Zagłębie Sosnowiec (piłka nożna)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania
Zagłębie Sosnowiec S.A.
Ilustracja
Logo klubu
Pełna nazwa

Zagłębie Sosnowiec
Spółka Akcyjna
w Sosnowcu

Przydomek

Zagłębiacy, Chłopcy znad Brynicy

Barwy

czerwono-zielono-białe

Data założenia

1906

Debiut w najwyższej lidze

20 marca 1955
Zagłębie – Górnik Radlin 4:0

Liga

I liga

Państwo

 Polska

Województwo

 śląskie

Siedziba

Sosnowiec

Adres

ul. Kresowa 1
41-200 Sosnowiec

Stadion

ArcelorMittal Park

Sponsor techniczny

Hummel

Prezes

Arkadiusz Aleksander

Trener

Dariusz Dudek

Asystent trenera

Łukasz Matusiak
Grzegorz Bąk

Stroje
domowe
Stroje
wyjazdowe
Strona internetowa

Zagłębie Sosnowiecpolski klub piłkarski z Sosnowca. Od sezonu 2019/2020 klub po roku przerwy występuje w I lidze po spadku z Ekstraklasy w sezonie 2018/2019.

Historia[edytuj | edytuj kod]

Od KS Milowice do Unionu Sosnowiec[edytuj | edytuj kod]

Pierwsza organizacja sportowa na terenie Sosnowca powstała w 1906 r. – przy hucie „Milowice” w dzielnicy o tej samej nazwie. Wśród założycieli powstałego wówczas klubu sportowego byli: Aleksander Rene, Edward Michałowski i Józef Komander. Powstała drużyna nie miała stałego boiska – w piłkę grano praktycznie wszędzie tam, gdzie się dało.

W 1908 m.in. za prowadzenia nielegalnego klubu, aresztowany i osadzony w więzieniu w Łodzi został jeden z jego założycieli Aleksander Rene. Wydawało się, że nowo powstały klub nie ma szans na przetrwanie zwłaszcza że gubernator piotrkowski (któremu administracyjnie podlegał Sosnowiec) odmówił pomocy w stworzeniu w mieście filii petersburskiego Unionu.

Pomimo tak niesprzyjających okoliczności Rene nie rezygnował i jeszcze w 1908 r. zwrócił się z prośbą wprost do władz Unionu. Tym razem sprawę udało się załatwić pozytywnie i jeszcze w tym samym roku klubik z Sosnowca mógł nosić dumne miano „TS Union”. Organizacją nowego klubu zajął się m.in. wypuszczony na wolność Aleksander Rene.

Wtedy też powstał pierwszy w mieście plac do gry (stadionem to jeszcze to miejsce trudno było nazwać) przy skrzyżowaniu ulic Swobodnej i Starososnowieckiej[1], gdzie starano się rozgrywać mecze z drużynami ościennych miast. Union grał w barwach białych z poprzecznie przechodzącym czerwonym pasem. Oprócz drużyny piłkarskiej w klubie istniały również sekcje: cyklistów i kręglarska. W składzie Unionu grali: Peterek, Kwapisz, Nalewka, Bińkowski, Rene, Pladek, Plich, Kandziora, Twardoch, Kiel, Brinwgwald, Lenger, bracia Heizelmannowie, Oskar[2].

Czasy Victorii, KS Sosnowiec i Unii[edytuj | edytuj kod]

Podczas I wojny światowej wszelka działalność sportowa w Sosnowcu uległa zawieszeniu. Drużynę piłkarską udało się reaktywować dopiero pod koniec 1918 r., kiedy przy Towarzystwie Kulturalno-Oświatowym „Świt” powstał klub TS „Victoria”. Drużyna przyjęła barwy biało-zielone, a w jej składzie możemy odnaleźć m.in. braci Kiepurów (przez krótki czas w klubie grał późniejszy słynny tenor Jan Kiepura), Filipkowskiego, Judę, Okularczyka, Muszyńskiego, Rolskiego, Siwka, Słomczyńskiego, Wieprzyckiego, Wiewiórkę i Zygmuntowskiego.

W 1919 r. powstał drugi z sosnowieckich klubów – TS Sosnowiec (przemianowany w 1921 r. na KS Sosnowiec), który poprzez kierownika Aleksandra Rene nawiązywał do wcześniejszych sosnowieckich klubów – KS Milowice i Unionu.

Już w 1922 r. sosnowieccy działacze piłkarscy podjęli rozmowy nad stworzeniem jednej, silnej organizacji sportowej. Niestety nie udało się im wówczas dojść do porozumienia.

Do szczebla ogólnokrajowego (pierwszej ligi) Victoria miała szansę awansować w 1928 r., kiedy to po wygraniu kieleckiej klasy A (Sosnowiec należał wówczas administracyjnie do województwa kieleckiego), w pierwszej rundzie eliminacji drużyna zagrała z Garbarnią Kraków i Pogonią Katowice. Spotkania te zakończyły się jednak znaczącymi porażkami klubu.

Brak sukcesów na arenie ogólnopolskiej skłoniły działaczy do ponownego podjęcia rozmów w sprawie fuzji. Ostatecznie realizacja śmiałych planów doszła do skutku dopiero w 1931 r., kiedy to na bazie Victorii i KS Sosnowiec stworzono Unię Sosnowiec. Nowa drużyna miała rozgrywać swoje mecze na boisku przy Alei Mireckiego (otwartym kilka lat wcześniej w 1926 r.). Pierwszym sprawdzianem nowej drużyny był mecz towarzyski z pierwszoligowym Ruchem Hajduki Wielkie zakończony zaszczytnym dla nowej drużyny remisem 1:1. Prezesem nowo utworzonego klubu został inż. Jerzy Bijasiewicz, a do zarządu weszli Bronisław Bitnerowski, Stanisław Iskry, Teofil Kubiczek i Aleksander Wiprzycki[3]. Wśród wybijających się graczy tego okresu widzimy: Dudka, Gwoździa, Słotę, Suwałę i Widawskiego. Klub oprócz sekcji piłki nożnej prowadził jeszcze sekcje: hokeja na lodzie, bokserską, gier sportowych, łyżwiarską, kolarską, motocyklową, lekkoatletyczną, tenisa ziemnego oraz turystyczno-krajoznawczą.

Unia Sosnowiec aż do wybuchu II wojny światowej swoją wyższość w klasie A udowadniała 4 -krotnie. W każdym z tych przypadków nie udawało się jednak awansować do pierwszej ligi.

Za pierwszym razem w 1933 r. drużyna zajęła drugie miejsce w pierwszej rundzie eliminacji za Naprzodem Lipiny (remis i porażka), a przed Olszą Kraków (zwycięstwo i porażka).

Trochę lepiej Unii poszło rok później, kiedy to odniosła zwycięstwo i remis nad Grzegórzeckim Kraków oraz remis i porażkę ze Śląsk Świętochłowice. Zajęte ponownie drugie miejsce nie dawało prawa do dalszych gier eliminacyjnych.

Ostatnią przed wojną szansę na awans drużyna z Sosnowca miała w 1939 r., którą jednak tak jak i poprzednio nie udało się wykorzystać. Co więcej Unia przegrała wówczas wszystkie cztery mecze i zajęła ostatnie miejsce w tabeli za Śląskiem Świętochłowice i Fablokiem Chrzanów.

W drużynie grał wtedy m.in. wyróżniający się junior, późniejszy prezes PZPN Wiesław Ociepka.

Późniejsze losy[edytuj | edytuj kod]

Podczas okupacji początkowo grano sporadycznie, potem przeprowadzano regularne konspiracyjne rozgrywki z udziałem zespołów z Czeladzi, Piasków, Dąbrowy Górniczej, Niwki, Będzina, Zagórza i Sosnowca.

 Ta sekcja jest niekompletna. Jeśli możesz, rozbuduj ją.

Afera korupcyjna[edytuj | edytuj kod]

2 sierpnia 2007 Wydział Dyscypliny PZPN za udział w największej w historii polskiego futbolu ujawnionej aferze korupcyjnej ukarał Zagłębie Sosnowiec degradacją o jedną klasę rozgrywkową, karą czterech ujemnych punktów oraz grzywną w wysokości 50 tys. złotych. Karą punktową klub ukarany został w sezonie 2007/08 zaś karą degradacji w sezonie 2008/09[4]. Później karę punktów przeniesiono na sezon 2008/09.

Powrót i spadek z Ekstraklasy[edytuj | edytuj kod]

27 maja 2018, po zwycięstwie 1:0 z Ruchem Chorzów, Zagłębie Sosnowiec po 10 latach wróciło do Ekstraklasy. 5 maja 2019 po porażce z Śląskiem Wrocław 2:4, Zagłębie spadło do I ligi.

Szkolenie Juniorów[edytuj | edytuj kod]

Klub szkoli 14 grup młodzieżowych od 6 latków do juniorów starszych. Od 2012 roku Zagłębie wprowadziło projekt szkolenia dla najmłodszych[5]. Który dba o przygotowania dzieci w wieku od 3 do 6 lat. W sumie Zagłębie szkoli ponad 300 młodych piłkarzy.

Dotychczasowe nazwy[edytuj | edytuj kod]

  • 1906 – Klub Sportowy Milowice
  • 1908 – Towarzystwo Sportowe Union Sosnowiec (jako filia Unionu Petersburg)
  • 1918 – Towarzystwo Sportowe Victoria Sosnowiec
  • 1919 – KS Sosnowiec
  • 1931 – Po fuzji KS Sosnowiec z Towarzystwem Sportowym Victoria Sosnowiec powstaje Unia Sosnowiec
  • 1945 – Robotniczy Klub Sportowy Sosnowiec
  • 1945 – Rejonowa Komenda Uzupełnień Sosnowiec
  • 1948 – ZKSM Unia Sosnowiec
  • 1949 – Zakładowy Klub Sportowy Stal Sosnowiec
  • 1962 – Górniczy Klub Sportowy Zagłębie Sosnowiec
  • 1990 – Klub Sportowy Zagłębie Sosnowiec
  • 1993 – Stal Sosnowiec
  • 1994 – Miejski Ośrodek Sportu i Rekreacji Sosnowiec
  • 1995 – Sosnowieckie Towarzystwo Sportowe Zagłębie Sosnowiec
  • 2001 – Zagłębie Sosnowiec Sportowa Spółka Akcyjna
  • 2004 – Zagłębie Sosnowiec Spółka Akcyjna

Sukcesy[edytuj | edytuj kod]

Statystyki drużyny[edytuj | edytuj kod]

Historia występów Zagłębia Sosnowiec w rozgrywkach ligowych

Rekordy[edytuj | edytuj kod]

W pierwszej lidze 36 sezonów: 1955-58, 60-85/86, 89/90-91/92, 2007/08, 2018/19

Europejskie puchary[edytuj | edytuj kod]

Information icon.svg Legenda do wszystkich tabel:

  • Q – runda eliminacyjna, 1/16, 1/8, 1/4, 1/2 – odpowiednia faza rozgrywek, Grupa – runda grupowa, 1r gr – pierwsza runda grupowa, 2r gr – druga runda grupowa, F – finał, R – runda, PO – play-off
  • k. – rzuty karne, los. – losowanie, Dogr. – dogrywka, w. – zasada bramek strzelonych na wyjeździe
Sezon Rozgrywki Runda Przeciwnik Dom Wyjazd Ogólnie
1962/1963 Puchar Zdobywców Pucharów Q Újpest FC 0–0 0–5 0–5
1963/1964 Puchar Zdobywców Pucharów 1R Grecja Olympiakos SFP 1–0 1–2 2–2, 0–2 (N)
1971/1972 Puchar Zdobywców Pucharów 1R Szwecja Åtvidabergs FF 3–4 1–1 4–5
1972/1973 Puchar UEFA 1R Portugalia Vitória Setúbal 1–0 1–6 2–6
1977/1978 Puchar Zdobywców Pucharów 1R Grecja PAOK FC 0–2 0–2 0–4
1978/1979 Puchar Zdobywców Pucharów 1R Austria SSW Innsbruck 2–3 1–1 3–4

Statystyki piłkarzy[edytuj | edytuj kod]

 Z tym tematem związana jest kategoria: Piłkarze Zagłębia Sosnowiec.

Królowie strzelców[edytuj | edytuj kod]

Najskuteczniejsi strzelcy[edytuj | edytuj kod]

W meczach rozgrywanych w ekstraklasie najwięcej bramek zdobyli:

  1. Andrzej Jarosik 113
  2. Józef Gałeczka 98
  3. Włodzimierz Mazur 79
  4. Ginter Piecyk 61
  5. Czesław Uznański 42

Reprezentanci Polski[edytuj | edytuj kod]

W reprezentacji Polski grało 19 zawodników Zagłębia[6]. Zaszczytu tego dostąpili:

Występy zawodników w I lidze[edytuj | edytuj kod]

Najwięcej meczów rozegrali:

  1. Roman Bazan 304
  2. Włodzimierz Mazur 282
  3. Wojciech Rudy 275
  4. Andrzej Jarosik 265
  5. Zbigniew Seweryn 263

Prezesi klubu (po II wojnie światowej)[edytuj | edytuj kod]

Stadion[edytuj | edytuj kod]

Zagłębiowski Park Sportowy został otwarty w 2023 r. Pojemność stadionu to 11600 widzów.

Kibice[edytuj | edytuj kod]

Kibice Zagłębia Sosnowiec przyjaźnią się z kibicami Legii Warszawa[7] (od połowy lat 70.), Olimpii Elbląg (od drugiej połowy 2004 roku), BKS Stal Bielsko-Biała od 1982 roku[8], a także od niedawna z kibicami Czuwaju Przemyśl.

Piłkarze[edytuj | edytuj kod]

Obecny skład[edytuj | edytuj kod]

Stan na 12 lutego 2021 roku.
Nr Poz. Piłkarz
6 PO Portugalia Joao Oliveira
7 NA Portugalia Goncalo Gregorio
8 PO Polska Szymon Pawłowski
9 PO Polska Mateusz Szwed
10 PO Portugalia Martim Maia
11 PO Słowacja Patrik Misak
13 BR Polska Krystian Stępniowski
14 PO Polska Filip Karbowy
16 OB Polska Dawid Ryndak
17 OB Polska Kacper Radkowski
18 OB Słowacja Lukas Duriska
Nr Poz. Piłkarz
19 NA Polska Michał Góral
21 PO Polska Nikolas Korzeniecki
22 OB Holandia Quentin Seedorf
23 BR Chorwacja Matko Perdijić
25 OB Polska Piotr Polczak
26 PO Polska Michał Masłowski
27 OB Polska Łukasz Turzyniecki
28 PO Polska Maciej Ambrosiewicz
30 PO Polska Patryk Małecki
34 BR Polska Szymon Frankowski
77 NA Polska Szymon Sobczak
94 OB Polska Dawid Gojny

Piłkarze na wypożyczeniu[edytuj | edytuj kod]

Nr Poz. Piłkarz
PO Polska Jakub Sinior (wypożyczony do Skra Częstochowa)
NA Polska Błażej Radwanek (wypożyczony do Garbarnia Kraków)

Sztab szkoleniowy[edytuj | edytuj kod]

Stan na 28 lutego 2022 roku
Funkcja Imię i Nazwisko
Trener Polska Artur Skowronek
Asystent trenera Polska Łukasz Matusiak
Asystent trenera Polska Grzegorz Bąk
Asystent Trenera Polska Damian Nowak
Trener bramkarzy Chorwacja Matko Perdijić
Kierownik drużyny Polska Marcel Płachta
Kierownik techniczny Polska Mirosław Janosz
Masażysta Polska Grzegorz Buczek
Trener przygotowania fizycznego Polska Artur Gołaś
Fizjoterapeuta Polska Krzysztof Wdowik

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. błędnie podano: przy Swobodnej i Staropogońskiej gdyż ulice te nie zbiegają się ze sobą i są dość odległe.
  2. Mirosław Ponczek – „Męska piłka nożna w stuleciu miasta Sosnowca 1902-2002” Sosnowiec 2002, s. 11.
  3. Tamże s. 19.
  4. 90minut.pl: Zagłębie Sosnowiec ukarane degradacją. 90minut.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-07-09)]..
  5. SZKÓŁKA PIŁKARSKA, akademia Sosnowiec, treningi dla dzieci | Zagłębie – O nas.
  6. Za „Polski Związek Piłki Nożnej. Zarys historii 1919 – 1994”, Warszawa 1994.
  7. gazeta.pl: Historia zgody Zagłębia i Legii Warszawa.
  8. Zgody Zagłębia Sosnowiec. kibicezaglebia.net. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-01-29)]..

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]