Za kilka dolarów więcej
| ||
| ||
| Gatunek | spaghetti western | |
| Data premiery |  18 listopada 1965 10 maja 1967
| |
| Kraj produkcji | Włochy Hiszpania
| |
| Język | włoski | |
| Czas trwania | 132 min | |
| Reżyseria | Sergio Leone | |
| Scenariusz | Sergio Leone Fulvio Montella Luciano Vincenzoni Sergio Donati | |
| Główne role | Clint Eastwood Lee Van Cleef Gian Maria Volontè | |
| Muzyka | Ennio Morricone | |
| Zdjęcia | Massimo Dallamano | |
| Scenografia | Carlo Simi | |
| Kostiumy | Carlo Simi | |
| Produkcja | Constantin Film Produktion Jolly Film Ocean Films | |
| Dystrybucja | United Artists | |
| Budżet | 600 000 USD | |
| Poprzednik | Za garść dolarów | |
| Kontynuacja | Dobry, zły i brzydki | |
Za kilka dolarów więcej (wł. Per Qualche Dollaro in Più, ang. For a Few Dollars More) – western z 1965 w reżyserii Sergio Leone i z muzyką Ennio Morricone. Jest drugą częścią tzw. Dolarowej trylogii.
Fabuła[edytuj | edytuj kod]
Film opowiada historię dwóch łowców nagród – Manco (Clint Eastwood) i pułkownika Douglasa Mortimera (Lee Van Cleef), którzy równocześnie ścigają bandytę El Indio (Gian Maria Volontè) i jego gang. Początkowo wrogo do siebie nastawieni, po pewnym czasie obaj łowcy orientują się, że pojedynczo nie mają szans w starciu z El Indio, więc decydują się połączyć siły. Okazuje się również, że motywem Mortimera, w przeciwieństwie do jego towarzysza, nie są pieniądze, lecz rodzinna zemsta.
W pierwszej scenie Mortimer nieregulaminowo zatrzymuje pociąg na stacji w Tucumcari, by zdobyć nagrodę 1000 dolarów, jaką wyznaczono za bandytę nazwiskiem Guy Calloway (José Terrón). Mortimer z łatwością zabija Callowaya strzałem z dużej odległości. Odbierając nagrodę dowiaduje się o innym przestępcy, Cavanagh (José Marco), za którego wyznaczono 2000 dolarów. Jednak Manco jako pierwszy spotyka Reda Cavanagh, grającego w karty w saloonie. Obecny na miejscu szeryf potajemnie zawiadamia bandytów, że ich kompan jest w niebezpieczeństwie. Manco zabija jednak trzech wezwanych na pomoc rzezimieszków, a następnie samego Cavanagh.
Tymczasem banda El Indio odbija swojego przywódcę z więzienia. Indio bierze od jednego z kompanów rewolwer i zabija swojego towarzysza z celi, po czym zabiera mu tajemniczą skrzyneczkę. W drodze powrotnej Indio puka do drzwi sędziego (prawdopodobnie tego, który wydał na niego wyrok) – przedstawiając się jako Rodriguez – i morduje go. Zabija też dawnego towarzysza, który półtora roku wcześniej wydał go władzom, i jego rodzinę.
Po przybyciu do kryjówki Indio wyjaśnia towarzyszom, dlaczego zastrzelił swojego współwięźnia. Był on stolarzem, który realizował nietypowe zlecenie dla banku w El Paso – miał zbudować sejf, który dla niepoznaki miał wyglądać jak drewniana komoda. Po wykonaniu tego dzieła został wtrącony do więzienia, by nie zdradził nikomu tajemnicy sejfu. El Indio zdołał jednak oszukać naiwnego stolarza i w ten sposób dowiedział się, gdzie bank El Paso przechowuje depozyty. Teraz planuje napad na bank.
W tym samym czasie pułkownik Mortimer przybywa do El Paso w poszukiwaniu Indio. W jednym z barów spotyka kilku gangsterów, którzy nie reagują na jego prowokację, co utwierdza pułkownika w przekonaniu, że planują oni napad na bank. Podczas obserwacji ich poczynań Mortimer spotyka Manco. Nieomal dochodzi do pojedynku, ale zamiast tego panowie postanawiają działać wspólnie. Manco ma dołączyć do bandy i wziąć udział w napadzie na bank. By pozyskać zaufanie bandytów, uwalnia z więzienia przyjaciela Indio.
Rolą Manco w napadzie ma być odwrócenie uwagi stróżów prawa z El Paso poprzez upozorowanie napadu w sąsiednim mieście. Łowca nagród wykonuje swoje zadanie, najpierw jednak pozbywa się trzech towarzyszących mu bandytów. Okazuje się, że sprytny Indio również nie wyjawił nieznajomemu wszystkich szczegółów swojego planu, więc nie dochodzi do strzelaniny między gangiem a dwoma łowcami. W drodze do kryjówki Manco zostaje postrzelony przez Mortimera, by rozwiać ewentualne podejrzenia El Indio.
Tymczasem gang udaje się ze zdobycznym sejfem-komodą do miasteczka Agua Caliente, gdzie zamierza ukryć się przed pogonią. W tamtejszej tawernie „garbus” Wild (Klaus Kinski) rozpoznaje w Mortimerze nieznajomego, który upokorzył go w El Paso, a którego nie mógł wtedy zabić. Teraz wyzywa go na pojedynek i ginie w nim, zaś Mortimer oferuje El Indio swoją pomoc przy otwarciu sejfu. Indio rozkazuje ukryć banknoty z sejfu i odczekać miesiąc, zanim nie zakończy się pościg.
Podczas najbliższej nocy łowcy nagród zabierają pieniądze i próbują uciec, jednak zostają schwytani i zdemaskowani przez bandytów. Zamiast jednak zabić, Indio rozkazuje ich związać, a następnej nocy pozwala im zbiec. Równocześnie pozoruje zabójstwo jednego ze swoich podkomendnych, Slima, oskarżając o nie innego, Cucillo, którego następnie na oczach reszty gangu osobiście zabija. Pozostałych wysyła w pogoń za łowcami nagród, zostawiając przy sobie jedynie Nino (Mario Brega). Groggy, który przejrzał plany „szefa”, odłącza się od pościgu, zabija Nino i usiłuje zmusić Indio do wskazania miejsca ukrycia pieniędzy. Gdy okazuje się, że zabrali je łowcy nagród, postanawia wraz z Indio poczekać na ich powrót.
Tymczasem Mortimer i Manco rozprawiają się kolejno ze ścigającymi ich kryminalistami i postanawiają wrócić po pozostałych. Pułkownik prosi towarzysza, by pozwolił mu zastrzelić Indio osobiście. Następnie wyzywa szefa gangu na pojedynek, ten jednak nie wychodzi. Mortimer rani śmiertelnie Groggy'ego, który wybiega z budynku, lecz w tej samej chwili Indio celnym strzałem z ukrycia wytrąca mu broń z ręki, po czym podchodzi do bezbronnego z zegarkiem-pozytywką i każe strzelać, gdy melodia ucichnie. Zanim do tego dojdzie, pojawia się Manco z drugą pozytywką i wręcza pułkownikowi swój własny pas z rewolwerem. Gdy zegarek kończy odgrywać swą melodię, Mortimer strzela do Indio i zabija go. W tej samej scenie zostaje wyjaśnione, że dziewczyna z portretu w zegarku, którą wcześniej próbował zgwałcić Indio po zamordowaniu jej narzeczonego (historia ta jest ukazana w kilku urywkach w trakcie filmu) była siostrą Douglasa Mortimera. Dokonawszy zemsty, Mortimer zostawia cały łup – włączając w to ciała wszystkich bandytów, za których wyznaczono duże nagrody – dla Manco, po czym odjeżdża.
Główne role[edytuj | edytuj kod]
- Clint Eastwood: Monco
- Lee Van Cleef: pułkownik Mortimer
- Gian Maria Volontè: El Indio
- Klaus Kinski: Wild
- Mario Brega: Nino
- Josef Egger: Prophet
- Mara Krupp: Mary
- Luigi Pistilli: Groggy
- Panos Papadopulos: Sancho Perez
- Dante Maggio: Zimmermann
- Benito Stefanelli: Luke
Produkcja[edytuj | edytuj kod]
Po sukcesie Za garść dolarów Sergio Leone pragnął natychmiast nakręcić jego kontynuację. W pośpiechu wysłano oryginalną, włoską wersję filmu do Clinta Eastwooda, który jeszcze nie widział dzieła, w którym sam wystąpił. Mimo bariery językowej film wzbudził uznanie aktora, który zgodził się przyjąć następną rolę.
Film był kręcony w Hiszpanii, natomiast sceny wewnątrz budynków – w studiu Cinecittà w Rzymie. Miasteczko „El Paso”, zbudowane specjalnie na potrzeby filmu na pustyni w prowincji Almería, wciąż istnieje i jest udostępnione do zwiedzania dla turystów. Natomiast „Agua Caliente” w rzeczywistości nazywa się Albaricoques i jest małym miasteczkiem na równinie Níjar w Hiszpanii.
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Za kilka dolarów więcej w bazie IMDb (ang.)
- Za kilka dolarów więcej w bazie Filmweb
| ||||||||||
