ZK 120
ZK-120 – dwuścieżkowy, monofoniczny, lampowy magnetofon szpulowy, produkowany przez Zakłady Radiowe im. Marcina Kasprzaka w Warszawie na licencji niemieckiej firmy Grundig, przystosowany do zasilania z sieci prądu zmiennego 220 lub 110 V o częstotliwości 50 Hz[1]. Umożliwia odtwarzanie taśmy magnetofonowej przez wewnętrzny głośnik, bądź podłączenie zewnętrznego 4 omowego głośnika; zapis dźwięku z mikrofonu, odbiornika radiowego lub telewizyjnego; szybkie przewijanie taśmy. Magnetofon posiada regulację głośności sprzężoną z wyłącznikiem sieciowym oraz regulację barwy dźwięku. Magnetofony te nie zostały wyposażone w licznik taśmy (zamiast niego, zastosowano skalę umieszczoną pomiędzy talerzykami). Wskaźnik wysterowania lampowy (EM84). Produkcja ruszyła w ZRK w 1968 roku[2], na licencji Grundiga (model TK-120). Na bazie tego udanego modelu powstały magnetofony ZK 120T, ZK 140, ZK 140T i dalsze modele.
Dane techniczne[edytuj | edytuj kod]
- Wymiary: 395x290x175 mm
- Masa: 8,2 kg
- Jedna prędkość przesuwu taśmy: 9,53 cm/s[1]
- Maksymalna średnica szpuli: 15 cm
- Wbudowany wzmacniacz oraz głośnik
- Lampy elektronowe:
- Obudowa wykonana jest z polistyrenu i metalu.
Inne modele[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b S. Woliński, Przegląd schematów. Magnetofon ZK-120, „Radioamator i Krótkofalowiec Polski”, 19 (5), maj 1989, s. 115 [dostęp 2023-06-18].
- ↑ Karta katalogowa nr 147 – ZK 120 [online], www.oldradio.pl [dostęp 2021-10-15].
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Tadeusz Głuski, Mieczysław Próchnicki: Magnetofon ZK-120,125,140,145. Warszawa: Wydawnictwa Komunikacji i Łączności, 1971.