Książ
|
||
 nr rej. A/4627/481 z 25.02.1958 i 31.12.1998 |
||
 |
||
| Państwo |  Polska |
|
| Miejscowość | Wałbrzych (dzielnica Książ) | |
| Adres | ul. Piastów Śląskich 1 | |
| Ukończenie budowy | (k. XIII) XV–XVII, 1722–24, 1908–15 | |
|
Położenie na mapie Wałbrzycha
 Zamek Książ
|
||
|
Położenie na mapie województwa dolnośląskiego
Zamek Książ
|
||
|
Położenie na mapie Polski
Zamek Książ
|
||
 50°50′31,90″N 16°17′29,64″E/50,842194 16,291567 |
||
| Strona internetowa | ||
Książ (niem. Fürstenstein)[1] – zespół rezydencjalny znajdujący się w Wałbrzychu przy ulicy Piastów Śląskich 1 w dzielnicy Książ, na terenie Książańskiego Parku Krajobrazowego[2][3]. Znajduje się na Szlaku Zamków Piastowskich. Obejmuje trzeci co do wielkości zamek w Polsce (po zamku w Malborku i Zamku Królewskim na Wawelu)[4]. Jego niewielka część, w tym znajdujący się w części centralnej zamek piastowski, jest udostępniona zwiedzającym.
Spis treści
Historia[edytuj]
Został wybudowany w latach 1288–1292 przez księcia świdnicko-jaworskiego Bolka I Surowego, na miejscu dawnego grodu drewnianego zniszczonego w 1263 przez Przemysła Ottokara II[5][6]. Bolko I przeniósł do nowo wybudowanego zamku swoją siedzibę z Lwówka[6]. Budynek rozbudował jego wnuk, Bolko II Mały[6]. Po śmierci księżnej Agnieszki w 1392 roku i wygaśnięciu linii Książ wraz z resztą księstwa przeszedł pod berło monarchy czeskiego, Wacława IV i stał się siedzibą kolejnych starostów, nie zawsze lojalnych wobec królów[6][7]. Jerzy von Stein, który na czele wojsk węgierskich i wrocławskich odbił zamek, poczynił starania o odbudowę i powiększenie zamku, co też się stało w latach 1483–1490[6][7]. W 1497 król czeski i węgierski Władysław II Jagiellończyk zdecydował się sprzedać zamek swojemu dworzaninowi, Janowi von Schellenbergowi, który następnie sprzedał go w 1503 rodzinie von Haugwitzów z Głubczyc[7].
W 1509 roku został oddany lub sprzedany wraz z rozległymi majątkami w dzierżawę pochodzącej z Miśni i osiadłej od XIV w. w okolicy Jeleniej Góry rodzinie Hochbergów (która w 1714 zmieniła nazwisko na Hochberg)[6][7][8]. W 1603 albo 1605 roku Hochbergowie, przyszli właściciele Wałbrzycha, otrzymali zamek i przynależne do niego dobra jako wolną własność dziedziczną rodu[7][8]. W czasie wojny trzydziestoletniej Książ kilkakrotnie ulegał częściowemu zniszczeniu i był plądrowany[9]. Zniszczone umocnienia przebudowano w 1648 na tarasy ogrodowe w stylu francuskim[6]. Przebudowę w stylu barokowym zlecił w latach 1705–1732 Konrad Ernst Maksymilian von Hochberg. Budowniczym był Feliks Antoni Hammerschmidt[6].
W XIX i XX wieku w zamku gościło wiele sław, wśród nich Izabela Czartoryska, Zygmunt Krasiński, car Mikołaj I Romanow, Winston Churchill i inni[6]. W latach 1909–1923 książę Jan Henryk XV Hochberg książę von Pless dokonał kolejnej przebudowy, m.in. dobudował nowe skrzydło i zmodernizował tarasy z fontannami[9][6]. Przed I wojną światową wybudowano także palmiarnię w Lubiechowie i urządzono ogród japoński[9]. Ostatnią z rodziny Hochbergów na zamku była Maria Teresa Oliwia Hochberg von Pless, zmuszona w 1940 do opuszczenia Książa[10]. Od lat 20. XX wieku, ze względu na problemy rodzinne i finansowe Hochbergów, Książ powoli podupadał.
W 1941 roku władze III Rzeszy przejęły zamek, a Organizacja Todt przystąpiła do przekształcania zamku w jedną z kwater Adolfa Hitlera[6][10]. Podczas przebudowy zniszczono większość zabytkowego wystroju wnętrza. Przed głównym portalem wydrążono szyb windowy głębokości 40 metrów, a pod zamkiem tunele i podziemny schron[6][10](podziemia są udostępnione dla turystów od 1 kwietnia 2016[11]). W tym czasie w zamku przechowywano część zbiorów berlińskiej Biblioteki Państwowej[8]. Według niektórych badaczy była to mistyfikacja - w rzeczywistości pod obiektem powstał podziemny kompleks, mający służyć jako fabryka sprzętu wojskowego, depozyt cennych przedmiotów oraz tajnych dokumentów, a także, podobnie jak cała okolica, miejsce badań nad bronią atomową[12].
Po drugiej wojnie światowej Książ znalazł się w granicach Polski. Zamek został zdewastowany i splądrowany przez stacjonujące w nim po przejściu frontu wojska radzieckie[6][13]. W latach 1956–1962 niszczejący Książ został zabezpieczony, a w 1974 rozpoczęto prace renowacyjne[13][8]. Od 1971 w podziemiach znajduje się Dolnośląskie Obserwatorium Geofizyczne, podległe pod Instytut Geofizyki Polskiej Akademii Nauk[13].
Do 1973 roku Książ znajdował się na terenie wsi o tej samej nazwie[14], ostatecznie włączonej w granice miasta Wałbrzycha[15].
Filia Groß-Rosen[edytuj]
W czasie II wojny światowej, w latach 1944–1945 w Książu znajdowała się filia niemieckiego obozu koncentracyjnego Groß-Rosen[16].
Pożar zamku[edytuj]
10 grudnia 2014 roku około godziny 14:00 we wschodniej części poddasza zamku wybuchł pożar, w wyniku którego spaliła się znaczna część poddasza i dachu. Z oszacowanych strat wynika, że uszkodzone zostało około 500 m² dachu i poddasza. Z zamku ewakuowano turystów i pracowników. Do 13 grudnia 2014 roku nie był on dostępny dla turystów. W akcji gaśniczej uczestniczyło 37 zastępów straży pożarnej z całego województwa dolnośląskiego. Śledztwo wykazało, że do pożaru przyczynili się pracownik i szef z jednej z wynajętych firm prowadzących na dachu prace remontowe. Przyczyną pożaru miało być nieumiejętne posługiwanie się palnikiem gazowym przez jednego z pracowników na zlecenie szefa firmy, która prowadziła prace remontowe. Wałbrzyska prokuratura postawiła dwóm mężczyznom zarzut nieumyślnego spowodowania pożaru. Mężczyźni przyznali się do winy[17][18]. W kwietniu 2015 zakończono odbudowę dachu, który uległ zniszczeniu przez pożar. Koszt remontu zniszczonego dachu wyniósł 520 tysięcy złotych[19].
W wyniku sprawnie prowadzonej akcji ratowniczo-gaśniczej straty zostały zminimalizowane m.in udało się uniknąć zalania znajdującej się bezpośrednio pod miejscem powstania pożaru bezcennej sali Maximiliana.
Zabytki[edytuj]
Według rejestru Narodowego Instytutu Dziedzictwa na listę zabytków wpisane są[20]:
- zespół rezydencjonalny:
- zamek, z końca XIII w., przebudowany w XV–XVII w., w latach 1722–24[21], w latach 1908–15
- dwie oficyny, z lat 1722–24, 1910 r.
- budynek bramny, z lat 1718–19, 1890 r.
- budynek nr 5, dawny urząd podatkowy, z XIX/XX w.
- budynek nr 6, dawna pralnia, obecnie hotel „Mariówka”, z XIX/XX w.
- budynek nr 7, dawny areszt, obecnie hotel, z XIX/XX w.
- budynek nr 7 a, z bramą gospodarczą wschodnią, z XIX/XX w.
- dawna kuźnia, z XIX/XX w.
- mury obronne, oporowe i graniczne, z basztami, bramami, mostami i tarasami, z XVI–XX w.
- pawilon parkowy, z lat 1732–34, 1883 r.
- brama główna, ul. Jeździecka, z lat 1722–24
- brama parkowa, ul. Jeździecka, z lat 1722–24
- park przy pałacu, z XVIII–XX w.
- założenie parkowe z budynkami:
- park romantyczny, z XVIII–XX w.
- kuźnia, murowano-szachulcowa, ul. Jeździecka 5, z początku XX w.
- leśniczówka, murowano-szachulcowa, ul. Jeździecka 9, z początku XX w.
- stodoła, murowano-szachulcowa, ul. Jeździecka, z początku XX w.
- zespół stadniny koni, z 1824 r.:
- pięć stajni
- ujeżdżalnia
- wozownia
- zamek Stary Książ, ruina romantyczna, z 1794 r.
- budynki w zespole zamku Książ → Świebodzice, ul. Wałbrzyska 44–46:
- domy szwajcarskie: I, II
- brama wjazdowa na teren zespołu
Zagospodarowanie turystyczne[edytuj]
Zamek Książ wraz z wnętrzami jest udostępniony do zwiedzania. W kompleksie znajdują się także część gastronomiczna i hotel. W pomieszczeniach stajennych mieści się Stado Ogierów Książ.
Szlaki turystyczne[2][edytuj]
zielony – Szlak Zamków Piastowskich
czerwony – Cis Bolko – Zamek Książ – Świebodzice – Witoszów Górny – Bystrzyca Górna
– Szlak Ułanów Legii Nadwiślańskiej
Galeria[edytuj]
-
Fasada wschodnia zamku
-
Budynek bramny
-
Komnata Maximiliana
-
Zamek „Stary Książ”, ruina romantyczna
-
Książańskie tarasy
-
Rzeźba lwa przy wejściu na plac zamkowy
-
Makieta zamku w Parku Miniatur w Kowarach
_-_9_.08._2009_r..JPG)
_MWDSC00226.JPG)
Przypisy[edytuj]
- ↑ Polska nazwa ustalona Rozporządzeniem Ministrów Administracji Publicznej i Ziem Odzyskanych z dnia 1 czerwca 1948 r. o przywróceniu i ustaleniu urzędowych nazw miejscowości, M.P. z 1948 r. Nr 59, poz. 363
- ↑ a b Sudety Środkowe. Skala 1:40000. Wyd. 6. Jelenia Góra: Wydawnictwo Turystyczne Plan, 2011. ISBN 978-83-62917-84-6.
- ↑ Wykaz urzędowych nazw miejscowości w Polsce. Warszawa: Wyd. Akcydensowe, 1980–82
- ↑ Czerwiński 1996 ↓, s. 233.
- ↑ Czerwiński 1996 ↓, s. 233–234.
- ↑ a b c d e f g h i j k l m Izabela Kaczyńska, Tomasz Kaczyński: Polska. Najciekawsze zamki. Warszawa: Sport i Turystyka, 2001, s. 41-46. ISBN 83-7200-871-X.
- ↑ a b c d e Czerwiński 1996 ↓, s. 234.
- ↑ a b c d Historia - Zamek Książ (pol.). Zamek Książ. [dostęp 2013-12-08].
- ↑ a b c Czerwiński 1996 ↓, s. 235.
- ↑ a b c Czerwiński 1996 ↓, s. 236.
- ↑ Zamek Książ. Wreszcie będziemy mogli zwiedzać tajemnicze podziemia
- ↑ Jerzy Rostkowski, Podziemia III Rzeszy', Poznań 2015, ISBN 978-83-7510-642-8
- ↑ a b c Czerwiński 1996 ↓, s. 237.
- ↑ Spis miejscowości Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej. Warszawa: Wydawnictwa Komunikacji i Łączności, 1967
- ↑ Słownik geograficzno-krajoznawczy Polski. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1983, s. 338. ISBN 83-01-034-81-5.
- ↑ Abraham Kajzer: Za drutami śmierci. Wałbrzych, Muzeum Gross-Rosen: 2013.
- ↑ [1]
- ↑ [2]
- ↑ Dach Książa po pożarze prawie odbudowany
- ↑ Rejestr zabytków nieruchomych woj. dolnośląskiego. Narodowy Instytut Dziedzictwa. [dostęp 2012-10-19]. s. 184–185.
- ↑ Łuczyński Romuald M. Zamki, dwory i pałace w Sudetach, Legnica, 2008, s. 214
Bibliografia[edytuj]
- Janusz Czerwiński: Sudety. Przewodnik. Warszawa: Sport i Turystyka, 1996, s. 233–240. ISBN 83-7079-677-X.
Linki zewnętrzne[edytuj]
- Wirtualny spacer po Zamku Książ
- Zamek Książ na archiwalnych i współczesnych fotografiach
- Zamek Książ w Serwisie Turystycznym Dolnego Śląska
- Wirtualne zwiedzanie zamku
- Modernizacja Zamku Książ
|
||||||||
