Zaburzenia schizoafektywne (ang. schizoaffective disorder) – grupa zaburzeń charakteryzująca się połączeniem objawów typowych dla zaburzeń afektywnych oraz schizofrenii. Objawy pojawiają się zwykle w 4 dekadzie życia. Zaburzenie to objawia się nawracaniem stanów schizo-afektywnych, przedzielonych dość długimi okresami wolnymi od zaburzeń. Obniżenie zdolności przystosowania do warunków życiowych jest większe niż w chorobach afektywnych ale mniejsze niż w schizofrenii.
Wyróżnia się trzy typy: depresyjny, maniakalny, mieszany[1].
Pojęcie psychozy schizoafektywnej (ang. schizoaffective psychosis) zaproponował w 1933 roku Jacob S. Kasanin[2].
↑Jacek Wciórka: Zaburzenia schizoafektywne. W: Bilikiewicz A, Pużyński S, Rybakowski J, Wciórka J (red.): Psychiatria. Tom II. Psychiatria kliniczna. Wrocław: Wydawnictwo Medyczne Urban & Partner, 2002, s. 307-317. ISBN 83-87944-72-6.
↑Kasanin J. The acute schizoaffective psychoses. „Am J Psychiatry”. 90, s. 97-126, 1933. DOI: 10.1176/appi.ajp.90.1.97.
