Zaosice
49°24′42″N 20°22′44″E/49,411667 20,378889 Po lewej stronie Macelowej Góry widoczna (pod przełęczą) polana Zaosice | |
| Państwo | |
|---|---|
| Położenie | |
| Pasmo | |
| Wysokość |
600–660 m n.p.m. |
| Zagospodarowanie |
pastwisko |
Położenie na mapie gminy Czorsztyn  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa małopolskiego  | |
Położenie na mapie powiatu nowotarskiego  | |
| 49°24′42″N 20°22′44″E/49,411667 20,378889
| |
Zaosice – polana w Pieninach Czorsztyńskich na zachodnich stokach pod przełęczą Podosice, na wysokości około 600–660 m n.p.m. Znajduje się na północno-zachodnich stokach Macelowej Góry (800 m) i południowo-zachodnich Cyrlowej Skały (816 m). Stoki polany opadają do doliny Strasznego Potoku, ale polana znajduje się jeszcze sporo powyżej jego koryta[1].
Nazwa polany pochodzi od tego, że mieszkańcy Sromowiec Wyżnych nazywają Macelową Górę Osicami[2]. Nie prowadzi tędy żaden szlak turystyczny a cały ten rejon znajduje się na obszarze Pienińskiego Parku Narodowego. Z rzadkich w Polsce roślin występuje zaraza macierzankowa oraz pępawa różyczkolistna (w całych polskich Karpatach znana tylko z dwóch stanowisk). W latach 1987–1988 znaleziono tu bardzo rzadki, w Polsce zagrożony wyginięciem gatunek porostu – mąkla tarniowa Evernia prunastri[3]. Jednakże polana przestała być użytkowana przez miejscową ludność, co powoduje zarastanie jej lasem, a w konsekwencji wyginięcie tej rośliny na tym stanowisku[4]. W celu zapobiegnięcia wyginięciu tych rzadkich roślin należałoby podjąć działania ochrony czynnej – w tym wypadku usuwanie zadrzewień i koszenie polany[5].
Polana znajduje się w miejscowości Sromowce Niżne w województwie małopolskim, w powiecie nowotarskim, w gminie Czorsztyn[6].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Pieniny polskie i słowackie. Mapa turystyczna 1:25 000, Piwniczna: Agencja Wydawnicza „WiT” s.c., 2008.
- ↑ Józef Nyka, Pieniny, wyd. IX, Latchorzew: Wyd. Trawers, 2006, ISBN 83-915859-4-8.
- ↑ Józef Kiszka, Zbigniew Szeląg, Porosty (Lichenes) polan Pienińskiego Parku Narodowego – zagrożenie i ochrona, „Pieniny – Przyroda i Człowiek”, 2, Kraków 1992, s. 55–63.
- ↑ Zbigniew Mirek, Halina Piękoś-Mirek, Czerwona księga Karpat Polskich, Warszawa: Instytut Botaniki PAN, 2008, ISBN 978-83-89648-71-6.
- ↑ Kazimierz Zarzycki, Roman Marcinek, Sławomir Wróbel, Pieniński Park Narodowy, Warszawa: Multico Oficyna Wyd., 2003, ISBN 83-7073-288-7.
- ↑ Geoportal. Mapa lotnicza [online] [dostęp 2022-01-21].