Zamach na autobus w Megiddo

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Zamach na autobus w Megiddo
Państwo

 Izrael

Miejsce

Megiddo

Data

5 czerwca 2002

Godzina

7:15

Liczba zabitych

18 osób

Liczba rannych

43 osoby

Typ ataku

samobójczy zamach bombowy

Sprawca

Palestyński Islamski Dżihad

Położenie na mapie Izraela
Mapa konturowa Izraela, u góry znajduje się punkt z opisem „miejsce zdarzenia”
Ziemia32°34′22″N 35°11′31″E/32,572778 35,191944

Zamach na autobus w Megiddo – zamach terrorystyczny przeprowadzony w dniu 5 czerwca 2002 roku w autobusie na skrzyżowaniu Megiddo przy kibucu Megiddo na północy Izraela. W zamachu zginęło 17 osób (plus zamachowiec samobójca), a 43 osoby zostały ranne. Odpowiedzialność za zamach wziął na siebie Palestyński Islamski Dżihad.

Okoliczności zamachu[edytuj | edytuj kod]

W lipcu 2000 roku premier Ehud Barak (lider lewicowej Izraelskiej Partii Pracy) rozpoczął negocjacje z przewodniczącym Autonomii Palestyńskiej Jasirem Arafatem. Rozmowy prowadzono w Camp David z udziałem amerykańskiego prezydenta Billa Clintona. Barak złożył Arafatowi propozycję zakończenia konfliktu izraelsko-palestyńskiego, idąc na największe ustępstwa w dziejach (m.in. uznając podział Jerozolimy na części żydowską i arabską, w której miałaby powstać stolica przyszłego państwa palestyńskiego). Arafat jednak odrzucił te propozycje. W konsekwencji 28 września 2000 roku wybuchło palestyńskie powstanie – intifada Al-Aksa. Fiasko wysiłków pokojowych i eskalacja przemocy w Autonomii Palestyńskiej połączone z serią zamachów terrorystycznych w Izraelu doprowadziły do rozpadu koalicji rządowej. W tej sytuacji Ehud Barak ogłosił 10 grudnia 2000 roku przyspieszone wybory. W dniu 7 marca 2001 roku odbyły się bezpośrednie wybory premiera, które wygrał lider prawicowego Likudu Ariel Szaron. Przyjął on politykę zdecydowanej odpowiedzi na palestyński terror, przeprowadzając między innymi operację „Ochronna Tarcza”, w trakcie której na początku 2002 roku Siły Obronne Izraela zajęły większość miast Autonomii Palestyńskiej. W dniu 3 maja 2002 roku zakończono większość działań operacyjnych, pozostawiając godzinę policyjną na zajętych obszarach. W odpowiedzi nastąpiła seria krwawych zamachów terrorystycznych przeprowadzanych przez terrorystów-samobójców.

Przebieg zamachu[edytuj | edytuj kod]

Pomnik ofiar zamachu
Pierwsza tablica upamiętniająca ofiary zamachu

W środę 5 czerwca 2002 roku palestyński zamachowiec-samobójca przyjechał samochodem typu van Renault na skrzyżowanie Megiddo drogi nr 66 z drogą nr 65. W samochodzie znajdowało się kilkadziesiąt kilogramów materiałów wybuchowych. Zamachowiec zdetonował ładunek wybuchowy, gdy do skrzyżowania zbliżył się autobus linii Egged nr 830 jadący z Tel Awiwu do Tyberiady. Do wybuchu doszło o godziny 7.15 rano w odległości około 50 metrów od skrzyżowania. Bomba wybuchła w momencie, gdy autobus przejeżdżał przy samochodzie zamachowcy, dokładnie na wysokości zbiornika paliwa autobusu. Wybuch wyrzucił część pasażerów z autobusu, dzięki czemu niektórzy z nich przeżyli. Zniszczony autobus stanął w płomieniach. Przybyli na miejsce zamachu ratownicy nie byli w stanie wejść do wnętrza autobusu, gdyż panowała tam ekstremalnie wysoka temperatura[1].

W zamachu zginęło 13 izraelskich żołnierzy oraz 4 cywili (a także zamachowiec-samobójca). Ranne zostały 43 osoby, z czego większość stanowili żołnierze na przepustkach.

Lista zabitych[1]:

  • kapral Liron Awitan, 19 lat, z Hadery[2]
  • kapral Awraham Barzilaj, 19 lat, z Netanji[3]
  • kapral Denis Blumin, 20 lat, z Hadery[4]
  • starszy sierżant Eliran Buskila, 21 lat, z Hadery[5]
  • starszy sierżant Cewi Gelberd, 20 lat, z Hadery[6]
  • sierżant Wioletta Chizgajew, 20 lat, z Hadery[7]
  • starszy sierżant Genadi Isakow, 21 lat, z Hadery[8]
  • sierżant Sari’el Kac, 21 lat, z Hadery[9]
  • kapral Wladimir Morari, 19 lat, z Hadery[10]
  • sierżant Jigal Nedipur, 22 lata, z Netanji
  • sierżant Dotan Reisel, 22 lata, z Hadery[11]
  • starszy sierżant Dawid Stanislawski, 23 lata, z Netanji[12]
  • sierżant Siwan Wiener, 19 lat, z Holonu[13]
  • Cijjon Agmon, 50 lat, z Hadery[14]
  • Adi Dahan, 17 lat z Afuli[15]
  • Szimon Timsit, 35 lat, z Tel Awiwu[16]
  • Elijjahu Timsit, 32 lata, z Sederot[17]

Odpowiedzialność za zamach wziął na siebie Palestyński Islamski Dżihad. W wydanym oświadczeniu powiedział, że zamach został przeprowadzony w 35. rocznicę wybuchu wojny sześciodniowej, w której Izrael zajął terytorium Strefy Gazy, Samarii i Judei[18].

Konsekwencja zamachu[edytuj | edytuj kod]

W godzinę po zamachu duże zgrupowanie Sił Obronnych Izraela wkroczyło do miasta Dżanin, uznanego przez Izrael za twierdzę palestyńskich terrorystów. Izraelczycy działania te nazwali „rutynowym patrolem”. Władze Autonomii Palestyńskiej oficjalnie potępiły zamach, odrzucając oskarżenie Izraela, który obarczył Jasira Arafata odpowiedzialnością za atak.

W dwa dni po zamachu do Izraela przyleciał dyrektor Centralna Agencja Wywiadowcza George Tenet. Przeprowadził on rozmowy z izraelskimi i palestyńskimi przywódcami, usiłując nakłonić ich do wznowienia negocjacji i powstrzymania fali zamachów terrorystycznych. Szef palestyńskich negocjatorów Sa’ib Urajkat powiedział: „W odpowiedzi na zamach powinno nastąpić wznowienie procesu pokojowego”[19]. Strona izraelska w odpowiedzi postawiła dwa warunki: zaprzestanie samobójczych ataków terrorystycznych i przeprowadzenie szeroko zakrojonych reform w Autonomii Palestyńskiej. George Tenet omówił wówczas kwestie zreformowania palestyńskich sił bezpieczeństwa. Arafat zaproponował połączenie dziesięciu różnych palestyńskich formacji i utworzenia z nich trzech agencji bezpieczeństwa. Kwestie te były później omawiane przez premiera Ariela Szarona podczas spotkania 10 czerwca 2002 roku z prezydentem George’em Bushem w Białym Domu[20].

Gdy zawiodły wszelkie próby dyplomatycznego rozwiązania konfliktu, izraelska armia rozpoczęła 22 czerwca 2002 roku operację „Zamknięta droga”. Izraelczycy ponownie zajęli wszystkie duże miasta Autonomii Palestyńskiej i wystawili wojskowe punkty kontrolne na wszystkich drogach. W ten sposób ograniczono komunikację pomiędzy palestyńskimi grupami terrorystycznymi działającymi w różnych miastach. W wielu miejscach doszło wówczas do walk.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b Suicide bombing at Megiddo junction, June 5, 2002. [w:] Israel Ministry of Foreign Affairs [on-line]. [dostęp 2015-04-18]. (ang.).
  2. ↑ Cpl Liron Avitan. [w:] Israel Ministry of Foreign Affairs [on-line]. [dostęp 2015-04-18]. (ang.).
  3. ↑ Cpl Avraham Barzilai. [w:] Israel Ministry of Foreign Affairs [on-line]. [dostęp 2015-04-18]. (ang.).
  4. ↑ Cpl Dennis Blumin. [w:] Israel Ministry of Foreign Affairs [on-line]. [dostęp 2015-04-18]. (ang.).
  5. ↑ St.-Sgt. Eliran Buskila. [w:] Israel Ministry of Foreign Affairs [on-line]. [dostęp 2015-04-18]. (ang.).
  6. ↑ St.-Sgt. Zvi Gelberd. [w:] Israel Ministry of Foreign Affairs [on-line]. [dostęp 2015-04-18]. (ang.).
  7. ↑ Sgt. Violetta Hizgayev. [w:] Israel Ministry of Foreign Affairs [on-line]. [dostęp 2015-04-18]. (ang.).
  8. ↑ St.-Sgt. Ganadi Issakov. [w:] Israel Ministry of Foreign Affairs [on-line]. [dostęp 2015-04-18]. (ang.).
  9. ↑ Sgt. Sariel Katz. [w:] Israel Ministry of Foreign Affairs [on-line]. [dostęp 2015-04-18]. (ang.).
  10. ↑ Cpl. Vladimir Morari. [w:] Israel Ministry of Foreign Affairs [on-line]. [dostęp 2015-04-18]. (ang.).
  11. ↑ Sgt. Dotan Reisel. [w:] Israel Ministry of Foreign Affairs [on-line]. [dostęp 2015-04-18]. (ang.).
  12. ↑ St.-Sgt. David Stanislavksy. [w:] Israel Ministry of Foreign Affairs [on-line]. [dostęp 2015-04-18]. (ang.).
  13. ↑ Sgt. Sivan Wiener. [w:] Israel Ministry of Foreign Affairs [on-line]. [dostęp 2015-04-18]. (ang.).
  14. ↑ Zion Agmon. [w:] Israel Ministry of Foreign Affairs [on-line]. [dostęp 2015-04-18]. (ang.).
  15. ↑ Adi Dahan. [w:] Israel Ministry of Foreign Affairs [on-line]. [dostęp 2015-04-18]. (ang.).
  16. ↑ Shimon Timsit. [w:] Israel Ministry of Foreign Affairs [on-line]. [dostęp 2015-04-18]. (ang.).
  17. ↑ Eliyahu Timsit. [w:] Israel Ministry of Foreign Affairs [on-line]. [dostęp 2015-04-18]. (ang.).
  18. ↑ Albert Robinson: Sixteen killed as car bomb explodes alongside bus at Megiddo junction. [w:] Pravda [on-line]. 2002-06-05. [dostęp 2015-04-18]. (ang.).
  19. ↑ Albert Robinson: Suicide Car Bomb Kills At Least 18 In Israel. [w:] Rense.com [on-line]. [dostęp 2015-04-18]. (ang.).
  20. ↑ Bombing of bus triggers claims, condemnation. [w:] CNN [on-line]. 2002-06-05. [dostęp 2015-04-18]. (ang.).
Ataki terrorystyczne przeciwko Izraelczykom w latach 2000–2009
2000
2001
2002
2003
2004
2005
2006
2007
2008
2009
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Zamach_na_autobus_w_Megiddo&oldid=66524658”