Przejdź do zawartości

Zajęczak buszmeński

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Zajęczak buszmeński
Bunolagus monticularis[1]
(O. Thomas, 1903)
Ilustracja
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

strunowce

Podtyp

kręgowce

Gromada

ssaki

Podgromada

żyworodne

Infragromada

łożyskowce

Rząd

zajęczaki

Rodzina

zającowate

Rodzaj

Bunolagus
O. Thomas, 1929[2]

Gatunek

zajęczak buszmeński

Synonimy
  • Lepus monticularis O. Thomas, 1903[3]
Kategoria zagrożenia (CKGZ)[4]

Zasięg występowania
Mapa występowania

Zajęczak buszmeński[5] (Bunolagus monticularis) – gatunek ssaka z rodziny zającowatych (Leporidae).

Zasięg występowania

[edytuj | edytuj kod]

Zajęczak buszmeński występuje endemicznie w środkowej części Karru w Południowej Afryce (wokół Victoria West, Beaufort West i Fraserburga, w Prowincji Przylądkowej Północnej i Zachodniej)[6]. Preferuje zarośla znajdujące się wzdłuż rzek sezonowych[7]. Na podstawie danych z 2016 roku, szacuje się, że na wolności żyje około 200 osobników, a ich populacja ciągle maleje[8].

Gatunek po raz pierwszy naukowo opisał w 1903 roku angielski zoolog Oldfield Thomas na łamach czasopisma The Annals of Magazine of Natural History[3]. O. Thomas przydzielił nowemu taksonowi nazwę Lepus monticularis[3]. Jako miejsce typowe autor wskazał Deelfontein w Kolonii Przylądkowej w RPA[3][9]. Jedyny przedstawiciel rodzaju zajęczak[5] (Bunolagus), który utworzył w 1929 roku również O. Thomas[2].

Autorzy Illustrated Checklist of the Mammals of the World uznają ten takson za gatunek monotypowy[6].

Etymologia

[edytuj | edytuj kod]
  • Bunolagus: gr. βουνος bounos „wzgórze”[10]; λαγoς lagos „zając”[11].
  • monticularis: łac. monticulus „górka”, zdrobnienie od mons, montis „góra”[3].

Morfologia

[edytuj | edytuj kod]

Wymiary

[edytuj | edytuj kod]

Długość ciała (bez ogona) 340–470 mm, długość ogona 70–108 mm, długość ucha 110–120 mm, długość tylnej stopy 90–120 mm. Jego masa ciała wynosi 1–1,5 kg[12].

Charakterystyka

[edytuj | edytuj kod]

Ma charakterystyczny ciemny pasek na policzku. Jego ogon jest beżowy z akcentami brązu, a futro jasne na brzuchu i szara na grzbiecie[7].

Rozmnażanie

[edytuj | edytuj kod]

Samice zakładają gniazda w norach, które mają zwykle kilkanaście centymetrów. Zwykle rodzą jedno młode w miocie. Młode rodzi się ślepe i jest w pełni zależne od matki. Waga po urodzeniu wynosi około 40-50 gramów. Ich sezon rozrodczy trwa zwykle od sierpnia do maja[7].

roślinożerne. Poszukują jej głównie wzdłuż rzek sezonowych. Najczęściej żywią się liśćmi oraz kwiatami roślin takich jak: Salsola oraz Lycium. W czasie pory deszczowej jedzą również trawy. Zjada również swoje odchody, aby uzupełnić braki witaminy B. Jest ona wytwarzana w jelitach przez znajdujące się tam bakterie[7].

Styl życia

[edytuj | edytuj kod]

Są zwierzętami nocnymi. W dzień ukrywają się przed drapieżnikami. Samce mają określone terytorium o powierzchni 15 ha, terytoria samic nakładają się na siebie[7].

Informacje

[edytuj | edytuj kod]

Żyje w małych populacjach. Spotykano go wiele razy od 1902 do 1948, jednak od 1979 roku nie obserwowano go na wolności. Ponownie odkryty w 1989 roku. Jest jednym z najbardziej zagrożonych zwierząt świata, na wolności pozostało prawdopodobnie ok. 250 osobników (dane z 2005 roku)[13].

Ochrona

[edytuj | edytuj kod]

Przyczyną spadku liczebności przedstawicieli tego gatunku jest utrata siedlisk. Tereny zalewisk rzek sezonowych są niewielki i są żyzne, przez co są przekształcane w pola uprawne. W ciągu 50 lat, ⅔ tych terenów zostało zaoranych. Ponadto nadmierny wypas bydła powoduje utratę schronienia przed drapieżnikami. Są one także obiektem polowań. W celu przeciwdziałania zmniejszaniu się populacji, rząd RPA stworzył projekt mający na celu zachęcić rolników do tworzenia rezerwatów dla tych zwierząt[7].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Bunolagus monticularis, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
  2. a b O. Thomas. On mammals from the Kaoko-Veld, South West Africa, obtained during Captain Shortridge’s fifth Percy Sladen and Kaffrarian Museum Expedition. „Proceedings of the Zoological Society of London”. 1929, s. 109, 1929. DOI: 10.1111/j.1469-7998.1929.tb07691.x. (ang.). 
  3. a b c d e O. Thomas. On a remarkable new hare from Cape Colony. „The Annals of Magazine of Natural History”. Seventh Series. 11, s. 78, 1903. (ang.). 
  4. A. Velázquez, J.A. Guerrero, Romerolagus diazi, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species 2019, wersja 2021-2 [dostęp 2021-09-20] (ang.).
  5. a b W. Cichocki, A. Ważna, J. Cichocki, E. Rajska-Jurgiel, A. Jasiński & W. Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii PAN, 2015, s. 56. ISBN 978-83-88147-15-9. (pol. • ang.).
  6. a b C.J. Burgin, D.E. Wilson, R.A. Mittermeier, A.B. Rylands, T.E. Lacher & W. Sechrest: Illustrated Checklist of the Mammals of the World. Cz. 1: Monotremata to Rodentia. Barcelona: Lynx Edicions, 2020, s. 282. ISBN 978-84-16728-34-3. (ang.).
  7. a b c d e f Rania Awaad, Bunolagus monticularis (riverine rabbit) [online], Animal Diversity Web [dostęp 2024-10-11] (ang.).
  8. Bunolagus monticularis, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species [dostęp 2024-10-11] (ang.).
  9. D.E. Wilson & D.M. Reeder (red.): Species: Bunolagus monticularis. [w:] Mammal Species of the World. A Taxonomic and Geographic Reference (Wyd. 3) [on-line]. Johns Hopkins University Press, 2005. [dostęp 2020-10-14].
  10. Jaeger 1944 ↓, s. 36.
  11. Jaeger 1944 ↓, s. 119.
  12. S. Schai-Braun & K. Hackländer: Family Leporidae (Hares and Rabbits). W: D.E. Wilson, T.E. Lacher, Jr & R.A. Mittermeier: Handbook of the Mammals of the World. Cz. 6: Lagomorphs and Rodents I. Barcelona: Lynx Edicions, 2016, s. 112. ISBN 978-84-941892-3-4. (ang.).
  13. Animal Info – Riverine Rabbit. animalinfo.org. [dostęp 2009-05-03]. (ang.).

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]