Zamkowa Góra (Pieniny)
 Widok z Palenicy | |
| Państwo | |
|---|---|
| Pasmo | |
| Wysokość |
799 m n.p.m. |
Położenie na mapie Pienin  | |
Położenie na mapie Karpat  | |
 49°25′11,6″N 20°25′13,4″E/49,419889 20,420389
| |
Góra Zamkowa – góra na końcu północno-wschodniego grzbietu Masywu Trzech Koron w Pieninach Właściwych[1].
Z trzech stron ma strome, trudno dostępne zbocza, jedynie w kierunku południowym łączy się wąską granią przez Zamkową Przełęcz z Ostrym Wierchem. Szczęsny Morawski w XIX w. pisał o niej: „Pośrodku gór Pienin o paręset sągów od Dunajca, na lewym jego wybrzeżu, wznosi się góra w postaci klina: z jednej strony ukośno lecz bardzo stromo spadzista, z drugiej prostopadła”. Północne jej zbocza opadają stromo do doliny Pieńskiego Potoku oddzielającej ją od Pieninek[2]. W dolnej ich części znajduje się Pienińska Jaskinia. Nad nią, na grani o wysokości ok. 100 m raj dla botaników – tzw. Ogródki Kingi. Są to bujne płaty naskalnej roślinności, wśród której występuje wiele roślin wapieniolubnych: smagliczka Arduina, chryzantema Zawadzkiego, aster alpejski, goździk okazały[3]. Z rzadkich warto wymienić kokorycz żółtawą oraz kruszczyka Muellera (jego stanowisko znaleziono przy szlaku z Zamkowej Góry na polanę Wyrobek)[4].
Zachodnimi zboczami od głębokiego jaru Hulińskiego Potoku prowadzi ścieżka turystyczna, w końcowym odcinku są to długie schodki (75 stopni drewnianych + 37 kamiennych) z poręczami. Schodki wyprowadzają na ruiny Zamku Pienińskiego pod północnym szczytem Zamkowej Góry. Oprócz ruin zamku znajduje się tu Grota świętej Kingi z jej posążkiem, postawionym tu dla upamiętnienia jej pobytu w Pieninach (wraz z innymi zakonnicami klasztoru klarysek w Starym Sączu ratowała się przed Tatarami ucieczką do zamku)[2].
Od południowej strony Zamkowa Góra podcięta jest stromą ścianą 50-metrowej wysokości. Sam szczyt góry jest obecnie niedostępny turystycznie. Z ruin zamku prowadziła dawniej na wierzchołek ścieżka, wykonana przed I wojną światową przez pustelnika, który tutaj założył sobie pustelnię, zwaną Pustelnią Pienińską. Kazimierz Sosnowski w 1930 r. pisał: „Są tu ławeczki do odpoczynku, a wokoło roztacza się krajobraz pieniński niewysłowionego uroku. Miejsce to jest tak piękne, że trudno od niego się oderwać; z dołu dolata szum Dunajca, którego modre tonie w trzech odsłaniają się punktach”. Obecnie widoki z Zamkowej Góry są mocno ograniczone, gdyż porasta ją całkowicie las, jedynie z ruin zamku widać szczyty Pieninek. Jest to dorodny las z przewagą buka. Wyrósł on na pogorzelisku lasu sosnowego, który spalił się w 1915 r. w trwającym dwa tygodnie pożarze[2].
Szlak turystyki pieszej[edytuj | edytuj kod]
– ze Szczawnicy przez przeprawę promową Nowy Przewóz, Sokolicę, Czertezik, Czerteż, Bajków Groń, Zamkową Górę, Ostry Wierch i Siodło na Trzy Korony. Przejście zajmuje ok. 4 h Powrót możliwy krótszą trasą przez Przełęcz Szopka[1].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Pieniński Park Narodowy. Pieniny polskie i słowackie. Mapa 1:20000, Kraków: Wyd. Kartograficzne Polkart, lipiec 2006, ISBN 83-87873-07-1.
- ↑ a b c Józef Nyka, Pieniny, wyd. IX, Latchorzew: Wyd. Trawers, 2006, ISBN 83-915859-4-8.
- ↑ Stefan Michalik, Pieniny - park dwu narodów: przewodnik przyrodniczy, Krościenko n/D: Pieniński Park Narodowy, 2005, ISBN 83-913898-1-2.
- ↑ Zbigniew Mirek, Halina Piękoś-Mirek, Czerwona księga Karpat Polskich, Warszawa: Instytut Botaniki PAN, 2008, ISBN 978-83-89648-71-6.