Zaraza w Poznaniu (1542)
| Państwo | |
|---|---|
| Miejsce | |
| Rodzaj zdarzenia |
nieznane morowe powietrze |
| Data |
VI-XI 1542 |
| Ofiary śmiertelne |
>5100 |
Zaraza w Poznaniu – epidemia nieznanej choroby (tzw. morowe powietrze), która miała miejsce w Poznaniu w 1542.
Epidemia trwała od połowy czerwca do końca listopada. Znaczny wzrost zakażeń nastąpił w lipcu po Jarmarkach Świętojańskich odbywających się w okolicach 24 czerwca, kiedy liczni kupcy i interesanci zjechali się do Poznania[1]. Spowodowała masowe uchodzenie bogatszych warstw mieszczaństwa z Poznania do Gdańska, Torunia i Wrocławia, celem przetrwania tam najcięższego ataku choroby. Mniej zamożni uciekali do innych miast na terenie Wielkopolski. W murach miejskich pozostało praktycznie tylko niewielu najuboższych mieszkańców. W trakcie trwania zarazy zmarło około 4500 mieszkańców Poznania (⅓ stanu osobowego miasta[2]) i 500 obywateli Chwaliszewa[3][1]. Była jedną z najbardziej śmiertelnych zaraz w Polsce w latach 40. XVI wieku[4]. Epidemia zakończyła się przed 30 listopada[1].
W czasie zarazy miasto opuścił między innymi burmistrz Walenty ze Starogardu oraz pisarz miejski Błażej Winkler. W mieście w ich zastępstwie pozostali odpowiednio Leonard Kracker oraz Jan Krakowski, obaj przeżyli epidemię[1].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d 1542, 24 czerwca-30 listopada, [w:] Jacek Wiesiołowski, Kronika poznańskich pisarzy miejskich, s. 46, Poznań: Wydawnictwo Poznańskie, grudzień 2004, ISBN 83-89525-86-0.
- ↑ Poznan.pl
- ↑ Zygmunt Boras, Lech Trzeciakowski, W dawnym Poznaniu, Wydawnictwo Poznańskie, Poznań, 1971, s.67-68
- ↑ Aniela Adonajło, Janusz Szeląg, Problemy epidemiologiczne regionu płockiego. Cz.I, Notatki Płockie, 11/6-40, 2-4, Płock, 1966, s.2