Zamek w Kudryńcach

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Zamek w Kudryńcach
Ilustracja
Państwo

 Austro-Węgry

Miejscowość

Kudryńce

Typ budynku

zamek

Zniszczono

XIX w. ?

Pierwszy właściciel

Mikołaj Herburt

Kolejni właściciele

rodzina Humieckich, Bartfeldowie

Położenie na mapie obwodu tarnopolskiego
Mapa konturowa obwodu tarnopolskiego, blisko dolnej krawiędzi po prawej znajduje się punkt z opisem „Zamek w Kudryńcach”
Położenie na mapie Ukrainy
Mapa konturowa Ukrainy, po lewej znajduje się punkt z opisem „Zamek w Kudryńcach”
Ziemia48°36′53″N 26°17′16″E/48,614722 26,287778

Zamek w Kudryńcach – jedna z największych twierdz polskich, położona na wysokiej skarpie nad rzeką Zbrucz.

Historia[edytuj | edytuj kod]

Zamek wybudowany został w XVI w. przez Mikołaja Herburta (zm. 1602), podkomorzego halickiego i wojewodę ruskiego, stronnika kanclerza Jana Zamojskiego[1]. W 1672 r. dostał się w ręce tureckie[2]. Po blisko 11 latach został odbity przez hetmana Andrzeja Potockiego. W XVIII w., gdy należał do rodziny Humieckich, był piękną i zadbaną rezydencją. W późniejszym czasie, kiedy zmienił właścicieli na Bartfeldów, zaczął popadać w ruinę. W latach dwudziestych XX w. zachowane były fragmenty murów obronnych i pozostałości jednej z baszt. W takim stanie dotrwał do dnia dzisiejszego[3]. Obecnie jest to jedna z najbardziej malowniczych ruin podolskich zamków[1].

Architektura[edytuj | edytuj kod]

Zamek w Kudryńcach. Schemat

Zamek był budowlą założoną na planie czworoboku[2]. Broniły go dwie narożne baszty i mur obronny[3].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b Aleksander Strojny, Krzysztof Bzowski, Artur Grossman: Ukraina zachodnia: tam szum Prutu, Czeremoszu.... Kraków: Wyd. Bezdroża, 2005, s. 304. ISBN 83-921981-6-6.
  2. a b Zbigniew Hauser: Dawne zapomniane polskie rezydencje na Ukrainie (III). nimoz.pl. [dostęp 2016-08-11].
  3. a b Kudryńce. www.ruinyizamki.pl. [dostęp 2013-08-06].

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Ukraina zachodnia: tam szum Prutu, Czeremoszu..., zespół red. A. Strojny, K. Bzowski, A. Grossman, Kraków, Wyd. Bezdroża, 2005, ISBN 83-921981-6-6, s. 304.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]