Zanikowe zapalenie nosa świń

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Zanikowe zapalenie nosa świń (łac. Rhinitis atrophica suum) – choroba świń wywoływana przez bakterie Pasteurella multocida oraz Bordetella bronchiseptica[1]. Choroba ta powoduje zaburzenia w rozwoju świń oraz deformację nosa i ryja.

Objawy[edytuj | edytuj kod]

Przebieg choroby jest zwykle przewlekły. W związku z tym pierwsze objawy kliniczne obserwuje się u prosiąt 6-8 tygodniowych. Występuje krwawienie z nosa. Również z nosa ma miejsce wyciek surowiczy przechodzący w śluzowy lub w śluzowo-ropny. Wskutek występującego świądu świnie obcierają się ryjem o różne przedmioty. Występuje również kichanie i prychanie. Po dalszych kilku tygodniach choroby dochodzi do deformacji ryja. Zostaje zahamowany wzrost kości szczęki. Jest ona krótsza od żuchwy. Następuje marszczenie się skóry za tarczą ryja.

Zmiany anatomopatologiczne[edytuj | edytuj kod]

Choroba charakteryzuje się zanikiem małżowin nosowych. Stopień zaniku może być różny. W powiększonych w ten sposób jamach nosowych występują złogi mas śluzowo-ropnych, czasami dodatkowo wymieszanych z krwią. Przegroda nosowa może być zgrubiała i wykrzywiona. Może nastąpić odwapnienie zębów. Przy powikłaniach mogą nastąpić zmiany zapalne w prawie wszystkich narządach.

Rozpoznawanie[edytuj | edytuj kod]

Chorobę dość łatwo rozpoznać u zwierząt młodych. Zwierzęta starsze chorują bez wyraźnych objawów, w związku z tym rozpoznanie prawidłowe tej choroby jest trudne. Badaniem pomocnym są zdjęcia RTG zatok nosowych. Obecnie najlepszą metodą wykrycia ZZZN jest badanie laboratoryjne testem ELISA.

Rozpoznanie różnicowe[edytuj | edytuj kod]

Należy wykluczyć zapalenie płuc oraz zapalenia błony śluzowej nosa na tle niezakaźnym.

Leczenie[edytuj | edytuj kod]

Polepszenie warunków bytowania oraz jakości karmy w połączeniu z kuracją antybiotykową powoduje poprawę stanu zdrowia.

Zapobieganie[edytuj | edytuj kod]

Dobre warunki środowiskowo-żywieniowe, wczesne usuwanie z chlewni zwierząt chorych. Selektywne usuwanie z chlewni macior, których potomstwo jest podatne na tę chorobę. Autoszczepionki ze szczepów chorobotwórczych.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Wachnik, Z., Zarys chorób zakaźnych zwierząt, Warszawa: PWN, 1983 str. 779-782

Przypisy[edytuj | edytuj kod]