Zadrugizm

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Zadrugizm, narodowy kolektywizm[1]nacjonalistyczna ideologia polityczna autorstwa Jana Stachniuka, proponowana przed wojną przez ruch Zadruga. Czasem określana jako odmiana narodowego komunizmu[2]. Bywa również określana jako totalitarna[3] oraz zaliczana do nurtów faszyzmu, jednak Stachniuk negatywnie oceniał zarówno odmiany faszyzmu, jak i stalinizm[4].

Program gospodarczy proponowany przez Stachniuka był wprost wzorowany na rozwiązaniach z Rosji radzieckiej[4]. Proponował on utworzenie Centralnego Organu Dyspozycyjnego, mającego rozporządzać siłami wytwórczymi bezklasowego, scalonego „narodu robotników”, zorganizowanego na wzór „społeczności mrówek lub termitów”. Jego wola miała być determinowana przez „awangardę narodu”, będącą jednocześnie „elitą wartości biologicznej”. Podrzędnymi jednostkami państwowymi miały być przedstawicielstwa terytorialne, syndykaty wytwórców i spółdzielnie spożywców[5]. Motywacja ekonomiczna miała być oparta na „entuzjazmie zadrużnym”[6].

Polityczno-gospodarcze koncepcje Stachniuka ściśle łączą się z jego filozofią kulturalizmu, zakładając konieczność przeprowadzenia tzw. „rewolucji kulturalnej” w celu wprowadzenia ustroju kolektywnego[7]. Zadrużanie postulowali odrzucenie wszystkich elementów kultury narodowej, które stałyby w sprzeczności z wymogami postulowanego przezeń „współczesnego życia narodu”[8].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Stachniuk 1935 ↓, Rozdział IV. Drogi wyjścia.
  2. Robert Jurszo: Zadruga - neopoganizm w służbie narodu, cz. 2. ioh.pl. [dostęp 2016-09-08].
  3. Tomasiewicz 2012 ↓, s. 122.
  4. a b Jarosław Tomasiewicz. Jan Stachniuk – nazista czy „narodowy bolszewik”?. „Żaden. Pismo opozycji antysystemowej”. Nr 15, wiosna 1997. 
  5. Stachniuk 1935 ↓, Rozdział XI. Czynniki rozwoju.
  6. Stachniuk 1935 ↓, Rozdział X. Równowaga dynamiczna gospodarstwa.
  7. Narodowi Kolektywiści przeciw kapitalistycznym wypaczeniom. antykapitalizm.pl, 2016-04-28. [dostęp 2016-09-14]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-09-17)].
  8. Tomasiewicz 2012 ↓, s. 120.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]