Zajezierze (Dzierkowszczyzna)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Zajezierze
Państwo

 Białoruś

Obwód

 witebski

Rejon

głębocki

Sielsowiet

Koroby

Położenie na mapie obwodu witebskiego
Mapa konturowa obwodu witebskiego, po lewej znajduje się punkt z opisem „Zajezierze”
Położenie na mapie Białorusi
Mapa konturowa Białorusi, u góry znajduje się punkt z opisem „Zajezierze”
Ziemia55°03′28″N 27°34′09″E/55,057778 27,569167

Zajezierze – obecnie część wsi Dzierkowszczyzna na Białorusi, w obwodzie witebskim, w rejonie głębockim, w sielsowiecie Koroby.

Dawniej samodzielna miejscowość.

Historia[edytuj | edytuj kod]

W czasach zaborów ówczesny zaścianek leżał w gminie Norzyca, w powiecie wilejskim w guberni wileńskiej Imperium Rosyjskiego.

W dwudziestoleciu międzywojennym wieś a następnie kolonia leżała w Polsce, w województwie wileńskim[a], w powiecie duniłowickim (od 1926 postawskim), w gminie Norzyca, a następnie w gminie Głębokie.

Według Powszechnego Spisu Ludności z 1921 roku zamieszkiwało tu 245 osób, wszystkie były wyznania rzymskokatolickiego. Jednocześnie 243 mieszkańców zadeklarowało polską a 2 białoruską przynależność narodową. Było tu 59 budynków mieszkalnych[1]. W 1931 w 69 domach zamieszkiwało 266 osób[2].

Wierni należeli do parafii rzymskokatolickiej w Dzierkowszczyźnie. Miejscowość podlegała pod Sąd Grodzki w Głębokiem i Okręgowy w Wilnie; właściwy urząd pocztowy mieścił się w Głębokiem[3].

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

  1. Przynależność wojewódzka zmieniała się. Wieś leżała w województwie nowogródzkim (1921–1922), w Ziemi Wileńskiej (1922–1926) i w województwie wileńskim (od 1926)

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Skorowidz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej: opracowany na podstawie wyników pierwszego powszechnego spisu ludności z dn. 30 września 1921 r. i innych źródeł urzędowych., t. 7, część 2, 1924, s. 30.
  2. Wykaz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej, t. 1, Warszawa 1938, s. 42.
  3. Skorowidz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej z oznaczeniem terytorjalnie im właściwych władz i urzędów oraz urządzeń komunikacyjnych, Przemyśl, Warszawa 1933, s. 1973.