę, automatycznie otwierającą się po ściągnięciu spustu. Spust wyposażony był w przełącznik ognia/bezpiecznik, pozwalający na strzelanie ogniem ciągłym i pojedynczym[2].
Ze względu na umieszczenie magazynka na górze broni, przyrządy celownicze zamontowane były z lewej strony, równolegle do lufy[1], na zespole gazowym[2].